Ο φωτογράφος Αλέξης Βασιλικός διαλέγει για το LIFO.gr τις φωτογραφίες που συνθέτουν έναν ιδανικό αποχαιρετισμό στο καλοκαίρι.
Τα πρώτα χρόνια και η επαφή με τη φωτογραφία.
Ξεκίνησα να φωτογραφίζω όταν ήμουν στο λύκειο και έκτοτε δεν έχω σταματήσει, τα πρώτα χρόνια όταν ζούσα στην Bologna ήμουνα πολύ αφοσιωμένος στη φωτογραφία, το πρωί τράβαγα το βράδυ εμφάνιζα και στο μεταξύ πήγαινα σε βιβλιοπωλεία και έβλεπα βιβλία φωτογραφίας. Είχα την τύχη να γνωρίσω σε πολύ μικρή ηλικία τον Αχιλλέα τον Νάσσιο με τον οποίο γίναμε φίλοι και ο οποίος ήταν και ο πρώτος μου δάσκαλος. Αυτές οι πρώτες συζητήσεις μαζί του καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τη φωτογραφία που κάνω όλα αυτά τα χρόνια αλλά και γενικότερα τη θέση που έχει για μένα η τέχνη μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της αυτογνωσίας. Κάποια στιγμή ήθελα να γίνω καλλιτέχνης αλλά μετά μου έφυγε, μου φάνηκε πολύ περιοριστικό να είσαι κάποιος, προτιμώ να είμαι ελεύθερος, να μην ανήκω πουθενά. Εσωτερικά εννοώ γιατί εξωτερικά πάντα κάπου ανήκεις.
Τα θέματα που προσεγγίζετε με το φακό και σας κερδίζουν και αυτά που θεωρείτε αδιάφορα.
Γενικά μιλώντας με τραβάνε πιο πολύ μορφές που είναι με το ένα πόδι στο άμορφο, που δεν έχουν μεγάλο ιστορικό βάρος, που περνάνε απαρατήρητες. Ίσως γιατί αυτές οι μορφές έχουν μια εσωτερική ησυχία, δεν θέλουν να σε γεμίσουν με νοήματα και αναφορές, με ταυτότητα, απλά υπάρχουν και όταν η προσοχή σου πάει σε αυτές είναι σαν να σου υπενθυμίζουν ότι και συ απλά υπάρχεις μαζί τους.
Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη μέθοδος;
Ο Mooji λέει "μην πηγαίνεις σ' ένα εστιατόριο κουβαλώντας το δικό σου μενού" και κάπως έτσι είναι και για μένα η φωτογραφία, αυτοσχεδιαστική. Ακόμη και όταν κατασκευάζω μια εικόνα απλά συμβαίνει αυθόρμητα, δεν έχω τίποτα προκαθορισμένο και δεν πιστεύω ότι η ομορφιά βρίσκεται σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα ή σε κάποια συγκεκριμένη μέθοδο. Αντίθετα νομίζω ότι η ομορφιά είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν έχεις καμία πρόθεση, κανένα προορισμό, όταν απλά είσαι ανοικτός σε οτιδήποτε χωρίς να ξέρεις τι θα εκδηλωθεί.
Άνθρωποι, καταστάσεις, μνήμες, τέχνες...που ανατρέχετε για έμπνευση;
Δεν ανατρέχω κάπου, όπου με πάει η ζωή πάω και η φωτογραφία μου αντανακλά αυτή την κίνηση.
Μερικά πράγματα που αγαπάτε αυτή την εποχή.
Αγαπάω τη φωτογραφία του Peter Fraser, τις ταινίες του Wong Kar Wai, αυτό το κομμάτι του Nils Frahm, τα χαικού, τ'αμύγδαλα, τις βόλτες τα χαράματα και πάνω απ'όλα αγαπάω αυτόν που μου υπενθυμίζει ότι δεν χρειάζεται τίποτα για να'μαι ευτυχισμένος αλλά χρειάζεται κάτι για να μην είμαι.
Φωτογραφία στην Ελλάδα σήμερα και στην εποχή του ίντερνετ/ινσταγκραμ. Ένα σχόλιο σας...
Δεν μπορώ να μιλήσω για την φωτογραφία στην Ελλάδα γενικά γιατί δεν παρακολουθώ όλες τις εκδηλώσεις της. Ειδικά στην καλλιτεχνική φωτογραφία που μ'ενδιαφέρει, νομίζω ότι είναι αρκετά πλούσιο το τοπίο, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που παράγουν εξαιρετική δουλειά. Ενδεικτικά αναφέρω κάποιους από τη γενιά μου που μ'αρέσει πολύ η δουλειά τους: Πέτρος Κουμπλής, Ευαγγελία Κρανιώτη, Παναγιώτης Λάμπρου, Γιώργος Σαλαμέ. Όσον αφορά το internet νομίζω ότι γίνονται αρκετά συναρπαστικά πράγματα. Κατά μια έννοια το internet είναι το σύγχρονο αμερικανικό όνειρο, σε σχέση με τη φωτογραφία. Νομίζω ότι έχει απλοποιήσει πάρα πολύ την πρόσβαση στη δουλειά των φωτογράφων. Μου αρέσουν κάποια blog, ιντερνετικά περιοδικά και μικρές κολεκτίβες που στήνουν συλλογικά προτζεκτ. Είναι μια αγαπησιάρικη κουλτούρα, αρκετά ανοιχτή. Βλέπω επίσης με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πως εξελίσσετε το self publishing, τώρα ετοιμάζουμε και εμείς ένα μικρό εκδοτικό εγχείρημα (Phases Editions) και λέμε να μπούμε σε αυτό το χορό. Όσον αφορά τα κοινωνικά δίκτυα μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για ν'απαντήσω γιατί δεν τα χρησιμοποιώ καθόλου.
Πράγματα που σας ενέπνευσαν και που ίσως συνέβαλαν στη δημιουργία του προσωπικού σας στιλ. Αλήθεια πως θα χαρακτηρίζατε το στιλ σας;
Δεν ξέρω αν έχω ένα συγκεκριμένο στιλ. Ίσως κάποιος άλλος να βλέπει κάτι τέτοιο καλύτερα από μένα και να μπορεί να το χαρακτηρίσει πιο εύκολα. Μ΄αρέσει να παίζω με πολύ διαφορετικής ποιότητας εικόνες ταυτόχρονα, αντλώντας από όλο το φάσμα της ιστορίας του μέσου και αυτό που μ'αρέσει να κάνω στο editing είναι να τα μπλέκω όλα μαζί, κάτι ανάλογο του sampling στη μουσική. Πρώτη φορά πρόσεξα αυτόν τον τρόπο editing πριν 5-6 χρόνια όταν ο Tim Barber έκανε μια επιλογή της δουλειάς μου για το tinyvices, αυτός ο τρόπος σύνθεσης πραγματικά μ'ενέπνευσε, μου φάνηκε ότι είχε κάτι πολύ φρέσκο για την εποχή, τώρα βέβαια είναι αρκετά συνηθισμένο μετά το tumblr. Το δύσκολο στο να φτιάχνεις σειρές με τελείως διαφορετικές εικόνες είναι να δεις τις εικόνες σαν ενέργεια και έτσι να βρεις τον εσωτερικό ρυθμό, γιατί στην ουσία αυτό ψάχνει κάποιος που επιλέγει αυτό τον τρόπο σύνθεσης, την αδιόρατη σύνδεση όχι την προφανή. Γενικά το editing είναι πολύ σημαντικό μέρος της διαδικασίας και είναι και πολύ μυστήριο γιατί είναι μια τέχνη που δεν είναι εκεί για να την δεις αλλά είναι για να υποστηρίξει αυτό που βλέπεις.
Τι σας κάνει πιο χαρούμενο, υπερήφανο στη δουλειά σας; Ποια είναι η επιβράβευση ενός φωτογράφου.
Νομίζω ότι είναι αρκετό απλά να κάνει ο καθένας αυτό που νιώθει στην καρδιά του. Αυτό είναι μια μορφή επιβράβευσης με μια έννοια γιατί όταν λειτουργείς έτσι λειτουργείς αρμονικά. Φυσικά χαίρομαι όταν κάποιος απολαμβάνει τις εικόνες που κάνω και με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο όταν νιώθω ότι κάποιος που βλέπει μια εικόνα σταματάει να σκέφτεται και απλά βλέπει, γιατί αυτή είναι και η δική μου εμπειρία πίσω από τη φωτογραφία. Η φωτογραφία για μένα είναι στιγμές που ο νους σταματάει.
Σε πολλές φωτογραφίες σας το καλοκαιρινό φως είναι παρών . Είστε καλοκαιρινός τύπος ή όχι; Και τι σημαίνει για σας το καλοκαίρι;
Δε θα με χαρακτήριζα καλοκαιρινό τύπο αλλά μου αρέσει πολύ το καλοκαίρι. Συνήθως τα καλοκαίρια τα ξοδεύω στη Λέρο οπού πηγαίνω από μικρός και όλη τη μέρα την περνάμε σε μια παραλία, στα Δυο Λισκάρια.
Φωτογραφίζω περίπου 20 χρόνια τα καλοκαίρια στη Λέρο και στο site μου υπάρχει ένα portfolio με αυτές τις φωτογραφίες που μπορεί να δει κάποιος αν θέλει, λέγεται There Are No Things Here. Αυτός ο τίτλος νομίζω ότι δείχνει λίγο τι σημαίνει για μένα καλοκαίρι πέρα από το δυνατό φως και τη γενικότερη εξωστρέφεια. Είναι μια κατάσταση του νου, όχι απλά μια εποχή του χρόνου. Είναι η κατάσταση του νου στην οποία δεν υπάρχουν πράγματα γιατί τα'χεις ξεχάσει όλα και απλά είσαι.
σχόλια