Πάει κι αυτός. Το σφίξιμο στην ψυχή γίνεται ολοένα και πιο έντονο, πιο βασανιστικό και πιο δυσβάσταχτο.
Ξέρω πώς νοιώθεις, δεν χρειάζεται δα και πολύ για να το καταλάβει κάποιος. Μόνο τα ίδια λόγια μη μου πεις, τις ίδιες τις ατάκες μην μου ξεστομίσεις, τις ίδιες λέξεις μη μου αραδιάσεις.
Αν έχεις ένα θλιμμένο χαμόγελο φόρα το, αν πάλι θες να κλάψεις τράβα πιο πέρα.
Οι μέρες δε σηκώνουν άλλο φορτίο, έγιναν τόσο σαθρές και κούφιες, τόσο εύθραυστες.
Για δες, αν δεις κι άλλους –που είναι σίγουρο πως θα δεις, αφού ο καιρός πήρε την κατηφόρα– πες να μην τρέξουν με ποδοβολητά να τον ξεπροβοδήσουν, ούτε τα στόματα ν’ ανοίξουν, όπως πολύ καλά ξέρουν και κάνουν.
Μόνο καρδιές ν’ ανοίξουνε –αν το μπορούν– μόνο καρδιές. Αυτές να μη διστάσουν μπρος στο γλυκό του φως να εκτεθούνε.
Κι αν τα λουλούδια σήμερα διστάσανε ν’ ανθίσουνε –λες και περίμεναν να δουν της μπόρας αν προσπέρασε ‘κείνο το γκρίζο σύννεφο– μην ξεγελαστείς και συ και τα λουλούδια της καρδιάς σου –αν υπάρχουν– κρατήσεις γι’ άλλην ώρα να χαρίσεις.
Τώρα να τα χαρίσεις, με λαχτάρα, με συγκίνηση, μ’ αγάπη.
Μόνο η αγάπη να μείνει ανθισμένη αυτή τη μέρα, μόνο η αγάπη, για ό,τι αγάπησε, για ό,τι πόνεσε, για ό,τι φρόντισε, για ό,τι απλόχερα σκόρπισε στα χείλη μας πότε σαν ξεκαρδιστικό γέλιο και πότε σαν πικρό χαμόγελο.
Μόνο η αγάπη του, χρώμα να δίνει στην ασπρόμαυρη ζωή μας, τώρα που μπογιές, μελάνια, σπρέι, τέμπερες, όλα μαζί, δε φτάνουν μια στιγμή να ζωντανέψουν κι ένα χαμόγελο βαθύ, πηγαίο και ανθρώπινο να ζωγραφίζουνε με βιάση στην παγωμένη οθόνη του μυαλού μας.
* Τίτλος είναι ιδέα του Θανάση Βέγγου για το ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Σολδάτου (εκδόσεις Αιγόκερως, 2000), που αναφέρεται στη ζωή και το έργο του μεγάλου 'Ελληνα κωμικού.
σχόλια