Αθηνά Ζαχαροπούλου.
Πρωταγωνίστησε στα Σημάδια Ζωής (Lebenszeichen) του Χέρτζογκ το 1968. Η μόνη της ταινία ;
Ανάλυση της ταινίας από τον Olivier Bitoun (DVDClassic, 2009) :
"Ο Herzog έγραψε το σενάριο της ταινίας του Σημάδια ζωής σε ηλικία 19 ετών. Στα έξι χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα στη συγγραφή του σεναρίου και τα γυρίσματα, ο Herzog δουλεύει πολύ, κυρίως για να συγκεντρώσει τα απαραίτητα χρήματα για την παραγωγή των ταινιών του. Γυρίζει τέσσερις ταινίες μικρού μήκους, δύο εκ των οποίων (Τελευταίες λέξεις και Απαράμιλλη άμυνα του κάστρου Deutschkreutz) είναι σαν παραλλαγές γύρω από το ίδιο θέμα. Βρίσκουμε σ' αυτό το νεανικό στόρυ έναν τρελό κι έναν δυνατό, δύο εικόνες που θα στοιχειώσουν τη φιλμογραφία του Herzog, από την Απαράμιλλη άμυνα του κάστρου Deutschkreutz ως το Cobra Verde, συμπεριλαμβανομένων των Νάνων που ξεκίνησαν μικροί, της Γυάλινης καρδιάς, του Νοσφεράτου ή και του Βόυτσεκ.
Αν η ιστορία θυμίζει τον Τρελό ανάπηρο του φρουρίου Ratonneau, που έγραψε ο Achim von Arnim το 1818, ο Herzog εμπνεύστηκε στην πραγματικότητα από το ιστορικό συμβάν που τροφοδότησε τη νουβέλα, μη γνωρίζοντας τότε ακόμη το κείμενο του Von Arnim [θα το ανακαλύψει αργότερα και θα ενσωματώσει στο σενάριo μερικές ιδέες του συγγραφέα]. Το 1765, στο φρούριο Ratonneau, δύο παλαίμαχοι στρατιώτες αναλαμβάνουν τη φύλαξη του φρουρίου. Όταν ο ένας από τους άντρες πεθαίνει, ο άλλος τρελαίνεται και αυτοανακηρύσσεται βασιλιάς του τόπου. Επί ένα μήνα, παραδομένος στη μανία του, τρομοκρατεί την πόλη με τα κανόνια του, έως ότου επέμβει ο στρατός, που τον συλλαμβάνει και τον ρίχνει σε ένα άσυλο. Ένα κομμάτι γης, ένας άνθρωπος που το καταλαμβάνει δηλώνοντας αφέντης του και βασιλιάς : αυτή η ιστορία επηρεάζει βαθιά τον Herzog, γιατί ενσαρκώνει κάτι που σχετίζεται με την αντίληψή του για την ανθρώπινη ύπαρξη. Απ' αυτήν εμπνεύστηκε για να γράψει τα Σημάδια της ζωής, αλλά ξαναβρίσκουμε το ίδιο μότο στην Απαράμιλλη άμυνα του κάστρου Deutschkreutz, στις Τελευταίες λέξεις ή στο Aguirre.
Η ταινία γυρίστηκε στην Ελούντα της Κρήτης και στην Κω, στα Δωδεκάνησα, όπου ο παππούς του Herzog είχε κάνει τη σημαντικότερη αρχαιολογική του ανακάλυψη. Στη μεταπολεμική Γερμανία, το ενδιαφέρον για τους παππούδες ήταν διαδεδομένο. Πολλοί νέοι άνθρωποι χρειάστηκε να υπερπηδήσουν μια γενιά για να ανακτήσουν τη γενεαλογία τους, και να συνδεθούν με μια ιστορία, όταν οι γονείς τους είχαν σκοτωθεί στον πόλεμο ή είχαν διαποτιστεί με το δηλητήριο του φαιού πυρετού. Ο Herzog γοητεύτηκε βαθιά από τον παππού του, ο οποίος πέρασε τη ζωή του προσπαθώντας να ερμηνεύσει τα σημάδια του παρελθόντος, ώσπου τρελάθηκε. Διαπρεπής αρχαιολόγος, είχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία στα οποία ο εγγονός του ανέτρεχε συχνά.
Αν ο Herzog έρχεται να κάνει τα γυρισματά του στην Κω, δεν είναι μόνο για να περιδιαβεί αυτά τα μέρη όπου ο παππούς του εργαζόταν, είναι επειδή αυτή η ιδέα της αποκρυπτογράφησης σημαδιών από το παρελθόν τον συναρπάζει, και η Ελλάδα είναι γεμάτη από τέτοια ίχνη της αυγής του δυτικού πολιτισμού. Η ιδέα πίσω από τα Σημάδια ζωής είναι ότι ο κόσμος είναι ανεξιχνίαστος : πιστεύουμε ότι μπορούμε να ανακαλύψουμε τα μυστικά του, τα μυστηριά του, φανερώνοντας αυτό που κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, να κατανοήσουμε την πορεία της ιστορίας ... αλλά στο τέλος, αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτα δεν έχει νόημα. Ως εκ τούτου, πρέπει να αποδεχτούμε αυτό το γεγονός και να ζήσουμε, γιατί αν επικεντρωθούμε στα σημεία θα οδηγηθούμε στην τρέλα, όπως ο παππούς του Herzog, όπως ο Woyzeck, όπως ο Stroszek. Ο στρατιώτης Stroszek εμφανίζεται στην ταινία σε κατάσταση αμόκ, τραυματισμένος. Εισέρχεται στη μυθοπλασία όπως σε ένα όνειρο. Η κάμερα κινείται, τα πρόσωπα παραμορφωμένα, πρησμένα. 'Ενα χαοτικό τράβελινγκ μας παρασέρνει στους δρόμους της πόλης μέχρι την πλατεία όπου κείτεται το τραυματισμένο του σώμα. Δύο κατσίκες κατεβαίνουν από ένα λεωφορείο ... η ατμόσφαιρα είναι παράξενη, εξωπραγματική, ανησυχητική (...)
Η ταινία κέρδισε την Αργυρή 'Αρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου και η Lotte Eisner, ενθουσιασμένη, είδε στο πρόσωπο του Herzog τον άξιο κληρονόμο του Murnau, που με την ταινία του σήμανε την "αναγέννηση του γερμανικού κινηματογράφου".
σχόλια