Άγγελοι στην Αμερική
Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260,
Κυριακή 06/06/2010
Η παράσταση που άνοιξε το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών άφησε κοινό και κριτικούς διχασμένους. Η κύρια ένσταση των περισσοτέρων είχε να κάνει με την ευκολία που έχει το τέχνασμα της χρήσης των μικροφώνων: πόσο καθόλου καινούργιο και πρωτότυπο ήταν όλο αυτό και πόσο αφόρητο ορισμένες στιγμές που αισθανόσουν πως η χρήση του έμπαινε εμπόδιο ανάμεσα στην επαφή των ηρώων. Έφτασα να ακούσω πως αυτή η τεχνική είναι μια νέα μανιέρα για όλους τους θιάσους που θέλουν να εξοικονομούν χρήμα και χρόνο, βάζοντας του ηθοποιούς να στέκονται ακίνητοι μπροστά σ' ένα μικρόφωνο. Με αυτό τον τρόπο δεν υπάρχει ανάγκη για standby φωτιστή (!) και οι ερμηνείες είναι πιο εύκολες, αφού απουσιάζει (ή μειώνεται στο ελάχιστο) η κίνηση. Εγώ, προσωπικά, δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για τεχνικά ζητήματα, ούτε για το πόσο πρωτοποριακή, οπισθοδρομική, εύκολη ή οτιδήποτε άλλο ήταν η παράσταση του Νίκου Μαστοράκη. Μπορώ, όμως, να δηλώσω πως είμαι χαρούμενος που ακούστηκε στο κοινό του Φεστιβάλ Αθηνών αυτό το αριστούργημα που γράφτηκε σχετικά πρόσφατα και μιλά για πολλά πράγματα που ζούμε σήμερα. Μπορεί το AIDS να μη μας απασχολεί όσο θα έπρεπε, όμως ο ρατσισμός, η υποκρισία, η σεξουαλική καταπίεση, το ψέμα της πολιτικής είναι πράγματα που σήμερα είναι πολύ επίκαιρα. Ο Χρήστος Λούλης είναι απίστευτο πόσο ελεύθερα παίζει και πόσο επιθυμεί σε κάθε παράσταση να ξεπερνά τον εαυτό του. Η ενέργειά του καθόριζε πολλές φορές την ατμόσφαιρα όλης της παράστασης. Υπέροχο αυτό το δεκάλεπτο με τη Ζέτα Δούκα όπου τραγουδούν το «This love affair» του Ρούφους Γουέινραϊτ. Ο Δημήτρης Λιγνάδης ήταν τρομακτικά καλός ως ο δαιμόνιος κρυπτο-ομοφυλόφιλος δικηγόρος Ρόυ Κον. Η στιγμή όπου συζητά την αρρώστια του με τον γιατρό του (που τον υποδύεται η θρυλική πλέον Μάγια Λυμπεροπούλου) ήταν από τις πιο δυνατές του έργου. Η υπέροχη drag queen Μπελίζ μέσα από την ερμηνεία του Νίκου Χατζόπουλου σκόρπιζε γέλιο ακόμα και στις πιο τραγικές στιγμές του έργου. Γιατί, μάλλον έτσι είναι η ζωή. Μέσα στη μαυρίλα πάντα κανείς γελάει και λίγο. Επανέρχομαι στην κ. Λυμπεροπούλου, η οποία επωμίστηκε τους πιο μικρούς (και ίσως τους πιο πολλούς) ρόλους του έργου, υφαίνοντας μέσα από τη δική της ερμηνεία τον τόνο όλης της παράστασης. Κρατώ την έναρξη, όπου ως ραβίνος σε μια κηδεία μιλά πάνω από τον τάφο του νεκρού. Η μόνη δική μου σοβαρή ένσταση ήταν το σκηνικό. Όταν υπάρχει η εγκατάσταση του Christoph Buchel σε διπλανή αίθουσα (αυτό το ποίημα των 500 τετραγωνικών μέτρων, που είναι ίσως από τα ωραιότερα έργα σύγχρονης τέχνης που είδαμε ποτέ στην Αθήνα), είναι μάλλον λίγο περιττό να επαναλαμβάνει κανείς κάτι παρόμοιο. Εύχομαι η παράσταση να επαναληφθεί τον χειμώνα, χωρίς τα βουνά από πλυντήρια, σωλήνες και ψυγεία.
Μιχάλης Μιχαήλ
Battles of Foosball
Diesel, πλατεία Μοναστηρακίου,
Σάββατο 29 /05/09
Δυνατή μουσική και (όμορφος) νεαρόκοσμος μαζεμένος λίγο πριν το μεσημέρι, σε ατμόσφαιρα γιορτής. Από τα ηχεία o speaker εξηγεί στους περαστικούς πού να στέκονται για να παρακολουθήσουν το πρωτότυπο πρωτάθλημα που διοργάνωσε η 55DSL σε συνεργασία με την PANINI. Είναι το Galactic Battle of Foosball, μάχες με ποδοσφαιράκι, που γίνονται ταυτόχρονα σε 7 χώρες (Αμερική, Αγγλία, Ιαπωνία, Ιταλία, Γαλλία, Ελλάδα, Κολομβία), με τους νικητές των τοπικών διαγωνισμών να μαζεύονται στο Bassano del Grappa της Ιταλίας για την τελική αναμέτρηση (που αυτήν τη στιγμή θα έχει ήδη γίνει). Η νικήτρια ομάδα του τελικού της Ιταλίας θα φύγει για τη Νότια Αφρική τον Ιούλιο, για μια ανεπανάληπτη εμπειρία στον κόσμο του ποδοσφαίρου! Τα battles στο ποδοσφαιράκι συνεχίζονταν μέχρι το μεσημέρι, με μπίρες, happenings στα διαλείμματα από ζογκλέρ και διασκεδαστικές συμμετοχές περαστικών με αυτοσχέδια σολαρίσματα νεαρών μουσικών - τα κλαρίνα που ζωντάνεψαν ακόμα περισσότερο το έτσι κι αλλιώς «ζωηρό» και απρόβλεπτο Μοναστηράκι. Το συλλεκτικό μπλουζάκι για το event και περισσότερες πληροφορίες για το event στο 55DSL.com/foosball
M.Ηulot
The Specials
Kosmos Festival, Θέατρο Βράχων Βύρωνα,
Παρασκευή 11/06/06
Καθώς ανηφόριζα στο Θέατρο Βράχων για το Kosmos Festival την περασμένη Παρασκευή αναρωτιόμουν αν θα έβλεπα ένα σωρό αγόρια και κορίτσια ντυμένα με Fred Perry, μοκασίνια σκακιέρα και στυλιζαρισμένους μοντάδες να περιμένουν τους Specials. Φτάνοντας γύρω στις 11, μόλις είχαν τελειώσει το live τους οι Dub Inc., και οι προβολείς που τινάχτηκαν στο πλήθος φανέρωσαν ένα νεανικό κοινό με περισσότερο ατημέλητο στυλ. Καθώς όλοι πήγαιναν για ανεφοδιασμούς μπίρας κ.λπ., άδραξα την ευκαιρία και κατσικώθηκα μπροστά-μπροστά, ξεχνώντας για λίγο ότι την έχω πατήσει τελευταία με ένα αυχενικό σύνδρομο και ότι με τα ska punk rock κομμάτια πέφτει πολύ «ξύλο» στον χορό. Έμεινα για λίγο να κοιτάω να στήνονται στη σκηνή τα πανέμορφα και προφανώς συλλεκτικά μουσικά όργανα της μπάντας από το Coventry, που επανενώθηκε πριν από ένα περίπου χρόνο. Όταν τελικά το live ξεκίνησε, ένα σύννεφο σκόνης σηκώθηκε από το χοροπηδητό και μετά από ορισμένα σπρωξίδια το πήρα απόφαση και κάθισα πιο πίσω με τους «απόμαχους».
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας παίχτηκαν αρκετές από τις επιτυχίες τους: Enjoy Yourself, Concrete Jungle, A Message to You, Rudy, Nite Klub , Doesn't Make It Alright, Too Much Too Young, Little Bitch , Enjoy Yourself, Rat Race, Do Nothing, Gangsters. (Αυτά θυμάμαι αλλά είπαν κι άλλα). Και ενώ η επανασύνδεση φαινόταν σχετικά αξιοπρεπής, δεν μπορούσε κανείς να μην παρατηρήσει τη σχετική βαρεμάρα που απέπνεε καπνίζοντας ένα τσιγάρο επί σκηνής ο Terry Hall, ιδρυτής και καρδιά της μπάντας, σε αντίθεση με τον πολύ πιο ζωηρό, παρά την ηλικία του, Lynval Golding αλλά και τον Neville Staple που κράτησαν το σόου ζωντανό. Ατυχές στιγμές ήταν από τη μια αυτή που χτύπησε το γόνατό του ο Golding πάνω στο ρετρό σίνθι του Nik Torp ( παρεπιπτώντος, να ένας τύπος που ήταν ντυμένος στη τρίχα) και μετά έδειχνε να κουτσαίνει και από την άλλη ένα αγνώστου προελεύσεως κορίτσι- κάπως λιώμα- που αφού ανέβηκε στη σκηνή και χόρεψε καλά -καλά λες και βρισκόταν με το παρεάκι της σε κάποιο μπιτς μπαρ με ρακόμελα αποφάσισε να πάρει και το μικρόφωνο στα χέρια και να προσπαθήσει να ψελλίσει ποιος ξέρει τι. Το αποτέλεσμα ήταν οι Specials να πάνε πίσω στα καμαρίνια του, να μην βγουν για το ανκόρ τους που όλοι περίμεναν ότι θα είναι το Ghost Town, και να μην μας πουν ένα γεια.
Mερόπη Kοκκίνη
σχόλια