Ένα ετερόκλητο πλήθος συναντιέται κάθε βράδυ στην οδό Λεωνίδου, στο Μεταξουργείο. Το κοινό του θεάτρου «Άττις» και οι επισκέπτες των «σπιτιών» της Ιάσονος και των γύρω δρόμων ανταλλάσουν βιαστικές ματιές κι επιταχύνουν. Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος έχει επιτύχει να κατεβάζει σ΄αυτήν τη ζόρικη γειτονιά της πόλης τους θεατρόφιλους εδώ και δεκαεννέα χρόνια, ανεβάζοντας παραστάσεις κάθε άλλο παρά εύπεπτες ή έστω ευχάριστες.
Το «Amor» είναι η φετινή πρόταση του σκηνοθέτη, μια παράσταση που μέσα σε πενηνταπέντε λεπτά αναπτύσσει ένα κείμενο οκτώ σελίδων, του εδώ και χρόνια συνεργάτη του και λογοτέχνη Θανάση Αλευρά. Με ένα ασθματικό «πάντρεμα» λέξεων και αριθμών, ο συγγραφέας καταφέρνει να τα πει όλα. Περιγράφει την ανατομία της σύγχρονης εποχής που προσκυνά το κέρδος και πουλά την ψυχή της, δείχνοντας ξεκάθαρα τις επιπτώσεις, κοινωνικές, σωματικές και ψυχολογικές κι αφήνοντας μια χαραμάδα ελπίδας.
Στη σκηνή συναντάμε τον Άντρα και τη Γυναίκα, φιγούρες που παραπέμπουν σε μαριονέτες. Ο Αντώνης Μυριαγκός με έναν παραληρηματικό μονόλογο μετρά και αθροίζει ποσά, υπολογίζει κέρδη και ποσοστά πληκτρολογώντας στο κενό με δάχτυλα που μοιάζουν να έχουν περισσότερη ζωή από τον ίδιο. Η Αγλαϊα Παππά, εγκλωβισμένη, σαν τη Γουίνι του Μπέκετ, σε έναν κομμένο σωλήνα που παραπέμπει σε υψικάμινο, εξάρτημα μηχανής ή ίσως λούκι, του ζητά να την αξιολογήσει κι αρχίζει να ξεπουλά κομμάτια από το κορμί της, μνήμες και συναισθήματα, προδοσίες και διαψεύσεις, ανεβάζοντας συνεχώς τις μετοχές της και ξεσπώντας με ένα άγριο φλαμένκο. Ο Άντρας θα φτάσει αυνανιζόμενος σε οργασμό, χωρίς να την έχει πλησιάσει ούτε στιγμή, μια και κάθε του βήμα προς αυτήν το ακολουθούν βήματα μακριά της. Μετά την πρόσκαιρη οικονομική ανάπτυξη, έρχεται η οικονομική καταστροφή. Τα τετραγωνικά, τα WC, τις βεράντες και τα πάρκινγκ ακολουθούν δάνεια με χιλιάδες δόσεις, μεταπτώσεις, εκπτώσεις, πτώσεις. «Νο exit» θα είναι οι τελευταίες λέξεις της Γυναίκας πριν τον αφανισμό και ο Άντρας σκαρφαλώνοντας στον τόιχο θα ουρλιάξει: «Amor!»
Έχοντας παρακολουθήσει αρκετές παραστάσεις της ομάδας Άττις, έχω την εντύπωση πως πρώτη φορά ο θεατής έρχεται, σε τέτοιο βαθμό, σε άμεση επικοινωνία με τα δρώμενα στη σκηνή και αναγνωρίζει κομμάτια από τη δική του πραγματικότητα. Ο Αντώνης Μυριαγκός καταθέτει μια ερμηνεία συγκλονιστική, έχοντας τον πλήρη έλεγχο, όχι μόνο των υποκριτικών του μέσων, αλλά και του τελευταίου μυ του σώματος του. Ο Άντρας του ηδονίζεται με το χρήμα και ταυτόχρονα είναι εντελώς απομονωμένος από κάθε ανθρώπινη επικοινωνία, η ζωή του αξιολογείται με αριθμούς. Η Γυναίκα της Αγλαϊας Παππά είναι εγλωβισμένη στη σκηνή κι όμως το πάθος και ο πόνος της διατρέχουν την αίθουσα κι αγγίζουν κρυμμένες πληγές. Πρόσωπο αναγνωρίσιμο και βαθιά τραγικό χαράζεται στη μνήμη του θεατή και τον ακολουθεί κι έξω απ΄το θέατρο.
Η εικόνα μιας κοινωνίας αλλοτριωμένης, μοναχικής και γεμάτης απελπισία, που ξεπουλά και ξεπουλιέται, περιγράφεται με διαύγεια και πληρότητα, από ένα κείμενο που διαθέτει περισσότερους αριθμούς από λέξεις και χρησιμοποιεί τις παρηχήσεις με τρόπο που παραπέμπει στην αρχαία τραγωδία. Η μουσική του Παναγιώτη Βελιανίτη υπογραμμίζει με τους μηχανικούς της ήχους την απανθρωποποίηση της εποχής. Το μινιμαλιστικό σκηνικό με τη βιομηχανική αισθητική και οι γεωμετρικοί φωτισμοί κάνουν τη σκηνή να μοιάζει με εικαστική εγκατάσταση και αφήνουν το πεδίο ελεύθερο στους «φλεγόμενους» πρωταγωνιστές.
Μέσα στη μαυρίλα των καιρών που ζούμε, ίσως πρέπει να δούμε τη χρηματοπιστωτική κρίση και σαν ευκαιρία που θα μας οδηγήσει πίσω στο χαμένο ανθρωπισμό και τον Έρωτα, με τη μεταφορική αλλά και την κυριολεκτική του σημασία. Ο Έρωτας ενεργοποιεί τις αισθήσεις, τον άνθρωπο και κατ΄επέκταση την κοινωνία. Έχοντας δει «στη σκηνή του θεάτρου, στης Ευρώπης τον πάτο» το «Αmor», φεύγω με τη σκέψη πως συμμετείχα σε κάτι μοναδικό, σε μια κατάβαση στον Άδη, την οποία ακολουθεί η λύτρωση!
σχόλια