ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΙΠΕΣ!

ΦΩΤΟ: Victoria T.

Δεν ξέρω πως τα κατάφερε αλλά ο Σάκης χθες με έψησε να κατέβουμε μαζί στο Μοναστηράκι. Του είχαν δώσει συγκεκριμένες πληροφορίες για να φτάσουμε ως το υπόγειο, που τόσοι και τόσοι αναζήτησαν. Ήταν πια σίγουρος ότι εκεί θα βρίσκαμε αυτό που τόσο καιρό έψαχνε.

Το πήραμε με τα πόδια, είχαμε καιρό να διασχίσουμε την Πλάκα. Καθώς χωνόμαστε στα θρυλικά στενά, μείναμε έκπληκτοι. Στους ψιλοάδειους δρόμους πλανιόταν, για πρώτη φορά μετά από τόοοοοσο καιρό, το άρωμα της ελπίδας. Συμφωνήσαμε ότι αυτή τη φορά θα έπρεπε να δώσουμε μια ελάχιστη εξήγηση σε ετούτο το θαύμα. Φρόνιμο μας φάνηκε να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, χωρίς να παρασυρθούμε από συναισθηματισμούς. Αρχίσαμε την ανάλυση, αρέσουν και στους δύο μας οι γυμνές εικόνες, ειδικά αν συντελούν στο γρήγορο ξαβράκωμα της πραγματικότητας.

Όλα ξεκίνησαν με την σύλληψη του εγκληματία της χρονιάς. Στα νύχια της άγρυπνης αστυνομίας είχε πλέον πέσει ο λίαν επικίνδυνος νεαρός που είχε τολμήσει να αστειευτεί με όσους έπαιρναν στα σοβαρά τα αστεία που έγραφε στο φατσοκίταπο για τον γέροντα Παστίτσιο. Γιατί όμως ο ειδεχθής παραβάτης αφέθηκε ελεύθερος και πάλι χωρίς να του κοπεί έστω ένα χέρι; Τέλος πάντων, ας περιμένουμε την απόφαση των Λειτουργών της Δικαιοσύνης (που προς το παρόν κάνουν λευκή απεργία, που μάλλον απαγορεύεται κατά το Σύνταγμα, που μάλλον θα αναθεωρηθεί γιατί δεν βολεύει κανέναν πια).

Τα γρανάζια της ιστορίας έπαιρναν τώρα και πάλι μπροστά. Η προχθεσινή κινηματογραφική σύλληψη του Βαξεβάνη ήταν το επόμενο μεγάλο βήμα. Πώς αλήθεια τόλμησε να δημοσιεύσει την λίστα των ονομάτων όσων με τον τίμιο ιδρώτα του κορμιού τους κατάφεραν να στείλουν το υστέρημά τους στην Ελβετία; Με ποιο δικαίωμα διαπόμπευε αυτούς τους πατριώτες μπροστά στα μάτια μιας ολόκληρης κοινωνίας; Δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να προοδεύει, να αγοράζει ένα τζιπάκι 8.379 κυβικών για το δόλιο το γιόκα του και να παίζει με 32 ακίνητα στη Μύκονο στο περήφανο όνομα της offshore εταιρείας του; Μήπως είχε έρθει η ώρα επιβληθεί στον Βαξεβάνη μια καθαρά συμβολική ποινή δωδεκατεούς φυλάκισης στη Σιβηρία;

Τα πράγματα βρίσκονταν σε μια κρίσιμη καμπή. Οι δύο δημοσιογράφοι οι οποίοι τόλμησαν να υπαινιχθούν κάτι για τον Υπουργό Δημοσίας Τάξεως, είχαν πιαστεί στα πράσα. Μα είναι δυνατόν να ειρωνεύεσαι έναν ολόκληρο υπουργό (που και με την δική του συμβολή η Αθήνα μοιάζει τόσο με το ειδυλλιακό Βιετνάμ) και να έχεις εκπομπή στην κρατική τηλεόραση; Ήταν σαφές ότι είχε έρθει η ώρα να ξεριζωθούν μερικές γλώσσες.

Πλησιάζοντας στο Μοναστηράκι, είχαμε ήδη συμφωνήσει σε τρία βασικά φιλοσοφικοπολιτικοκοινωνικά ζητήματα:

1) Ο Νόμος είχε επιτέλους ξυπνήσει. Και ο Νόμος δεν κάνει διακρίσεις έναντι κανενός (εξαιρούνται οι Λειτουργοί του, οι εργαζόμενοι σε ευαγές ίδρυμα επί της πλατείας Συντάγματος και οι συγγενείς τους μέχρι δέκατου ένατου βαθμού, όσοι συμμετέχουν σε ΜΚΟ ή Offshore ή στις Διοικήσεις Δημόσιων Οργανισμών ή όσοι έχουν γκόμενες ή γκόμενους που εμπίπτουν σε μία από τις ανωτέρω κατηγορίες).

2) Τα όσα έλεγαν οι ξένοι για μας, ήταν όλα αισχρά και πληρωμένα ψέματα (η Guardian είναι μια φυλλάδα που προορίζεται κυρίως για κωλόχαρτο, ο Πωλ Κρούγκμαν θα πρέπει να πάει να δουλέψει σε πατσαζίδικο, το BBC ήρθε η ώρα να το γυρίσει σε κινούμενα σχέδια και η Liberation ας ασχοληθεί καλύτερα με κανένα πορνό αφού ταιριάζει και το όνομα).

3) Αυτό που τόση ώρα μυρίζαμε δεν ήταν τελικά το άρωμα της ελπίδας. Απλώς είχαν απεργία οι σκουπιδιάρηδες.

Φτάνοντας στο Μοναστηράκι, ο Σάκης αναγκάστηκε να ρωτήσει δύο τρεις φορές. Είχε ήδη νυχτώσει, όταν στρίψαμε σε ένα δρόμο όπου δεν κυκλοφορούσε ψυχή ζώσα. Κι όμως, εκεί είδαμε την πινακίδα να αναβοσβήνει με κόκκινα γράμματα σε μαύρο φόντο.

«ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ  ΠΙΠΕΣ!»

Κοίταξα τον Σάκη ανήσυχος.

- Δεν πιστεύω να...

- Όχι ρε, είδη καπνιστού πουλάνε οι άνθρωποι.