Σ'ενα παλιό ρεμπέτικο του Πάνου Τούντα που φέρει τον γλαφυρό τίτλο "Κουβέντα με τον Χάρο", ο συνθέτης ζητά να πληροφορηθεί ποια από τα επί γης ανθρώπινα κουβαλούν στην καρδιά τους οι νεκροί. Τί γίνεται με τους έρωτες που έχουν γίνει νταλκάδες; Περνάνε ή ακόμα βασανίζουν αυτούς που τους έζησαν ως ζωντανοί; Το τραγούδι ανήκει στα λεγόμενα "χασικλίδικα" αλλά άνετα καταχωρείται στη μακραίωνη φιλολογική παράδοση των "Καταβάσεων" δηλαδή των αφηγήσεων όσων κατέβηκαν στον Άδη και επέστρεψαν ν'αφηγηθούν στους ζωντανούς αυτά που είδαν στον Κάτω Κόσμο.
Κάθε συζήτηση για το θάνατο και τους νεκρούς αφορά πρωτίστως εμάς τους ίδιους και το φόβο μας, me thinks. Βέβαια, επειδή δεν πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή και ούτε σε κάποια θρησκεία αλλά αντιθέτως, πιστεύω ότι η ζωή μας είναι one off, μου αρέσει να μαθαίνω ιστορίες για ανθρώπους που απαθανατίζονται με το πνεύμα τους ή τις πράξεις τους. Θα ήθελα να είμαι ένας από αυτούς έστω και σε μία μικροκλίμακα.
- Την πρώτη "αναστάσιμη" είδηση, τη διάβασα χθες στη Washington Post και αφορά στην πορεία ανάνηψης της βουλευτού Γκάμπριελ Γκίφορντς που τραυματίστηκε πριν από δεκαπέντε εβδομάδες από σφαίρα στο κεφάλι, σε επίθεση που δέχτηκε κατά τη διάρκεια δημόσιας εκδήλωσης στο Τούσκον της Αριζόνας στην οποία τραυματίστηκαν δεκατρία άτομα, μαζί με τη Γκίφορντς και σκοτώθηκαν έξι. Η βουλευτής ξαναβρίσκει σιγά-σιγά τον εαυτό της, μαθαίνει να μιλάει και η επιστήμη μαζί με τους ανθρώπους που την υπηρετούν με πάθος, μας γεμίζει αισιοδοξία για τις δυνατότητες βελτίωσης που έχει η ανθρωπότητα, οι κοινωνίες, τα άτομα. "Report: Rep. Giffords standing on own, walking a little and trying to improve gait".
- Κάθε χρόνο αυτή την εποχή, οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι, περιμένουν με αγωνία την ανακοίνωση των βραβείων Pulitzer. Φέτος, η επιτροπή του ιδρύματος που απονέμει τα βραβεία, έδειξε την τάση (αυτό που στα χωριά μας λέμε trend) προς την ψηφιακή ειδησεογραφία. Για δεύτερη χρονιά το βραβείο πηγαίνει στην ψηφιακή, μη κερδοσκοπική έκδοση Pro Publica μόνο που φέτος βραβεύεται για ρεπορτάζ που δεν τυπώθηκε ποτέ, αντίθετα από αυτό της προηγούμενης χρονιάς που αφού δημοσιεύθηκε στο site, στην συνέχεια τυπώθηκε στο New York Times Magazine. Αφιερωμένη αυτή η είδηση σε όσους πιστεύουν πως τυχόν θάνατος του εντύπου, θα σημάνει και το τέλος της δημοσιογραφίας που σήμερα είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Το ρεπορτάζ που βραβεύτηκε με το φετινό Πούλιτζερ, εδω.
- O πρόεδρος Ομπάμα, συμμετείχε σ'ενα Q&A στο Live Townhall του Facebook όπου απάντησε σε ερωτήσεις νέων για διάφορα θέματα αν και η συζητήση μάλλον περιστραφηκε γύρω από την πορεία της οικονομίας και το μέλλον του νέου συστήματος υγείας. Σε μια εποχή που η δημοτικότητα του προέδρου έχει φτάσει σ'ενα ιστορικά χαμηλό σημείο, η επιλογή του συγκεκριμένου "τόπου" με τους μελλοντικούς ψηφοφόρους, έχει κάποια αξία. Βέβαια, όπως παρατήρησε και ο ξυνός Dan Gilmor στο twitter, οι ερωτήσεις που του έκαναν οι νεολαίοι ήταν επιπέδου συντηρητικών ηλικιωμένων διαπιστευμένων, στην Ουάσινγκτον, δημοσιογράφων. Επί της ουσίας, η εμφάνιση αυτή δεν μεταφράζεται σε οφέλη μετρίσημα σε δημοτικότητα ή πολιτικό πλεονέκτημα, ωστόσο, θυμίζει σε όλους πως ο Ομπάμα είναι αναμφισβήτητα ο ισχυρός πόλος, ο playmaker των επόμενων προεδρικών εκλογών. "President Obama, live on facebook townhall".
- Στη λίστα των φίλων μου στο facebook είναι κι ένας νεαρός τελειόφοιτος της Ιατρικής, αυτοπροσδιοριζόμενος ως αναρχικός, μονίμως βαθειά καταθλιπτικός, σε βαθμό που κατά καιρούς να μας ανακοινώνει πως σκοπεύει να αυτοκτονήσει. Γνωρίζοντας ότι όποιος το λέει δεν το κάνει αλλά παράλληλα αναγνωρίζοντας τον πραγματικό καταθλιπτικό, συνήθως ανταποκρίνομαι στις ανακοινώσεις της αυτοκτονίας, γράφοντάς του άγρια μακάβρια αστεία, προτείνοντάς του ωραία φέρετρα, μιλώντας του για την πολύ ωραία γραβάτα που θα φορέσω στην κηδεία του και το κάνω για ώρα ή τουλάχιστον μέχρι ν'αρχίσει ν'ανταποκρίνεται σ'αυτή την ιδιότυπη τελετουργία εξορκισμού της θλίψης. Τελευταίως, όμως, ο νεαρός ερωτεύτηκε μια πολύ ωραία όπως βλέπω στις φωτογραφίες που ανεβάζει και εκτός από γελαστά πρόσωπα, έχει γεμίσει το timeline μου λουλούδια γιατί φωτογραφίζει και αγρούς με αγριολουλούδια. Η απελπισία που προκαλεί η κατάθλιψη και η έκσταση του έρωτα είναι γείτονες. Για την ακρίβεια, διαμένουν σ'αυτά τα διαμερίσματα που χωρίζονται από μία μεσοτοιχία, από τις λεπτές βέβαια. Στον Γιαννάκη που αμφιβάλλω ότι θα με διαβάσει, αφιερώνω αυτό το κείμενο. Από τ'αναστάσιμα νέα της εβδομάδας, τα δικά του, με χαροποίησαν περισσότερο.
Η φωτογραφία είναι από τα "Mobile Diaries" των συνεργατών της LIFO.
σχόλια