Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας - Αριάν μνουσκίν
Όσο παλιώνει το Θέατρο του Ήλιου, τόσο νεανικότερο μοιάζει. Με τον γνωστό χειροποίητο τρόπο του να παρουσιάζει επί σκηνής τη διαδικασία παραγωγής του φανταστικού, ώστε να την καθαρίσει απ’ το ψέμα. Και με μια θεότρελη ενεργητικότητα, που ανεβάζει το θέμα στο ύψος της πολιτικής αλληγορίας, διατηρώντας ωστόσο κάθε ικμάδα απ’ το πλέον διασκεδαστικό, γοητευτικό και λαϊκό μελόδραμα. Εδώ, το πολιτικό θέατρο μέσα από μια τριπλή επιστροφή στην αθωότητα: πρώτα την αθωότητα του Ιούλιου Βερν, που δίνει την αφηγηματική βάση, ύστερα του βωβού κινηματογράφου, που δίνει την εξπρεσιονιστική μορφή, της ίδιας της τέχνης του θεάτρου, εν τέλει, που εγκιβωτίζει τα πάντα. Κάποιοι πιστεύουν πως όλο αυτό συγκεντρώνεται στο εξής: το βιβλίο του Βερν υπάρχει για να αντανακλά σαν κάτοπτρο τις προσπάθειες μερικών τρελών ναυαγών της ουτοπίας - ανάμεσά τους και οι θιασώτες της Μνουσκίν.
Σκηνοβάτες - Σταμάτης Φασουλής
Έξυπνη προσπάθεια αποφυγής της κρίσης, που πιάστηκε απ’ τη μύτη. Ο κόσμος δεν συμπαθεί ό,τι ξεπερνά το γνωστό και αναμενόμενο, και το Εθνικό οδηγήθηκε με το ψευδοϊστορικό κολάζ του Σταμάτη Φασουλή από τραγωδίες, κωμωδίες και φλύακες στη μεγαλύτερη αποτυχία της πρόσφατης ιστορίας του στην Επίδαυρο. Η ίδια η απόπειρα μοιάζει, πάντως, από μακριά κάπως αδικημένη. Τουλάχιστον, γιατί κάποιοι μπέρδεψαν το σημαίνον με το σημαινόμενο και το ύφος της παρακμής -ταιριαστό στην όψη μιας παράστασης όπως οι Σκηνοβάτες- με το επίπεδο της ίδιας της παραγωγής. Κρίμα στους πρωταγωνιστές, κρίμα και στο θέατρο, που σε τέτοιες εποχές κάθε αποτυχία του μετράει διπλά.
Ηρακλής Μαινόμενος - Μιχαήλ Μαρμαρινός
Θ’ ανακαλύπτουμε την παράσταση του Εθνικού για πολλά χρόνια. Αν τα πράγματα λειτουργήσουν, θα θεωρηθεί ίσως -μαζί με τον περσινό Ορέστη του Εθνικού- σταθμός για την αναβίωση του αρχαίου δράματος στη χώρα μας. Η επιτυχία δεν ήρθε τυχαία. Αποτελεί την πράξη μιας μακρόχρονης έρευνας γύρω από ζητήματα αφήγησης και χορικότητας που ασκεί στο δικό του σύμπαν ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Ο οποίος τελικά δοκιμάστηκε και σε κάτι πιο στέρεο απ’ τα δραματουργικά παστίς, όπου ευδοκιμεί μεν αλλά συναγωνίζεται συνήθως τον εαυτό του. Επιστρέφουν στη μνήμη μας ο Χορός της παράστασης, γεμάτος ενέργεια και πίστη σε ό,τι επιτελεί, τα δραματουργικά επίπεδα του έργου, που αποκαλύπτονται από τα μικρόφωνα, και η τελική αναγωγή ενός μάλλον άγνωστου δράματος του Ευριπίδη σε αιώνια παραβολή του ανθρώπινου πεπρωμένου.
Ριχάρδος Γ’ - Σαμ Μεντες
Με την αγγλοαμερικανική παραγωγή η Επίδαυρος έλαμψε εν μέσω διεθνών αστέρων και ενώπιον του παγκόσμιου καλλιτεχνικού γαλαξία. Δεν συζητάμε τόσο για την ίδια την παράσταση όσο για το δικό μας Φεστιβάλ, που με τον Κέβιν Σπέισι και τον Σαμ Μέντες, με ένα τριήμερο στο κέντρο βάρους του και μ’ ένα κοινό θαυμάσιο στις αντιδράσεις του, αποκαταστάθηκε στη συνείδηση πολλών ύστερα από χρόνια ως πραγματική ναυαρχίδα της καλλιτεχνικής ζωής του τόπου. Ο Ριχάρδος του Σπέισι, περισσότερο νατουραλιστικός από άλλους, ίσως λιγότερο ποιητικός, ωστόσο καινοφανής, τουλάχιστον όπως αναρριχάται με βάση όχι μόνο την ελλειμματική του ψυχολογία αλλά και την ελλειμματική ηθική του καιρού του.
σχόλια