Τα social media έχουν στρωθεί για τα καλά στο τραπέζι μας. Σε ρόλο κυρίως, χορταστικού πιάτου, μη φανταστείς τίποτα μπουκίτσες του ορεκτικού ή κανένα amuse bouche. Την εποχή που όλοι πληρωνόμαστε με likes, μετράμε τη μετοχή μας στο Χρηματιστήριο της Κοινωνικότητας με likes, χαιρόμαστε με likes, πουλάμε likes και αγωνιούμε αγωνία μεγάλη για έναν ακόμη καψερό follower στην οθόνη μας, η ορεκτική εικόνα του φαγητού, που ως άλλο πορνό γεννά επιθυμίες, υπόσχεται ηδονές και όσο κρατά ένα αφηρημένο σκρολάρισμα σου σκάει ένα ψεύτικο σοκολατένιο φιλί που δεν θα γίνει ποτέ έρωτας, δεν μπορεί παρά να πρωταγωνιστεί στα androids του πεινασμένου για επικοινωνία, κόσμου.
Το φαγητό προκαλεί τα likes-όχι όλα, για να εξηγούμεθα. Ωμά ψάρια, μοσχαροκεφαλές και πτώματα κατσικιών με τη γλώσσα έξω αποτροπιάζουν τα λεπτά ήθη του κοινού. Το ίδιο και οι ψαροσυνταγές, οι σούπες που θυμίζουν αρρώστιες, το βραστό μπρόκολο, οι too much γκουρμεδιές και ο,τιδήποτε τραβήξει με φλασιά ο κάθε ανειδίκευτος. Αντίθετα, σουξέ μεγάλο έχει η σοκολάτα και τα άπαντα της ζάχαρης, το παγωτό, η μακαρονάδα, η πίτα, το αβγό, το μπέργκερ, το σουβλάκι και κάθε βρώσιμο βρώμικο, οι τηγανητές πατάτες, τα κοκορέτσια και τα κοντοσούβλια.
Σε έχουν καλεσμένο σε σπίτι για φαγητό; Φτάνεις ανυποψίαστος και αντικρίζεις τη μαγείρισσα λουσμένη στα φλας, 8 με 10 κάμερες τραβάνε τον καημό της καλύτερης πόζας, η οικοδέσποινα βιώνει τη δόξα που δεν γνώρισε ποτέ ο Τζέιμι Όλιβερ, αυτός ολόκληρη καριέρα με ένα τρικάμερο έκανε ο δόλιος! Οι καλεσμένοι βιάζονται για το ποιος θα πρωτοαναρτήσει τη διαδικασία μιας μακαρονάδας με κιμά, οι 4 είναι food blogers, η άλλη τώρα στήνει το δικό της blog, ένας τρίτος μόλις ανακάλυψε την κλίση του στο food blogging κι ένας άσχετος τέταρτος μπαίνει κι αυτός στο χορό για να μην χαρακτηριστεί παρακατιανός του μοντερνισμού.
Πηγαίνεις παρέα στο εστιατόριο, να’τος πάλι ο γνωστός πυρετός που εκδηλώνεται με τη γενικευμένη κραυγή «Μήηηηηη!!!!» μόλις πάει να σκάσει ένα πιάτο στο τραπέζι. Η πάλαι ποτέ σιωπηλή στιγμή της οπτικής ηδονής λίγο πριν την πρώτη μπουκιά, ακυρώνεται από τον πανικό της πόζας, το φως του δικού σου κινητού λειτουργεί σαν επαγγελματικός θεόσταλτος προβολέας για το καλύτερο αποτέλεσμα του δικού μου post, το οποίο ανεβαίνει ζεστό-καυτό, όσο το αληθινό φαγητό παγώνει παραμελημένο στο πιάτο. Φίλοι ρωτούν εναγωνίως τι φως-και όχι πια τι φαϊ-έχει το εστιατόριο που θα πάμε, όλοι προτιμούν το νοσοκομειακό λευκό κι όχι εκείνο το πορτοκαλί της καλής, σέξυ διάθεσης, που σκοτώνει σου λέει, το προφίλ της κουτσομούρας.
Τρώω για να «ανεβάζω», παραγγέλνω φαγητά με φωτογένεια-κάλλιο μια χρωματιστή σαλάτα που απεχθάνομαι παρά μια μπριζόλα που «δεν βγαίνει»-, ανταγωνισμός για το ποιος θα ανεβάσει πρώτος το εστιατόριο που μόλις έσκασε μύτη αλλά και μια απτή, τόσο αληθινή, τόσο φουτουριστική όσο και επίκαιρη, πραγματικότητα. Το twitter δεν κόλλησε τελικά στα τερτίπια της γεύσης, όσο «τα βρήκε» με το πολιτικό ή κουτσομπολικό σχόλιο, ας πούμε.
Το Instagram, όμως, είναι η πιο καλομαγειρεμένη συνταγή, όλα όσα ζητάει το φαγητό για να κυκλοφορεί στα μάτια του κόσμου. Είναι άμεση διαφήμιση, από την παραγωγή στην κατανάλωση, ιδιαίτερα όταν μιλά με λέξεις και όχι με αταβιστικά hashtags, γεμάτη με τη συγκίνηση της πρώτης εντύπωσης, χωρίς να χρειάζεται η αναμονή, η μεσολάβηση του συντάκτη, του διορθωτή, του αρχισυντάκτη και όλη η διαδικασία του τέως εντύπου. Είναι η συνταγή με τη φωτογραφία της, είναι η συνταγή με το βιντεάκι της, είναι ο θάνατος της παραγωγής, ούτε κάμερες, ούτε τα συνεργεία του Μπεν-Χουρ για μια σπανακόπιτα. Είναι η ταχύτητα της νοστιμιάς που σε κατακλύζει σε όλες τις μορφές της, σχεδόν ο θάνατος της δημοσιογραφίας και της διαφήμισης, όπως την ξέραμε ως τώρα.
Όσοι μπήκατε στο χορό, αγκαλιάστε το πιο σφιχτά, μαγειρέψτε τις δυνατότητές του με μεγαλύτερη φροντίδα. Το μέλλον, ίσως και να είναι δικό του.
σχόλια