Αντίο Chumbawamba.

Τον περασμένο μήνα το συγκρότημα διαλύθηκε με μια ανακοίνωση στο επίσημο σάιτ τους:

"That’s it then, it’s the end. with neither a whimper, a bang or a reunion."

Η ανακοίνωση εκτός των άλλων τόνιζε ότι τα μέλη του γκρουπ θα συνέχιζαν με σόλο δίσκους και τελείωνε μ' αυτά τα λόγια:

“Διατηρούμε φυσικά το δικαίωμα επανεμφάνισης ως Chumbawamba, κάνοντας κάτι τελείως διαφορετικό (και σίγουρα όχι βγάζοντας δίσκους και κάνοντας περιοδείες κάθε 2-3 χρόνια). Αλλά για να είμαστε τελείως ειλικρινείς αυτό δεν είναι και πολύ πιθανό.

Ήμασταν 30 χρόνια μαζί και ήμασταν σνομπ, εκλεκτικοί, αστείοι, διαφορετικοί και περίεργοι. Τι τιμή για μας, και τι ωραία που περάσαμε.”

Οι Chumbawamba είχαν δημιουργηθεί το 1982 στο Burnley, μια μικρή πόλη κοντά στο Lancashire της Αγγλίας.

Απ' την πρώτη μέρα συνδύασαν την εναλλακτική ποπ πανκ μουσική τους με τις κοινωνικοπολιτικές τους απόψεις – και σιγά σιγά έγιναν γνωστοί ως “το Αναρχικό συγκρότημα”.

_{(Αυτό το τραγούδι, το Celebration Florida, μου θύμισε ένα παλιό ποστ του Άρη Δημοκίδη στο Έντεκα που κατά σύμπτωση ανέβηκε πριν από πέντε χρόνια ακριβώς. Δείτε το εδώ.)}

Οι αναρχικές τους απόψεις ήταν εμφανείς στα κομμάτια τους – με έμφαση στην αμφισβήτηση κάθε αυθεντίας και κάθε εξουσίας. Έγραψαν πολλά πολιτικά (αλλά ταυτόχρονα χορευτικά και ιδιαιτέρως διασκεδαστικά) τραγούδια, που άγγιζαν θέματα όπως είναι τα δικαιώματα των ζώων, ο πασιφισμός, η ταξική πάλη, ο φεμινισμός, η γκέι απελευθέρωση και ο αντιφασισμός.

Για πολλά χρόνια ήταν ικανοποιημένοι με την ταμπέλα του underground συγκροτήματος και τους λίγους αλλά φανατικούς θαυμαστές. Ήταν το 1997 όμως, όταν έφυγαν απ' την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία One Little Indian και πήγαν στην EMI (μια κίνηση που θεωρήθηκε ως “ξεπούλημα” στο χώρο), που το παγκόσμιο κοινό γνώρισε τη μουσική τους.

Το Tubthumbing (I get knocked down) έγινε η μεγαλύτερη -ίσως και η μόνη- τεράστια παγκόσμια επιτυχία τους. Ήταν ειρωνικό: μετά από δεκάδες δίσκους και τραγούδια με πολιτικούς, αναρχικούς στίχους, η επιτυχία ήρθε μ' ένα τραγούδι για το ποτό και την διασκέδαση.

Αν και έβγαλαν μερικά ακόμη singles στο ίδιο ύφος, τελικά ξαναγύρισαν σ' αυτό που ήξεραν να κάνουν καλά. Μελωδική μουσική, πολιτικοποιημένοι -συχνά πανέξυπνοι- στίχοι, και φανταστικές αρμονικές φωνές δεμένες μεταξύ τους ήταν η συνταγή για τα επόμενα 14 χρόνια, μέχρι τον περασμένο μήνα που έπαψαν να υπάρχουν.

Τα τελευταία χρόνια το γκρουπ είχε αλλάξει μορφή – ο ήχος τους δεν ήταν πια ηλεκτρικός. Η ακουστική και φολκ στροφή τους (μερικά τραγούδια ήταν μάλιστα τελείως ακαπέλα) παρήγαγε μερικά απ' τα πιο μελωδικά άλμπουμ της τελευταίας δεκαετίας.

Η πιο πρόσφατη δουλειά τους -το κύκνειο άσμα τους, απ' ό,τι αποδείχτηκε- ήταν η σύνθεση των τραγουδιών ενός θεατρικού, αναρχικού, μιούζικαλ. Τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν στον δίσκο “Big Society!”.

_{(Από το οπισθόφυλλο του Best Οf τους.)}

#####