Βαρέθηκα. Βαρέθηκα –εδώ και τέσσερα συναπτά χρόνια- να μετράω και να ξαναμετράω τα λεφτά μου και να μου βγαίνουν ολοένα και λιγότερα. Βαρέθηκα να δουλεύω μέχρις εξαντλήσεως ή να κυνηγάω τη δουλειά, την οποιαδήποτε σχεδόν δουλειά. Να παζαρεύω και το τελευταίο ευρώ, να υποκύπτω σε εξουθενωτικούς όρους του εργοδότη, να πληρώνομαι με εξωφρενική καθυστέρηση κι όποτε τελικά πληρώνομαι, να καταθέτω το μεγαλύτερο μέρος της αμοιβής μου στο κράτος. Βαρέθηκα να αλέθομαι στις μυλόπετρες του χαρατσιού, του ΕΝΦΙΑ, του ΦΠΑ...
Τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν επί της ουσίας ποτέ. Ζω και αγαπάω μια πατρίδα-σαλιγκάρι, η οποία έρπει και βοσκάει τίποτα χορταράκια κι ευθύς ξανακλείνεται στο καβούκι της για να μην την αρπάξει κανένα πουλί.
Όταν φαλήρισε το ελληνικό δημόσιο, όταν πληροφορήθηκα σε απευθείας σύνδεση με Καστελόριζο, ότι την έχουμε όντως πολύ άσχημα, έδειξα κατανόηση και καρτερία. Ψήθηκα να βαφτίσω την κρίση ευκαιρία. «Θα στερηθούμε» σκέφτηκα «όμως τουλάχιστον θα νοικοκυρευτεί το μαγαζί. Θα οικοδομήσουμε νέες δομές. Καινούργιες, υγιείς σχέσεις μεταξύ μας. Ό,τι ξεκίνησε στραβά από ιδρύσεως σχεδόν της νεότερης Ελλάδας, τώρα –εφόσον αντιμετωπίσουμε την χρεοκοπία σαν δημιουργική καταστροφή- θα ισιώσει...»
Όταν, το επόμενο καλοκαίρι, βγήκαν οι αγανακτισμένοι στις πλατείες, τους κοίταζα με σηκωμένο φρύδι. «Για δες τους» σκεφτόμουν «πώς υστερίζονται επειδή έχασαν τη βολή και το καταναλωτικό τους σφρίγος! Πώς –αντί να αναζητήσουν τις ευθύνες μέσα τους και γύρω τους- εναναγκαλίζονται θεωρίες συνομωσίες, σπεύδουν να ενοχοποιήσουν κάποιους άλλους. Πώς αντιμετωπίζουν την πολιτική και την Ιστορία με όρους ποδοσφαίρου: Οι «δικοί μας» εναντίον των «κακών ξένων», τα «παλικάρια» από τη μια κι από την άλλη οι «τοκογλύφοι», οι «πατριώτες» και οι «κουίσλινγκ»... Δες τους με τι ευκολία καταπίνουν το δόλωμα του κάθε δημαγωγού, ο οποίος τους αθωώνει, τους κολακεύει, τους τάζει λαγούς με πετραχήλια...»
Το 2012, οι διπλές εκλογές στάθηκαν μια σύγκρουση σε δυο γύρους ανάμεσα στους αρνητές της ζοφερής πραγματικότητας και σε εκείνους που υπόσχονταν ότι θα τη διαχειριστούν προς το αμοιβαίο συμφέρον. Ενώ αερογέφυρες με δεκάευρα στήνονταν από την Ευρώπη, ώστε να μην στερέψουν τα ελληνικά ΑΤΜ, η αντιπολίτευση –ριζοσπαστική είτε εθνικιστική- διεκήρυσσε ότι θα έσκιζε τα μνημόνια στο προαύλιο της Βουλής. Πως θα τα καταργούσε έστω, με ένα νόμο του ενός άρθρου. Οι ισχυροί των Βρυξελλών και του Βερολίνου σχεδίαζαν πώς θα μας αποβάλουν απ'την ευρωζώνη και οι επαναστάτες των Αθηνών επέμεναν ότι μπλοφάρουν. (Από ό,τι απεδείχθη, κάθε άλλο παρά μπλόφαραν...) Το ΚΚΕ τουλάχιστον το έλεγε ευθαρσώς: «Πρότυπό μας αποτελεί η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας», μια παραλλαγή –τουτέστιν- της Κούβας. Ο Σύριζα αντιθέτως επέμενε να αρνείται την κρίση, να υπόσχεται ολική επαναφορά στις παλιές καλές μέρες. Η ψήφος όποιου είχε τα μυαλά του στο κεφάλι του ήταν προφανής.
Με το που σχηματίστηκε η τρικομματική κυβέρνηση, πίστεψα ειλικρινά πως οι μεταρρυθμίσεις θα έμπαιναν σε μια επιταχυνόμενη πορεία. Ότι θα παύαμε επιτέλους να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους δανειστές, θα πραγματοποιούσαμε την πολυδιαφημισμένη εθνική επανεκκίνηση. Κούνια που με κούναγε! Δυό-τρεις δειλές ιδιωτικοποιήσεις –υπό τη δαμόκλειο σπάθη του ανώτατου δικαστηρίου- κι άλλες πεντέξι, που οι συμβάσεις τους ευνοούσαν σκανδαλωδώς κάποιους ημέτερους. Μεταρρυθμίσεις που έμεναν στα χαρτιά, νόμοι που ψηφίζονταν με τα χίλια ζόρια –με τους πιο απίθανους βουλευτές να κάνουν νάζια- και που δεν εφαρμόζονταν ποτέ, τζάμπα ο κόπος! Και παράλληλα περικοπές επί περικοπών, φόροι και άλλοι φόροι με αλλόκοτα ονόματα.
Σε ένα πράγμα απεδείχθησαν ικανές οι ημέτερες κυβερνήσεις: Στο να σφίγγουν το ζωνάρι. Των άλλων.
Εδώ κι έναν-ενάμιση χρόνο, η κατάσταση απλώς σέρνεται. Η χώρα θυμίζει χαρταετό που του τραβάνε κάθε τόσο απότομα το σκοινί για να πάρει ύψος κι εκείνος αναπηδάει στιγμιαία στον αέρα και ξανακάνει βουτιά. Το "success story", το πολυδιαφημισμένο τέλος των μνημονίων και η έξοδος στις αγορές, θαύματα που κρατήσαν τρεις ημέρες. Ενώ ταυτόχρονα η ανεργία αν δεν αυξάνεται, παραμένει εφιαλτικά υψηλή. Και οι «κόκκινοι» οφειλέτες, όσοι απλώς δεν δύνανται να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους, πληθαίνουν...
Και να έχεις και κάτι τύπους να σου σηκώνουν το δάκτυλο και να ισχυρίζονται με ύφος ιεροκήρυκα πως η ακίνητη περιουσία δικαίως χαρατσώνεται διότι οι Έλληνες (οι Έλληνες συλλήβδην) έκλεβαν τις καλές ημέρες την εφορία και αγόραζαν σπίτια. Και να έχεις και τους φιλοσόφους να χρησμοδοτούν ότι απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, σάμπως οι εθνικές νοοτροπίες να αλλάζουν μέσα σε πέντε είτε σε δέκα χρόνια. Και να έχεις και τον Σύριζα να ευπρεπίζεται και να προβάρει υπουργικά κοστούμια και αβρούς αστικούς τρόπους. Και να έχεις και τους επιχειρηματίες της σχολής Μποδοσάκη –«με το ντοβλέτι τζάνεμ, πάντα με το ντοβλέτι...»- να ανακαλύπτουν όψιμα τις αρετές του Αλέξη και της Ρένας. Κόκκινα φουλάρια αγορασμένα από το "Hermes"...
Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να ζω σε μία κοινωνία που διαρκώς παραμυθιάζεται ή σπάει πλάκα με τον εαυτό της -τον μασκαρεύει και τον σατιρίζει- μόνο και μόνο επειδή δεν τολμάει να τον κοιτάξει κατάματα. Βαρέθηκα να καίγεται η γούνα μας κι εμείς να φανατιζόμαστε για ηλιθιότητες όπως τα τηλεοπτικά καμώματα του Μάρκου Σεφερλή, τον ανάγωγο Θανάση Χειμωνά, το εάν πρέπει ή όχι να παρελαύνουν εν έτει 2014 οι μαθητές του δημοτικού με τον δήθεν ύμνο του ΕΑΜ...
Θα λαχταρούσα -για πρώτη φορά στη ζωή μου- να ιδιωτεύσω. Να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά μου στη χαμέρπεια. Να σταματήσω να ασχολούμαι με τις φιλοδοξίες και με τα συμπλέγματα του καθενός που έχει αρπάξει μια σημαία ευκαιρίας και την ανεμίζει εμπρός στο πρόσωπό μου. Ανέκαθεν στο κάτω-κάτω, ένας γυναικείος ώμος, μια μελωδία που σφυρίζει κάποιος άγνωστος στο δρόμο, δυό πιτσιρίκια που αυτοσχεδιάζουν παίζοντας με δίδασκαν και με ενέπνεαν απείρως περισσότερο από ό,τι στην Ελλάδα αποκαλείται «δημόσιος διάλογος». Και στον οποίο, εκών άκων, κι εγώ συμμετέχω.
Δεν διαθέτω όμως αυτή την πολυτέλεια. Πρέπει και σήμερα να στηθώ σε κάποια ουρά, να διαπραγματευθώ με έναν υπάλληλο μίαν ακόμα ευνοϊκή ρύθμιση, να υπολογίσω μέχρι πότε φτάνουν τα λεφτά μου, να αγχωθώ για το τι θα κάνω μετά...
Οφείλω –το χειρότερο- να το πάρω απόφαση ότι τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν επί της ουσίας ποτέ. Πως ζω και αγαπάω μια πατρίδα-σαλιγκάρι, η οποία έρπει και βοσκάει τίποτα χορταράκια κι ευθύς ξανακλείνεται στο καβούκι της για να μην την αρπάξει κανένα πουλί.
Κλείνεται στο καβούκι της και βράζει στο ζούμι της. Και τρέφεται με το ζουμί αυτό.
σχόλια