ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΚΟΥΡΟΥΤΑΚΗ*
Φαντάσου να θεσμοθετούσαμε την κοινοβουλευτική διαδικασία με βάση τη νέα τεχνολογία. Να μην είχαμε ανάγκη ούτε μια κόλλα χαρτί, ούτε μια σταγόνα μελάνι.
Να αποθήκευε η κυβέρνηση ένα νομοσχέδιο σε ηλεκτρονική μορφή σε ένα κέντρο δεδομένων, ας το πούμε 'cloud koinovoulio'. Οι βουλευτές να το επεξεργάζονταν στις επιτροπές, όπως κάνουν τόσες και τόσες εταιρείες με το Google document.
Αφού διαμορφωνόταν το τελικό κείμενο του νομοσχεδίου και είχε περατωθεί το στάδιο των επιτροπών, οι βουλευτές στην ολομέλεια να παραλάμβαναν το νομοσχέδιο στην ηλεκτρονική του μορφή και να ψήφιζαν τις διατάξεις με ένα online εργαλείο ψηφοφορίας, αντί της χρονοβόρας ονομαστικής ψηφοφορίας, όπως προγραμματίζουν οι παρέες στο doodle που θα πάνε διακοπές.
Πόσο πιο γρήγορα θα κυλούσε η νομοθετική διαδικασία και πόσο πιο αποτελεσματικά; Πόσο ποιο διαφανής θα ήταν αφού θα γνωρίζαμε ποιος βουλευτής πρότεινε τι; Και έχοντας στο μυαλό μου τις τουλάχιστον 293.100 σελίδες που εκτύπωσε η γραμματεία της Βουλής για να μοιραστεί το πρόσφατο νομοσχέδιο των 977 σελίδων σε 300 βουλευτές, πόσο θα μείωνε το κόστος της νομοθετικής διαδικασίας;
Και αν όλα αυτά σου φαίνονται 'σενάριο επιστημονικής φαντασίας´, απίθανα και φανταστικά, περισσότερο προξενεί εντύπωση ότι η κοινοβουλευτική διαδικασία του σήμερα δεν απέχει πολύ από τη νομοθετική διαδικασία του αγγλικού κοινοβουλίου στα τέλη του 17 αιώνα.
Με απλά λόγια η κοινοβουλευτική διαδικασία βασίζεται ακόμα στο χαρτί, και έχει γυρίσει τη πλάτη της στις δυνατότητες που δίνει η νέα τεχνολογία. Η κυβέρνηση καταθέτει τα νομοσχέδια σε έντυπη μορφή, εγγράφως κατατίθενται οι τροπολογίες απο τους βουλευτές στην επιτροπή, και σε έγγραφο σημειώνονται τα "ναι" και τα "όχι" κατα τη διάρκεια της ονομαστικής ψηφοφορίας.
Και αν δεν έχεις πειστεί ακόμα, κοιτά την Ολλανδία. Η κυβέρνηση ανέλαβε μια πρωτοβουλία το 2009 (legis- project, Kamerstukken II 2009/10, 31731) με σκοπό να επανασχεδιάσει την κοινοβουλευτική διαδικασία βάσει των ηλεκτρονικών υπηρεσιών και πληροφοριακών τεχνολογιών (IT).
Άλλωστε στο στάδιο που η κυβέρνηση επεξεργάζεται τα νομοσχέδια, η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών γίνεται επιτυχώς μέσω του προγράμματος διαύγεια ήδη από το 2010.
Ζούμε την εποχή του Διαδικτύου, όλα θα είναι διαδικτυωμένα (Internet of things ή Internet of everything). Οι αναλυτές περιμένουν μέχρι το 2020, 50 δισεκατομμύρια αντικείμενα να είναι συνδεδεμένα με το Ίντερνετ. Γιατί η νομοθετική διαδικασία να μην αξιοποιεί στο έπακρο τις δυνατότητες των νέων τεχνολογιών;"
*Ο Αντώνης Κουρουτάκης είναι ερευνητής στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (Freie Universität Berlin), στο πρόγραμμα Human Rights Under Pressure
σχόλια