Xθές έγραψα στο xpress για την κάθοδο του μεγάλου ψηφιακού ματιού, του google street view στις κατεστραμμένες από το tsunami πολεις της Ιαπωνίας μέσω του οποίου έχουμε την ευκαιρία να περπατήσουμε (από την ασφάλεια του σπιτιού μας ή του γραφείου μας) στις περιοχές αυτές σαν να είμαστε εκεί.
Ποιό είναι το πλεονέκτημα (αλλά και καλλιτεχνικό μειονέκτημα) αυτής της φωτογραφικής καταγραφής; Το google eye φωτογραφίζει τα πάντα. Είναι στην ουσία ένα φωτογραφικό σύστημα landscape φωτογραφίας με ουδέτεροποιημένο το προσωπικό φώτογραφικό φίλτρο. Οι οδηγοί του αυτοκινήτου της google απλώς οδηγούν το αυτοκίνητο μέσα από τα μέρη τα οποία θέλουν να ψηφιοποιήσουν.
Αυτό ακριβώς το απρόσωπο, το αυτοματοποιημένο επιχειρεί μέσω του πρότζεκτ του cinemascapes να "σπάσει" ο φωτογράφος Aaron Hobson ο οποίος ψάχνοντας μέσα στους ψηφιακούς δρόμους τους οποίους κατά εκατομμύρια έχει αιχμαλωτίσει το μηχανικό μάτι της google προσπαθεί κάνοντας στην ουσία ένα ξεσκαρτάρισμα, ένα ιδιότυπο curating να βρει snapshots που να έχουν κάτι φωτογραφικά αξιοποιήσιμο.
Όταν βρεί το υλικό που του κάνει το επεξεργάζεται ελαφρά ψηφιακά τονίζοντας χρώματα πιο πολύ και δημιουργεί την δικιά του καλλιτεχνκή πια εκδοχή στην αρχική αυτοματοποιημένη φωτογραφία τoυ google street view.
.jpg)
Έχω την αίσθηση πως ο Warhol θα ενθουσιαζόταν από αυτήν την ιδεά του αμερικάνου φωτογράφου ο οποίος μέσω αυτού του πρότζεκτ παίρνει κάτι μαζικό, ουδέτερο και παραγόμενο από μια αυτοματοποιημένη ψηφιακή διαδικασία και μέσω της καλλιτεχνικής τεχνικής το μεταλλάσεις σε τέχνη. Ο γουορχολικός πυρήνας της τέχνης ακριβώς. Δυστυχώς ο Andy πέθανε νωρίς αλλιώς είμαι σίγουρος πως θα είχε ερωτευτεί το google, to facebook, το twitter τα smartphones και γενικά όλη αυτή τη mass production ψηφιοποίηση της οποίας υπήρξε ο αναλογικός προάγγελος και προφήτης στο πεδίο της τέχνης.
σχόλια