– Άννα, τι συμβαίνει;
– Άρχισε η επίθεση.
– Άννα, έχε γεια! Θα πεθάνουμε.
– Νικολάι, σ' αγαπούσα ολόκληρη.
– Μιαν άλλη φορά. θα ξαναγίνει, Άννα.
/νίκος καρούζος, νεολιθική νυχτωδία στην Κροστάνδη
Το τι πιστεύει ο καθένας δε θα τ' αγγίξω. Υπάρχουν (ή δεν υπάρχουν) λαϊκά δικαστήρια αρχαγγέλων-θέλω να ελπίζω σ'ένα ύστατο φοβερό βήμα, μ'όλα του τα ντεσού. Θα το μάθω (ή δε θα το μάθω) στην ώρα του. Δεν είναι επείγον, δεν είναι της βράσης αυτά τα σίδερα.
Αλλά θ' αγγίξω το τώρα. Το ένοπλο τώρα που μου'ρχεται σε κροταφιαίο και κλαίνε τα μηνίγγια μου. Αυτή την εφ'όπλου λόγχη που διαλύει χριστούγεννα και πρωτούγεννα και την όρεξη να γράψεις στον αη βασίλη.
Εδώ τα όπλα δεν είναι περίστροφα και καλάσνικοφ. Είναι σκληρά λόγια, στολίδια και μποά, είναι πάρτυ πάνω απ' το κρεβάτι του ετοιμοθάνατου, είναι οι αισχρές παραβολές με τον τζίτζικα και τον μέρμηγκα, είναι η ακόρεστη όρεξη μπροστά στα πεινασμένα μάτια του άλλου.
Αυτή η ένοπλη βία όσων έχουν ακόμη δουλειά, σπίτι, ψυχαγωγία, κουμάντο για το κρίστμας ιβ. Αυτή η ένοπλη βία όσων δεν ντρέπονται να κάθονται σε περιστρεφόμενες και να χωροφυλάττουν την άδεια αλάνα.
Αν δεν μπορείς να μοιράσεις το φαγητό σου, να το τρως σεμνά στη γωνίτσα σου. Με μικρές μπουκίτσες. Κι αν μπορείς σήκω που και που τα μάτια κι ευχαρίστησε τον παροχέα.
'Οπως τα πουλιά όταν ξεδιψούν.
σχόλια