Το hotel dining ήταν ανέκαθεν η έξοδος της επετείου, της προαγωγής, της πρότασης γάμου, του εντυπωσιασμού για να ρίξεις έναν υποψήφιο έρωτα, του μπίζνες ντίνερ, του έχω κάτι ξένους μουσαφιραίους. Ή τουλάχιστον, προσωπικά δεν ξέρω πολλούς που θα μπορούσαν να καταθέσουν το αντίτιμο, απλά γιατί βρέθηκαν έξω από το King George μεσημέρι και τους ήρθε μια ξαφνική λιγούρα. Γιατί το hotel φαγητό είχε επώνυμο σεφ, σομελιέ, art de la table, είχε πρωτόκολλο, έ, δεν πήγαινες και με τη σαγιονάρα. Τώρα πια, στη μετα λάιφ στάιλ εποχή που ευτυχώς όλα τα γκρέμισε για να τα ξαναχτίσει στις σωστές, ανθρωπινές τους διαστάσεις, το φαγητό στα καινούρια ξενοδοχεία μπορεί να σου προσφέρει όλη τη θέα των καλύτερων ρουφ γκάρντεν της πόλης, σε μικροαστική τιμή και χωρίς το πακέτο των εντυπωσιασμών που φωτογραφίζουν μια επίσημη έξοδο. Μην το σκέφτεσαι!
Τώρα πια το φαγητό στα καινούρια ξενοδοχεία μπορεί να σου προσφέρει όλη τη θέα των καλύτερων ρουφ γκάρντεν της πόλης, σε μικροαστική τιμή και χωρίς το πακέτο των εντυπωσιασμών που φωτογραφίζουν μια επίσημη έξοδο.
The Athens Gate
Λεωφ. Συγγρού 10, 210 9238302
Εγώ αυτό το ξενοδοχείο, στριμωγμένο ανάμεσα στις πανομοιότυπες, αδιάφορες πολυκατοικίες της αρχής της Συγγρού, δεν το ήξερα. Μέχρι που κάποιοι φίλοι μου περιέγραψαν με τα πιο-τρέχουν-τα-σάλια μου ανάλυση, έναν μελωμένο κόκορα πάνω σε ένα ντοματένιο, ολόγλυκο κριθαράκι, το οποίο τσακίζεις με την πιο ουάου θέα της πόλης, να σου θαμπώνει το βλέμμα. Έσπευσα, λοιπόν, στο roof της κορυφής του και βγαίνοντας από το ασανσέρ, μόνο που δεν έκανα μεταβολή να φύγω, κάτι που μπορεί να πάθεις κι εσύ αντικρύζοντας το πιο μονοχρώμ αδιάφορο ντεκόρ, που θυμίζει καφετέρια στην Εθνική Αθηνών-Λαμίας. Σε λίγα μόλις λεπτά που θα εγκλιματιστεί το μάτι σου, θα αδιαφορήσεις παντελώς για το χρώμα της καρέκλας ή την ποιότητα του τραπεζιού, μαγεμένος και συνεπαρμένος από το υπερθέαμα.
Η θέα του έχει ψηφιστεί ανάμεσα στις 4 καλύτερες του πλανήτη, κι εσύ δεν έχεις κλείσει ποτέ σου σε μια ματιά και από τόσο κοντά το Αστεροσκοπείο, του Φιλοπάππου, την Ακρόπολη, τον Λυκαβηττό και τους Στύλους. Τζάμι ολόγυρα και συ δεμένος σαν σε ακρόπρωρο, σαν τον Οδυσσέα στο κατάρτι του, συγκλονισμένος από εθνικό δέος, θα αρχίσεις τις πόζες με το κινητό. Την ίδια ιδέα με σένα θα έχουν και πλήθος Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, που κρεμασμένοι από τα μπαλκόνια πασχίζουν το καλύτερο προφίλ, ανάμεσα σε τριπόδια, κάμερες και βιντεοκάμερες.
Εδώ, λοιπόν μαγειρεύει ο Δημήτρης Καράμπαμπας, ένα νέο παιδί που έχει μάθει κοντά στον Κώστα Τσίγκα, έχει περάσει από τη Μ. Βρετανία και το Royal Olympic. Και μαγειρεύει, με όλο το σέβας, τόσο καλά όσο ο Β. Καλλίδης ή ο Χρ. Πέσκιας. Μόνο που δεν το έχει στο αίμα και στο ζώδιό του με τη δημοσιότητα και πιο πολύ τον νοιάζει πού θα βρει ένα αληθινό κριθάρι από αρχαιοελληνικό σπόρο για να στο μαγειρέψει αυθεντικό κριθαρότο, πού θα βρει σπιτικά χειροποίητα μακαρόνια και αλανιάρη κόκορα, για να σου μαγειρέψει μια απολύτως ελληνική νοστιμιά, χωρίς περιττές δημιουργικότητες, πιάτα καθημερινά και σε ανάλογες τιμές, με ολίγη πρωτοτυπία και χωρίς αυτά τα εκκεντρικά στησίματα που κλέβουν την ψυχή και την αλήθεια του φαγητού.
Δοκίμασα λοιπόν, υπέροχα ψημμένα πορτομπέλο με όλο το καπνιστό άρωμα που διαθέτει ένα απάκι, πράσινη φάβα με δυόσμο και σος καυτερής πιπεριάς που πάνω της είχε ένα λουκούμι-καλαμάρι ψημμένο, ένα μυλοκόπι γεμάτο από όλα τα φρέσκα αρώματα του χειμώνα, με σπανάκι, φινόκιο και μάραθο, ένα τέλεια ψημμένο rib-eye με πουρέ από γλυκοπατάτες φούρνου και σάλτσα από vinsanto Σαντορινιό και μέλι, διαπίστωσα πόσο ταιριάζει το παγωτό λέμονγκρας σε ένα ραβανί και πόσο αλλάζει μια λεμονόπιτα η παρέα με ένα παγωτό βασιλικού.
New Taste
New Hotel, Φιλελλήνων 16, Σύνταγμα, 210 3273151
Είχα ακούσει ένα σωρό για το ντιζάιν των βραζιλιάνων F. και H. Campana, στα όρια του δημιουργικού εκκεντρισμού ή αλλιώς, όταν η τέχνη γίνεται καναπές και καρέκλες, όταν σπασμένα αποσπάσματα από παλιά έπιπλα και αντικείμενα γίνονται επιτοίχια γλυπτά κλείνοντας το μάτι στην ιστορικότητα του κέντρου της Αθήνας. Το είχα ξανακούσει από κοσμικούς που παίρνουν οπωσδήποτε στο ισόγειο το brunch του Σαββατοκύριακου, με σαμπάνιες και σπάνιες ετικέτες κρασιών, αλλά επειδή δεν είμαι του early φαγητού και πολύ λιγότερο της σαμπάνιας, έκανα ένα μικρό delete στην πληροφορία, μέχρι που η ζωή με έφερε στο roof του τελευταίου ορόφου για ένα καθημερινό δείπνο μεταξύ κολλητών.
Εδώ πάνω δεν το λες ακριβώς εστιατόριο. Ένα γυάλινο κουτί, με θέα στον Λυκαβηττό και την παλιά πόλη, ένα ήσυχο δωμάτιο όλο κι όλο, ζεστό σαν σπιτική τραπεζαρία. Μια ξένη κυρία τρώει μόνη της σε ένα ελληνικό ταξίδι για δουλειές, μια γνωστή αθηναϊκή οικογένεια τραπεζώνει τους φίλους της σε μια οικειότητα που θυμίζει το ιδιωτικό τους σαλόνι, δυό πελάτες του ξενοδοχείου πίνουν ένα τελευταίο ποτό κι ένα ζευγαράκι ξεχειλίζει από έρωτα. Κι εγώ μένω άφωνη για το πόσο απίστευτη-αφρό ταραμοσαλάτα και πόσο αληθινά γιαγιαδίστικο τραχανά μπορεί να μαγειρέψει ένας ευρωπαίος σαν τον Steven Frost, που κουβαλάει 3 διαφορετικές κουζίνες στην ψυχή του, μια ιταλική, μια αγγλική και μια γαλλική.
Στο μετέπειτα, περάσαμε σε κάτι πιο new age, όπως η σαλάτα κινόα με αβοκάντο και γαρίδες, όπως λες δροσιά και άρωμα φρεσκάδας. Επιτέλους, η πρώτη κινόα που δεν μου έφτασε κακοποιημένη και χωρίς να φλερτάρει με τον λαπά. Κι ύστερα ήρθε η Γαλλία, με ένα κρέας που με διακτίνισε κατευθείαν στο Σεν Ζερμαίν, το κόψιμο, το αίμα, το ολόσωστο ψήσιμο, η νοστιμιά. Και οι baby πατατούλες και η παριζιάνα μπεαρνέζ, όλη η νοσταλγία στο πιάτο, μύρισα γύρω μου τη μυρωδιά από τις προκυμαίες του Σηκουάνα και μετά ήρθε και ένα παραμυθένιο παγωτό μπάτερμιλκ με φρούτα του δάσους και με προσγείωσε γλυκά πάνω από τα φώτα των αυτοκινήτων, στην κίνηση της Φιλελλήνων.
σχόλια