Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου στην Ασία, ο ιαπωνικός αυτοκρατορικός στρατός και το ναυτικό απαγάγουν νέες και όμορφες γυναίκες, από την Κορέα, τις Φιλιππίνες και την Κίνα, για να χρησιμοποιηθούν ως σκλάβες του σεξ και να "ανακουφίζουν" τις σεξουαλικές ορμές των στρατιωτών.
Ένας μικρότερος αριθμός κοριτσιών από την Ταϊλάνδη, τη Μαλαισία, την Ταϊβάν, την Ινδονησία, την Ολλανδία, την Αυστραλία, το Βιετνάμ, ακόμη και την ίδια την Ιαπωνία, είχε την ίδια τύχη. Ο ιαπωνικός ευφημισμός για τα θύματά ήταν «Comfort women» (γυναίκες αναψυχής).
Οι εκτιμήσεις για τον συνολικό αριθμό των γυναικών που εξαναγκάζονταν σε σεξουαλική δουλεία από τον ιαπωνικό στρατό, κυμαίνεται από 100.000 έως 300.000.
Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα ζητήματα στην Ασία ωστόσο, είναι ο βαθμός εξαναγκασμού των γυναικών αυτών. Ορισμένοι ιάπωνες σχολιαστές υποστηρίζουν ότι οι comfort women υπηρέτησαν εθελοντικά, αλλά οι ηλικιωμένες πλέον γυναίκες και οι επιζώντες Βετεράνοι του στρατού αμφισβητούν αυτή την εκδοχή των γεγονότων.
Οι Ιάπωνες στρατιωτικοί ξεκίνησαν το όλο εγχείρημα δημιουργώντας "Σταθμούς ανακούφισης" όπου οι πόρνες θα "ανακούφιζαν" τα μέλη του στρατού και του ναυτικού, προκειμένου να αποτραπεί, όπως υποστήριζαν, ο βιασμός των άμαχων από στρατιώτες και ναυτικούς. Σύμφωνα με τους σχεδιαστές των σταθμών, αυτό θα επιβράδυνε και την εξάπλωση των αφροδίσιων νοσημάτων μεταξύ των στρατευμάτων. Οι γυναίκες που στελέχωσαν τον πρώτο σταθμό ανακούφισης πληρώθηκαν κανονικά, ωστόσο μετά την ανάπτυξη των ιαπωνικών στρατευμάτων, αποφασίστηκε ότι χρειάζονταν περισσότερα κορίτσια για να ικανοποιηθουν οι ανάγκες των σταθμών.
Οι νεαρές γυναίκες από την Κίνα και την Κορέα, κατά την πρώτη "στρατολόγηση", εξαπατήθηκαν, καθώς οι Ιάπωνες τις προσέγγισαν με το πρόσχημα ότι προσφέρουν θέσεις εργασίας σε εργοστάσια ή ιατρικές μονάδες. Όταν εμφανίστηκαν όμως στη νέα τους δουλειά, διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε κανένα νοσοκομείο ή εργοστάσιο. Μόνο στρατιωτικοί οίκοι ανοχής όπου, μέσα σε άθλιες συνθήκες, θα έπρεπε να να κάνουν σεξ με σχεδόν 35 στρατιώτες κάθε μέρα. Ακόμη όμως κι αυτό το τέχνασμα δεν ήταν αρκετό ώστε να καλυφθεί ο μεγάλος όγκος του στρατού, οπότε οι Ιάπωνες σύντομα στράφηκαν στις απαγωγές.
Μερικά από τα κορίτσια που απήχθησαν και αναγκάστηκαν να γίνουν comfort women στη Νοτιοανατολική Ασία δεν ήταν καν στην εφηβεία. Στο βιβλίο που έβγαλε το 2005, η Anne M. De Brouwer εκτιμά ότι το 75% των γυναικών αυτών πέθαναν σε αιχμαλωσία, είτε από τραύματα ή εκτελέστηκαν, όταν αρνήθηκαν να συνεχίσουν. Όσες γυναίκες κατάφεραν να επιζήσουν δεν ήταν σε θέση να κάνουν παιδιά, κυρίως λόγω των αφροδίσιων νοσημάτων.
Στο βιβλίο, "Chinese Comfort Women" της καθηγήτριας πανεπιστημίου, Peipei Qiu, ρίχνει νέο φως σε αυτή την τραγωδία με τα σπαρακτικά προφίλ 12 Κινέζων γυναικών.
Μία από αυτές, η Yuan Zhulin, περιγράφει τον βιασμό της από 10 εύσωμους Ιάπωνες στρατιώτες την πρώτη της μέρα σε έναν στρατιωτικό οίκο ανοχής. «Ήταν σαν να με έκοβαν φέτες με μαχαίρι στο κάτω μέρος του σώματός μου". Μια απόπειρα απόδρασης της, είχε αποτέλεσμα τον βάναυσο ξυλοδαρμό της, που την άφησε με μόνιμους πονοκεφάλους. Και σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, το 1958, το κινεζικό δικαστήριο την καταδίκασε σε σκληρή εργασία αφού είχε "επιλέξει" να γίνει πόρνη για τους Ιάπωνες. Πέρασε τα επόμενα 17 χρόνια εξορισμένη στα παγωμένα βορειοανατολικά της Κίνας.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τελείωσε, μόλις έντεκα Ιάπωνες αξιωματικοί του στρατού καταδικάστηκαν για εγκλήματα πολέμου σε σχέση με το έγκλημα που διαπράχθηκε. Το 1994 η Ιαπωνία δημιούργησε το Ασιατικό Ταμείο Γυναικών, το οποίο επιδίκασε αποζημίωση και ένα υπογεγραμμένο συγγνώμη από την ιαπωνική πρωθυπουργός σε πρώην γυναίκες άνεση από τις Φιλιππίνες, την Ταϊβάν, τη Νότια Κορέα, την Ολλανδία και την Ινδονησία. Στις 27 Μαρτίου, 2007, το κοινοβούλιο της Ιαπωνίας εξέδωσε επίσημη συγγνώμη για όλα τα πρώην σκλάβους του σεξ του στρατού.
σχόλια