Δε θυμάμαι. Λεπτομέρειες, γεγονότα και ιστορίες ολόκληρες παλεύουν να βρουν θέση σε μια παράσταση που ρίχνει πάντα απότομα την αυλαία. Εξομολογήσεις και περιπέτειες σβήνονται στην στιγμή, αφήνοντας πίσω στοίβες λευκών σελίδων. Οι ανατροπές χάνονται στον κύκλο μιας ακόμη ρουτίνας, η είδηση διαρκεί όσα δευτερόλεπτα χρειάζεται ο πομπός να την εκφωνήσει. Κείμενα και φωτογραφίες αρχειοθετούνται επιμελώς στην μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του χρόνου, την λήθη. Αρχίζω και φαίνομαι λίγος. Είμαι λίγος. Συγκρατώ μόνο όσα αντέχω. Με νικούν μόνο όσα δεν περίμενα. Αφήνω να περάσουν μπροστά από τα μάτια μου ολόκληρες πορείες διαμαρτυρίας σημαντικών στιγμών ενάντια στην κατεστημένη αμνησία. Ξεχνάω όσα ακούω. Ένα μακρόσυρτο μουρμουρητό παίρνει όλο και πιο συχνά την θέση κουπλέ και ρεφρέν. Ένα μουρμουρητό παίρνει την θέση του χρόνου.
Γράφω για να νικήσω τον χρόνο. Κυρίως για να νικήσω την ύφεσή του, να χαρίσω ιδεατές εξάρσεις σε ευθύγραμμα χρόνια. Καταγράφω αγγίγματα για να τους αποδώσω μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας. Αποτυπώνω σκέψεις για να τους προσφέρω μια σπασμένη δικλείδα μεγαλείου. Αγωνίζομαι απέναντι σε αυτό που καταλαβαίνω ότι θα με νικήσει, την ανωνυμία άλλης μιας αναπόφευκτης αναχώρησης. Τελικά γι' αυτό γράφουμε, για να μην επιτρέψουμε άλλη μια συλλογική αμνησία σε προσωπικές ιστορίες. Να μην αφήσουμε τους επόμενους να εξιστορήσουν τις ζωές μας σύμφωνα με τις εκάστοτε ισχύουσες προσταγές.
Ανεβαίνω κόντρα τα σκαλιά. Καταλαβαίνω ότι η αμνησία δεν μπορεί να είναι προσωπική επιλογή. Όχι τώρα. Όχι εδώ. Οφείλω να σταματήσω να μην αντέχω να θυμάμαι. Οφείλω στην μνήμη μια πρώτη νίκη.
σχόλια