Επίδαυρος

Τις προάλλες μιλούσα με την αδερφή της κολλητής μου που σπουδάζει για γίνει ηθοποιός και μου μίλησε για ένα συμβάν - 15 & 16 Σεπτέμβρη στην Επίδαυρο - που εγώ δεν είχα ακούσει. Αφορά την παράσταση Μήδεια που σκηνοθέτησε ο Ανατόλι Βασίλιεφ. Σε γενική βάση είχα ακούσει πως η παράσταση ήταν ανεπίτρεπτα μεγάλης διάρκειας και ότι δεν ήταν κάτι καλό κλπ αλλά δεν το είχα ψάξει και πολύ το θέμα.

Η ιστορία έχει εν τέλει ως εξής:

Ο Ιάσωνας (Νίκος Ψαράς) πεσμένος πάνω απο τα παιδιά του (που είναι πάνινες κούκλες) αρχίζει να τους τραγουδάει. Το κοινό λοιπόν αρχίζει να γελάει! Ο ηθοποιός γυρνάει και απευθύνεται στο κοινό με τη λέξη «Έλεος!» για να λάβει την απάντηση «Αυτό λέμε κι εμείς!». Το κανονικό ξέσπασμα του κοινού όμως έγινε πολύ αργότερα οπότε έχει βγει στη σκηνή η άγγελος και περιγράφει τι συνέβη όταν τα δώρα της Μήδειας έφτασαν στη Γλαύκη. Εκείνη τη στιγμή βγαίνει απο το χορό η Αλεξία Καλτσίκη και αρχίζει να απαγγέλει το κείμενο στα γαλλικά και άλλος ένας άγγελος, ο Βασίλης Κουκαλάνι, εκφωνεί το κείμενο στα αγγλικά. Ξαφνικά μια οχλαγωγία! Κυρίαρχες οι λέξεις «αίσχος» και «ντροπή» ενώ δεν έλειψαν τα γουχαρίσματα. «Αίσχος σε όλους σας» και «Αίσχος σε όλη την παράσταση» ήταν τα λόγια του δικηγόρου Αλέξανδρου Λυκουρέζου, από τους πρώτους εξεγερθέντες θεατές. Από τη μία ηχούσαν οι μπερδεμένες μεταξύ τους φωνές των Αγγέλων χωρίς να βγαίνει νόημα, από την άλλη οι φραστικές αποδοκιμασίες των θεατών - στις οποίες, όπως έγινε γνωστό, την επομένη συμπεριλήφθηκαν και μπουκάλια, το θέαμα στην Επίδαυρο ήταν άκρως απογοητευτικό και για τους θεατές και για την τέχνη εν γένει.

Εμένα δεν με ενδιαφέρει αν η παράσταση άξιζε ή δεν άξιζε σαν παράσταση.

Είχα την τύχη να ασχοληθώ ελάχιστα με το θέατρο παλιότερα και αυτό που συμβαίνει όταν ένας ηθοποιός είναι πάνω στη σκηνή το θεωρώ μαγικό! Αλλάζεις συνέχεια θέση με το θεατή και αποκτάς έναν άρρηκτο δεσμό που αν σπάσει καταστρέφει τα πάντα. Πάνω στη σκηνή είσαι εντελώς ευάλωτος και εκτεθειμένος... Το να καταφέρεις να συνεχίσεις με έστω και το «φυσιολογικό» ψίθυρο που θα ακουστεί είναι ιδιαίτερα δύσκολο.

Ήθελα να ‘ξερα, όσοι πήγαν να δουν την παράσταση, δεν ήξεραν τι πήγαιναν να δουν; Εδώ ένα σινεμά πάμε και το ψειρίζουμε απο δέκα πλευρές το θέμα. Είμαι απερίγραπτα απογοητευμένη απο το γεγονός ότι κάθε φορά με εκπλήσσει το νέο επίπεδο κοινωνικής αμορφωσιάς που βλέπω γύρω μου!