Αυτή η ώρα τώρα είναι η πιο αιχμηρή κάθε Πρωτοχρονιά. Λίγο πριν αρχίσουν οι προετοιμασίες της γιορτής (για όσους γιορτάσουν) υπάρχει ένα αμήχανο, πλην κρίσιμο διάκενο, όπου σκεφτόμαστε τα πιο σημαντικά και αληθινά πράγματα.
Είναι κατά κάποιον τρόπο η ώρα της αλήθειας μπροστά στο Χρόνο που περνάει.
Φέτος, δεν ξέρω πώς, σκέφτομαι συνέχεια αυτό το τραγούδι -μια κομβική στιγμή στο πολύ αγαπημένο μου Κiller of the Sheep
This bitter earth
What fruit it bears
What good is love
That no one shares
And if my life is like the dust
That hides the glow of a rose
What good am I
Heaven only knows
This bitter Earth
Can it be so cold
Today you're young
Too soon you're old
But while a voice
Within me cries
I'm sure someone
May answer my call
And this bitter earth
May not be so bitter after all
Το εξαιρετικό αυτό τραγούδι (που το έχουν πεί πολλοί -με λιγότερο ή περισσότερο beat) ευτύχησε να έχει μια σπάνια, δραματική ερμηνεία από την Ντάινα Ουάσινγκτον.
Ψάχνοντας στο YouTube να το βρώ, έπεσα πάνω σε αυτό το συγκλονιστικό φιλμάκι, που με ένα παράξενο τρόπο βρίσκω ότι εκφράζει τη γλύκα και τη φρίκη του τραγουδιού - που δεν διαφέρει πολύ απο τη γλύκα και τη φρίκη της ζωής.
Τα τραγούδια (ή τα σονέττα) που μιλούν για το Χρόνο, όλα γεννούν το ίδιο δέος, την ίδια υπαρξιακή παγωνιά. Δείχνουν τον άνθρωπο, ανίδεο, ανυπεράσπιστο, απέναντι στη θνητότητα -όμως, να , ξαφνικά, κάτι κάπως εμφανίζεται: μια μουσική, ένας άνθρωπος: η αγάπη.
Γι αυτό το ταξίδι κόψαμε εισιτήριο, σε αυτό θα πάμε!
σχόλια