Μ' αρέσει η Madonna. Τι πάει να πει γιατί μ' αρέσει; Γιατί τη γουστάρω, ρε! Ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις να μη μ' αρέσει; Εσένα δηλαδή γιατί σ' αρέσει ο Manson; Σάμπως αυτός έχει φωνή; Για τα λεφτά τα κάνει κι αυτός όλα· απλώς η Madonna είναι γαμάτη!
Η PJ Harvey όμως μ' αρέσει πιο πολύ απ' όλες. Είναι καλλιτεχνάρα κι ας τη λες εσύ κακάσχημη κι αγάμητη. Και η Björk μ'αρέσει κι ας τραγουδάει κάπως παράφωνα. Κι η Μοσχολιού μ' αρέσει τελευταία κι ας λες ότι γερνάω και ότι γι' αυτό άρχισε τώρα να μ' αρέσει. Και να σου πω και κάτι άλλο;
Κι η Μποφίλιου μ' αρέσει από την πρώτη φορά που την άκουσα κι ας τη λες εσύ χοντρή και σπαστικιά. Τη Streisand τη σιχαίνομαι. Καλά, ΟΚ, το The Way We Were το ακούω να σου πω την αλήθεια, γιατί το άκουγε η μάνα μου όταν ήταν έγκυος σ'εμένα – νομίζω κιόλας δηλαδή, όρκο δεν παίρνω.
Τη Μαρινέλλα δεν τη χωνεύω καθόλου. Μου σπάει τα νεύρα. Η Μοσχολιού όμως είναι άλλο πράμα – την ξαναείπα τη Μοσχολιού; Sorry, ξεχνάω.
Ξέρεις τι δεν ξεχνάω όμως; Εκείνο το μαλάκα απ' το στρατό που με κορόιδευε γιατί είχα στο walkman μια κασέτα με Madonna. Ένα βράδυ που άκουγα το Live To Tell μου λέει ο Βλαδίμηρος ο Ρωσοπόντιος – δυο μέτρα ντερέκι και χτισμένος, ντουλάπα ο τύπος – «ντώσε ρε ν' ακούω λίγκο μούζικα, μπλιετ».
Του λέω «δε θα σ' αρέσει μάλλον» και μου απαντάει «ντώσε και φα σε πω». Και τότε έγινε κάτι που δεν περίμενα με τίποτα: Γυρνούσε την κασέτα και άκουγε το ίδιο τραγούδι για ώρα, ξανά και ξανά. Κι εγώ, μες στο σκοτάδι, άκουγα τα αναφιλητά του κι ας προσπαθούσε να τα κρύψει. Σαν μωρό έκλαιγε κι ας μην ήξερε λέξη αγγλικά. Μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει πώς και γιατί... Εκείνη την ώρα επιστρέφει από τη σκοπιά ο μαλάκας που σου είπα πριν, αυτός που έλεγε διάφορες κακίες για όλους και του κάνει του Βλαδίμηρου «σ' έβαλε ρε ο άλλος ο πούστης να ακούσεις τα αδερφίστικα που ακούει συνήθως»; Και σηκώνεται ο Βλάντι και τον σαπίζει στο ξύλο,
Από τότε το βούλωσε, η κότα. Έμαθε να σέβεται. Όχι, σ' τα λέω αυτά γιατί... για να καταλάβεις ρε αρχίδι! Να καταλάβεις ότι δε θα μου πεις εσύ τι να γουστάρω και τι όχι. Κανένας δε θα μου πει! Και να σε δείρω δεν πρόκειται. Αλλά να με κράζεις για τη Madonna και για οτιδήποτε γουστάρω να κάνω, να τρώω, να ακούω ή να βλέπω, δεν πρόκειται να σ' αφήσω. Κι άμα έχεις πρόβλημα, να πας να γαμηθείς, κατά την προσφιλή σου συνήθεια...
Για τη Madonna πληρώνω
και τριακόσια ευρώ εισιτήριο.
Για σένα πλέον δε δίνω ούτε cent.
(Από το facebook του Σπυρου Αποστολιδη)
σχόλια