Και όπως ψάχνω κάτι στο youtube πέφτω πάνω σε αυτό το τραγούδι. Και μου θυμίζει εσένα. Εσένα που δε θυμάμαι το όνομά σου.
Ήμουν στο γυμνάσιο θυμάμαι και ήμουν στο γάμο του νονού μου. Πάω στο τραπέζι των "παιδιών" και βλέπω ότι δίπλα μου κάθεται ένα πρόσχαρο παιδί. Στην ηλικία μου. Κοντό μαλλί, κοκκινωπό και φαινόταν πως αν το άφηνε να μακρύνει θα ήταν εντελώς μπουκλωτό. Χαρούμενα μάτια. Κόκκινα μάγουλα με φακίδες. Θυμάμαι ήταν τότε της μόδας τα παντελόνια Levis με τη διαφήμηση με εκείνο το κίτρινο λούτρινο που χτυπιότανε στη θέση του οδηγού... ή μήπως του συνοδηγού; Δε θυμάμαι καλά. Φόραγες ένα τέτοιο και είχες τσαντιστεί που η μητέρα σου του είχε κάνει τσάκιση.
Πιάσαμε κουβέντα. Εγώ Γαλάτσι και εσύ Μαρούσι. Γυμνάσιο και οι δύο. Γελάσαμε... Ανταλλάξαμε απόψεις για όλα κινηματογραφικά δρώμενα αλλά και τα μουσικά. Είχαμε λατρέψει εκείνη την εποχή και οι δύο το Belladonna των UFO. Μετά σε ξαναείδα σε κάποιο άλλο γλέντι και ανταλλάξαμε τηλέφωνα.
Νομίζω είχαμε μιλήσει μια φορά. Μετά χαθήκαμε. Γιατί χαθήκαμε; Τα λέγαμε τόσο ωραία...
Όταν ήμουν τρίτο έτος στη σχολή ήρθα Αθήνα και μιλούσα με τη μητέρα μου. Είχα γυρίσει θυμάμαι με το βραδυνό λεωφορείο και έφτασα Αθήνα και συγκεκριμένα σπίτι γύρω στις 4:30 το πρωί. Εκεί που τα λέγαμε μου λέει "Δε σου είπα. Ο γιος της ............. πέθανε. Έπαθε ατύχημα με το αυτοκίνητο..."
Δεν απάντησα εκείνη τη στιγμή. Συνεχίσαμε να μιλάμε. Μα όταν πήγα για ύπνο έκλαψα. Και το λυπηρό είναι πως τώρα που πέτυχα και θυμήθηκα τυχαία το Belladonna δε θυμάμαι το όνομά σου.
Δε θυμάμαι το όνομά σου!
σχόλια