5

 

 

 

Στην αρχή ήταν τα video που έκανε για τα τραγούδια των Στέρο Νόβα. Όλες αυτές  οι εικόνες που με στοίχειωσαν τότε σαν προέκταση των τραγουδιών και έβλεπα συνέχεια σε εκείνη την βιντεοκασέτα. Μετά ήρθαν τα κείμενα για το Symbol που γίναν στοίβες στο παλιό μας σπίτι, το αφιέρωμα στην Μαλβίνα που άλλαζε χέρια και εκείνη η ιστορία για τον Τόνυ που διάβαζα ξανά και ξανά, και ήθελα με κάποιο τρόπο να τον βρω ή να τον πάρω τηλέφωνο χωρίς να ξέρω τι θα του πω.

 

Όλα αυτά μαζί με εκείνες τις μέρες που πέρασα στη Μάνη, να μου θυμίζουν ξανά την ιστορία του, έκαναν τον Πέτρο Μπιρμπίλη έναν από τους ανθρώπους που διαμόρφωσαν μέσα μου από τα μέσα των 90s και για μια δεκαετία μετά, όλο αυτό που αισθητικά κυριάρχησε εκείνα τα χρόνια, από μια γενιά ανθρώπων που πολλές φορές είτε μαζί είτε ξεχωριστά πρόσφεραν σπουδαία πράγματα.

 

Του ζήτησα να επίλεξει πέντε συνεντεύξεις ανάμεσα στις τόσες που έχει πάρει, και που για κάποιο λόγο δεν μπορεί να ξεχάσει.

 

 

 

 

Ισως η πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία που είχα ως δημοσιογράφος. Η συνέντευξη έγινε σε μια ερημική τοποθεσία όπου ήταν το σπίτι της και κράτησε απο τις δέκα μέχρι τις τρεις το πρωί. Η συνεννόηση μας ήταν από πολύ δύσκολη εως αδύνατη διότι τον καιρό εκείνο ήταν εξαρτημένη απο ουσίες, κάτι που είχε παραδεχτεί και δημόσια. Παρόλα αυτά ήταν υπέροχη μέσα στον γυάλινο κόσμο της! Σαν κοριτσάκι. Δεν θα έφευγα ποτε απο εκεί αν δεν μου έκανε ένα δώρο. Οτιδήποτε.. Κοιταξε γυρω της και τελικά έκλεισα πίσω την πόρτα κρατώντας μια κούκλα και κάτι παπούτσια... του πρωην άνδρα της!

 

 

 

Τον συνάντησα με δέος για τον μύθο που κουβαλά η ζωή και το ονομά του, στο διαμέρισμά του στο Κολωνάκι. Μια φιγούρα από μόνη της ποιητική με τα ολόλευκα μαλλιά και την γεννιάδα του, σχεδόν ακίνητος πάνω στην πολυθρόνα του, με βιβλία και περιοδικά σκορπισμένα παντού... Στίς βιβλιοθήκες των τοίχων, στο γραφείο του, στον καναπέ που κάθησα, στο πάτωμα... Σχεδόν 90 ετών με εντυπωσίασε η διαύγεια και οι σύγχρονες αντιλήψεις του, το ίδιο και το χαμόγελο, η απλότητα και η πραότητά του. Μια μεγάλη προσωπικότητα με εκτόπισμα και απερίγραπτη πνευματική χάρη.

 

 

 

Από τις πρώτες συνεντεύξεις μου και ίσως η πιο απολαυστική. Την συνάντησα το 2000 στο σπίτι της στην Πετρούπολη. Μου ζήτησε να την περιμένω κάτω, στην αυλή. Κατέβηκε με ενα δίσκο που μετέφερε ενα ποτήρι νερό και γλυκό του κουταλιού. Ευγενική, απόλυτη και όλο νεύρο, δεν σταμάτησε να με διακόποτει για να μιλήσει για όλους και για όλα. Κι όλα κι όλοι....δαιμονικοί! Παρόλα αυτα η συνάντηση απεδείχθη ακρως διασκεδαστική ειδικα οταν βρέθηκε αντιμέτωπη με την ερώτησή μου: "γιατι ο Θεός δεν τα βρίσκει επιτέλους με τον διάβολο για να ησυχάσουμε!" "Μα πρωτα απ΄όλα ο Θεός είναι Θεός. Δεν γίνονται αυτα τα πράγματα" ηταν η απάντηση. Ξέχασα να πω ότι η συνέντευξη έγινε δίπλα σε ένα κοτέτσι.

 

 

 

Θυμάμαι μια βαθιά θλίψη να τον διακρίνει και την πρώτη του ατάκα όταν χαιρετηθήκαμε. "Θα μου κοστίσει η συνέντευξη;" Όταν του είπα όχι με ρώτησε "Πού με θυμήθηκες πίσω πίσω εμένα κι ήρθες να με βρεις;" Επειδή στο μαγαζί -επί της Αχαρνών- είχε πολύ βαβούρα, μου πρότεινε να μεταφερθούμε στο αμάξι. Στο αμάξι του λοιπόν έγινε η κουβέντα μας, εκείνος στη θέση του οδηγού, εγώ στου συνοδηγού, ενω έξω μαίνονταν η νεροποντή. Παρότι δεν έσπασε ούτε ενα χαμόγελο η επικοινωνία μας ήταν συγκρατημένη, ελάχιστα φιλική, και υπερβολικά μελαγχολική. Κάτι που μου προκάλεσε μεγάλη συμπάθεια για τον μάλλον απογοητευμένο τραγουδιστή.

 

 

 

Ο διευθυντής του Ευγενίδιου Ιδρύματος, του Πλανητάριου δηλαδή, ήταν απλός και φωτεινός σαν τα αστέρια για τα οποία μου μίλησε αβίαστα, αφήνοντας την θέση του στο γραφείο του για να έρθει απο την δική μου μεριά, ακριβώς απέναντί μου, -για να είμαστε ίσος προς ίσο- κατι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ήταν απο τις συνεντεύξεις που με ταξίδεψαν στον ...μεγάλο Κόσμο του σύμπαντος, που μου άνοιξαν τους ορίζοντες, κάτι σαν παραμύθι στο οποίο αφέθηκα σαν παιδί. Ο κομψός κι ευγενής αυτός άνθρωπος, ανάμεσα σε όλα τα άλλα ενδιαφέροντα, μου είπε κάτι που μου έχει μείνει. Οτι (μετά το Big bang) κι εμείς οι άνθρωποι, είμαστε αστερόσκονη.

 

 

 

 

Ένα απόγευμα του 2008, στην έκθεση βιβλίου Θεσσαλονίκης, πέρασα σχεδόν όλη τη μέρα μόνος μου κοιτώντας τα βιβλία στους πάγκους. Είχε μόλις φύγει ένας άνθρωπος από το σπίτι μου, μια σχέση είχε τελειώσει, και η σκέψη ότι μάλλον έφυγε και από την ζωή μου, δεν μπορούσε να με κρατήσει ήσυχο. 

 

Δεν είχα πάρει κανένα βιβλίο. Απλά περιφερόμουν ανάμεσα σε τίτλους και εξώφυλλα και ότι και αν έπιανα το άφηνα στη στιγμή. Σκεφτόμουν τους ανθρώπους που για διάφορους λόγους χάνουμε από την ζωή μας, αυτούς που δεν προλάβαμε να πούμε όσα θέλουμε, και στο μυαλό μου ήρθε και πάλι η ιστορία του Πέτρου, για εκείνον τον φίλο του από το Αμστερνταμ. Ήξερα ότι αυτά τα κείμενα θα έβγαιναν σε βιβλίο, αλλά η κατάσταση μου εκείνη τη στιγμή απλά με δυσκόλευε να πω τον τίτλο. Ο τίτλος ήταν η ιστορία που μ'έβγαλε από το σπίτι και τώρα ήμουν μόνος ψάχνοντας γι'αυτόν.

 

Κοιτώντας ανάμεσα σε άλλα βιβλία, η κοπέλα από το περίπτερο θέλοντας να με βοηθήσει με ρώτησε τι ψάχνω, αλλά εγώ απάντησα πως απλά κοιτάζω. Όταν με ξαναρώτησε αν είμαι σίγουρος, της είπα πως θέλω το βιβλίο του Πέτρου Μπιρμπίλη που δεν θυμάμαι τον τίτλο και από μέσα μου παρακαλούσα να μην τον πει ούτε αυτή γιατί θα με πιάναν τα κλάμματα και τίποτα δεν θα μπορούσα να εξηγήσω. Πήγε στον απέναντι πάγκο, έφερε το βίβλιο και μου είπε: αυτό είναι... Έχω Μόνο Εσένα. 

 

Για τα βιβλια του Πέτρου πατήστε εδώ.