Η διαπίστωση αφορούσε βέβαια στη «φωτεινή», την προνομιούχα πλευρά του πλανήτη που διαθέτει την πολυτέλεια των θερινών διακοπών – για την υπόλοιπη Υφήλιο, ο Αύγουστος παρέμενε ανέκαθεν ένας μήνας εξίσου δύσκολος και σκληρός. Σε μια χώρα μάλιστα όπως η δική μας, που καιρό τώρα φλερτάρει έντονα με την άλλη, τη «σκοτεινή» πλευρά, που μέσα στον Ιούνιο και τον Ιούλιο έζησε μερικές από τις πιο αγωνιώδεις στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της, που η οικονομία της κόντεψε να φουντάρει ολοκληρωτικά εξαιτίας των capital controls, τούτος ο μήνας παρήγαγε περισσότερες ειδήσεις από όσες αντέχει να καταναλώσει κανείς τον παραδοσιακό μήνα της ραστώνης!
Στα «καθ' ημάς», αρχικά, προτού συνέλθουμε από το μούδιασμα του τρίτου και... μακρύτερου μνημονίου, προτού συνειδητοποιήσουμε ότι η πρώτη αριστερή κυβέρνηση «αυτοκτόνησε» διχαζόμενη πριν καν κλείσει επτάμηνο – εξέλιξη αναπόφευκτη έτσι όπως ήρθαν τελικά τα πράγματα -, μάθαμε ότι ξανάχουμε εκλογές στις 20(;) Σεπτεμβρίου. Εκλογές-εξπρές, που ήδη ξεσηκώνουν έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ θεσμικών αρχόντων και κομμάτων αλλά που ο περισσότερος κόσμος υποδέχτηκε με προβληματισμό κι αμηχανία, αν όχι αποστροφή. Η κοινωνία βαράει εξάντληση, η αγορά επίσης, η αβεβαιότητα κι η ανασφάλεια γίνηκαν ξανά «κολλητές» μας, η ελπίδα πήγε έναν μεγάλο περίπατο και το μόνο διακύβευμα που παίζεται πια είναι ποιος και με ποιον κυβερνητικό συνδυασμό θα μας φορέσει καλύτερα ένα "κοστούμι" που μακραίνει διαρκώς κι ας μην πείθει πια μήτε τους ράφτες του.
Η κοινωνία βαράει εξάντληση, η αβεβαιότητα κι η ανασφάλεια γίνηκαν ξανά «κολλητές» μας, η ελπίδα πήγε έναν μεγάλο περίπατο και το μόνο διακύβευμα που παίζεται πια είναι ένα "κοστούμι" που μακραίνει διαρκώς κι ας μην πείθει πια μήτε τους ράφτες του.
Τα ελάχιστα δείγματα μιας νέας γραφής, μιας νέας πολιτικής αφήγησης παρέμειναν λειψά, ανολοκλήρωτα. Το συστημικό κατεστημένο κι οι λογής παρατρεχάμενοί του - που «χλώμιασαν» με εκείνο το απονενοημένο πλην εκρηκτικό «Όχι» της 5ης Ιουλίου πολύ περισσότερο από την (αναμενόμενη και διαχειρίσιμη) εκλογική νίκη του Σύριζα τον Φεβρουάριο -, αναθάρρησε και με περισσή χαιρεκακία ζητάει τώρα και τα ρέστα. Κι ώσπου να εμπεδώσουμε για καλά στην τσέπη και την ψυχολογία μας τη νέα κατάσταση πραγμάτων, μείναμε οι υπόλοιποι να χαζεύουμε μέχρι... νεωτέρας το άγριο ξεκατίνιασμα μεταξύ των πρώην συντρόφων, χωριάτες δυο χωριών πια (Σύριζα-ΛΑΕ), τη δελαπατρίδειο αντιπολιτευτική ρητορική του Μεϊμαράκη, το σοσιαλδημοκρατικό revival της Φώφης, το εμμονικό "wannabe" του Σταύρου και τους ντεμέκ αντιμνημονιακούς κουτσαβακισμούς της ΧΑ. «Αντιμνημονιακό» παραμένει βέβαια και το ΚΚΕ, μόνο που πια κάνει γαργάρα την έξοδο από Ευρώ-ΕΕ, θέση που ακόμα κι οι «Λαφαζανικοί» προτίμησαν να μην κάνουν, εντέλει, σημαία τους.
Πολύ σοβαρότερο, όμως, θέμα από τις νέες ελληνικές εκλογές και μάλιστα σε πανευρωπαϊκό πια επίπεδο είναι το προσφυγικό (και όχι απλά «μεταναστευτικό»), που ξεπέρασε κάθε όριο τον φετινό Αύγουστο. Στο Καλέ, στην Ειδομένη, στα ουγγρικά, αυστριακά και βουλγαρικά σύνορα, στη Θέουτα και τη Μελίγια, στη Σικελία και το Ανατολικό Αιγαίο εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από εμπόλεμες ζώνες προσπαθούν να εισέλθουν με κάθε τρόπο σε μια Ευρώπη τρομαγμένη, μεγαλόστομη αλλά μικρόψυχη κι εν μέρει συνυπεύθυνη αυτών των δεινών. Που όταν δεν βλέπει αδίστακτους τζιχαντιστές στα πρόσωπα καταδιωγμένων γυναικών, εφήβων, μωρών κι ανήμπορων γερόντων, νίβει επιδεικτικά τα λαδωμένα της χέρια – κι ας κλαψουρίζει ο Ζαν Κλοντ για την απροθυμία των περισσότερων χωρών-μελών της ΕΕ να εφαρμόσουν μια ενιαία κι αποτελεσματική πολιτική για τους πρόσφυγες και το άσυλο: «Μιλάμε για ανθρώπους σαν εμένα και εσάς που όμως προσπαθούν να διαφύγουν από τον πόλεμο στη Συρία, την τρομοκρατία της ISIS στη Λιβύη ή τη δικτατορία στην Ερυθραία. Ανησυχώ όταν βλέπω τμήμα του πληθυσμού να απορρίπτει αυτούς τους ανθρώπους -δεν είναι αυτή η Ευρώπη που θα ήθελα να ζω...», ήταν η δραματική έκκληση του προέδρου της Κομισιόν στη γερμανική Die Welt. Λησμόνησε βέβαια να συμπληρώσει ότι η σημερινή ΕΕ έχει αρχίσει να γίνεται στενάχωρη και για τους ίδιους τους Ευρωπαίους καταπώς πορεύεται, πριμοδοτώντας έτσι αυτές ακριβώς τις αντιδραστικές αντιλήψεις που καταγγέλλει. Αρκεί άραγε ο «πατριωτισμός» των συνταξιούχων του Καλέ, των φοιτητών του Ζίγκεν και του φούρναρη της Κω που παραθέτει στην ίδια συνέντευξη (αλλά και των αλληλέγγυων στο Πεδίο, τη Μυτιλήνη, τη Λέρο και όπου αλλού στην ευρωπαϊκή μεθόριο) για να σωθούν η «τιμή», οι αρχές αλλά και η σταθερότητα της Ευρώπης; Η απόφαση του Βερολίνου να άρει τη Συνθήκη του Δουβλίνου για τους Σύριους, τουλάχιστον, πρόσφυγες είναι ένα "κάτι" - στη Δρέσδη, πάλι, τους κυνηγάνε οι νεοναζί...
Σε άλλα αυγουστιάτικα νέα, η Κίνα υποτίμησε ξαφνικά το νόμισμά της, το γουάν προκαλώντας διεθνή - και μεταδοτική - χρηματιστηριακή κρίση, ενέργεια που άλλοι βλέπουν σαν νομισματικό «πόλεμο» και άλλοι σαν προσπάθεια να μπει το χαρτονόμισμα το οποίο ακόμα κοσμεί ο Μάο στο διεθνές χρηματοπιστωτικό παιχνίδι. Στην ίδια χώρα, η μεγα-έκρηξη σε εργοστάσιο χημικών στην πόλη Τιαντζίν (ήταν ορατή κι από το διάστημα) με τους δεκάδες νεκρούς και τους εκατοντάδες τραυματίες – συμβάν που σχετίζεται με τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας – επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά τη χίμαιρα της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης με κάθε κόστος. Αλλά η είδηση της χρονιάς στην Ασία σε συμβολικό, τουλάχιστον, επίπεδο ήταν η συναυλία (23/8) της πειραματικής ροκ μπάντας Laibach στην Πγιονγιάνγκ! Ο Κιμ Γιονγκ Ουν απουσίαζε αλλά όλα πήγανε, λέει, άψογα και οι πόζες των Σλοβένων μουσικών μπροστά σε δημόσια κτίρια και μνημεία της βορειοκορεατικής πρωτεύουσας με φόντο κόκκινα αστέρια και σφυροδρέπανα κάνανε τον γύρο του κόσμου. Πολλοί κατηγόρησαν την έτσι κι αλλιώς ιδιόρρυθμη μουσικά αλλά και ιδεολογικά μπάντα επειδή αποδέχτηκε την πρόσκληση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, ωστόσο οι πρώτες ροκ συναυλίες στην ΕΣΣΔ και άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ συνέβαλαν αισθητά στις τεράστιες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που έμελλε να συμβούν.
Στο μεταξύ, στη χώρα που αυτοδιαφημίζεται ως παγκόσμιος θεματοφύλακας των ανθρωπιστικών και δημοκρατικών ιδεωδών, τις ΗΠΑ, η αστυνομία εξακολουθεί να γαζώνει έγχρωμους (κατά κανόνα) πολίτες για ψύλλου πήδημα και με ρυθμούς εξοργιστικούς. Τελευταίο περιστατικό, η δολοφονία νεαρού Αφροαμερικανού στο Σεντ Λούις (20/8) σε διαδήλωση διαμαρτυρίας στη μνήμη ενός άλλου, επίσης δολοφονημένου από ένστολους ομοφύλου του πέρυσι. Κι όλα αυτά με μαύρο πρόεδρο! Πολλοί αναρωτιούνται πόσο τυχαία είναι όλα αυτά τα περιστατικά, δεδομένου ότι καμιά έρευνα εγκληματικότητας δεν δικαιολογεί τη γεωμετρική αύξηση των αστυνομικών φονικών και της ατιμωρησίας που συνηθέστατα τα συνοδεύει, αν σημαντικό μερίδιο ευθύνης για όλα αυτά έχει το αμερικανικό «βαθύ κράτος» με τα γερά ριζωμένα ρατσιστικά καρκινώματα και πόσο ισχυρό μπορεί να είναι αυτό ώστε ο Ομπάμα, που κατάφερε να "περάσει" το ΕΣΥ, τον γκέι γάμο και την (μερική) αποποινικοποίηση της κάνναβης να αδυνατεί - γιατί δεν πιστεύω ότι δεν θέλει - να θίξει θέματα αστυνόμευσης και καταστολής. Κι αν αυτά συμβαίνουν τώρα, φαντάσου επόμενος πρόεδρος να αναδειχθεί ο λαϊκιστής μεγιστάνας Ντόναλντ Τραμπ, που φαίνεται πως θα λάβει το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών – ως γενικότερο δείγμα γραφής, ήδη δήλωσε στο NBC (16/8) πως αν εκλεγεί θα πετάξει έξω όλους τους παράνομους μετανάστες, που μετά την Ευρώπη φαίνεται ότι "φταίνε" για τα δεινά και των ΗΠΑ.
Τιμή και δόξα αντί για δάκρυα αρμόζουν στον διαπρεπή Σύρο αρχαιολόγο Χαλέντ Άσαντ, που αρνήθηκε τη φυγή και θυσιάστηκε ηρωικά υπέρ της επιστήμης του αλλά και του ανθρώπινου πνεύματος στην κατακτημένη από τους τζιχαντιστές φασίστες του ISIS Παλμύρα (19/8). Γεννημένος το '33 κοντά στην αρχαία πόλη που λάτρεψε και υπηρέτησε για δεκαετίες, αποκεφαλίστηκε και κρεμάστηκε αφού πρώτα βασανίστηκε φρικτά, αρνούμενος μέχρι τέλους να αποκαλύψει στους βαρβάρους τις κρυμμένες αρχαιότητες. Οι οποίοι μόλις προχτές κατέστρεψαν – για εκδίκηση; - «με χαρά», όπως δήλωσαν, τον περίφημο ρωμαϊκό ναό του Ήλιου/Βάαλ. Ποιος δεν θα ευχόταν να τους καταπιεί το συντομότερο το μαύρο σκοτάδι; Κι όμως, υπάρχουν κυβερνήσεις και πολιτικοί που θεωρούν μεγαλύτερη απειλή τους «κόκκινους» Κούρδους αγωνιστές και αγωνίστριες του Κομπανί και της Ροτζάβα – μέτοχοι ενός σπουδαίου, συλλογικού κοινωνικού πειράματος αυτοδιάθεσης και αυτοδιαχείρησης – από ό,τι τους μαυροντυμένους, λοβοτομημένους κατσαπλιάδες του ISIS, που σε εκείνα ακριβώς τα εδάφη γνώρισαν την πρώτη τους σοβαρή ήττα.
Μια μόνο είδηση θυμάμαι να «έσπασε» τη φετινή αυγουστιάτικη μαυρίλα: το «πόσιμο βιβλίο», ένα τετράδιο οι σελίδες του οποίου αποτελούνται από φίλτρα νερού ενώ ταυτόχρονα παρέχουν πληροφορίες για ασφαλή πόση. Εφεύρεση του Τέρι Ντάνκοβιτς, ερευνητή στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, θεωρείται ιδιαίτερα εύχρηστο κι αναμένεται να σώσει πλήθος ζωές – σκέψου ότι κοντά 700 εκ. άνθρωποι στερούνται πρόσβαση στο αυτονόητο, για μας, πόσιμο νερό. Κάτι τέτοια νέα είναι που ανανεώνουν την αισιοδοξία για τη βρωμοράτσα μας. Καλό φθινόπωρο.
σχόλια