Όλοι βιώνουμε κάποια πράγματα τα οποία μας στιγματίζουν και όλοι βρίσκουμε τρόπους να εξωτερικεύουμε το πως νιώθουμε για αυτά. Ένας χωρισμός ήταν η αιτία που με έκανε να γράψω στο χαρτί μια ιστορία. Απλώς ξεκίνησα να γράφω, και πριν το καταλάβω μέσα σε 2 μέρες είχα μπροστά μου μια ολοκληρωμένη ιστορία. Δεν ήταν πολύ μεγάλη αλλά ήταν γεμάτη συναίσθημα. Πέρασαν 3 μήνες και είχα ψάξει ελάχιστα το θέμα "να εκδώσω το δικό μου βιβλίο".
Αφορμή για να πάρει σάρκα και οστά αυτό που έγραψα, ήταν ένας φίλος που άθελά του μου είπε κάτι που την δεδομένη στιγμή μου έκανε το κλικ και το θεώρησα σημάδι πως δεν χάνω και τίποτα να το δοκιμάσω. Άλλωστε δεν είχα τίποτα να χάσω,παρά μόνο να κερδίσω!
Πέρασαν μήνες αναμονής, συζητήσεων, διορθώσεων, ενός ταξιδιού (για Θεσσαλονίκη-Αθήνα) και τελικά ήρθε η μέρα που εμφανίστηκαν στην πόρτα μου τα 5 πρώτα αντίτυπα.
Χαρά και ικανοποίηση επειδή κατάφερα κάτι τέτοιο. Να το κρατάω στα χέρια μου, να ξέρω πως εγώ διάλεξα το εξώφυλλο, έβαλα αφιέρωση -όπως πάντα ζήλευα τους συγγραφείς των βιβλίων που διάβαζα, που έγραφαν ό,τι ήθελαν. Χαρά που πήγαιναν οι φίλοι μου και το αγόραζαν και μου έκαναν σχόλια και που με έβαζαν να τους γράφω κι αφιερώσεις!
Μπορεί να έχω κάνει κι άλλα πράγματα στην ζωή μου, και να έχω πει ότι ναι κατάφερα κάτι, αλλά το να γράψω και να εκδώσω αυτό το βιβλίο που είναι κομμάτι μου δεν συγκρίνεται σαν συναίσθημα. Είναι απερίγραπτο και τίποτε μέχρι σήμερα δεν με γέμισε τόσο πολύ.
σχόλια