Νοιώθω εξαντλημένος. Όπως όταν είμαι σε ένα αυτοκίνητο που το οδηγεί ένας φίλος και "συνοδηγώ" από μέσα μου, με ένταση, μαζί του. Έχω διαρκώς την έγνοια, αν έστριψε σωστά, αν θα πατήσει φρένο σε κάτι που έρχεται κ.ο.κ.
Σε εξαντλεί το γεγονός ότι είσαι στα χέρια του, οδηγώντας αόρατα, ζώντας διπλά και την ευθύνη του και την ανευθυνότητά του. Ενώ αυτός οδηγεί - τουλάχιστον κάτι πράττει.
Έτσι και με την πολιτική, αυτές τις μέρες. Το πράγμα έχει ξεφύγει από τη σφαίρα της ενασχόλησης με τα κοινά (που είναι απαραίτητη) και έχει γίνει σαν ψυχαναγκασμός που τον γεννά η ανασφάλεια, ή έστω η αγωνιώδης ελπίδα. Όπως κάτι όνειρα που κάνεις ότι τρέχεις, αλλά μένεις ακίνητος.
Μας έχουνε τρελάνει οι πολιτικοί.
Καταναλώνω τον ορυμαγδό δηλώσεων, σα χούφτα χάπια.
σχόλια