Γράφει ο Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
Αγαπητέ αναγνώστη,
αυτή είναι μια ανοικτή επιστολή προς την καρδιά σου, από έναν τύπο σαν κι εσένα.
Έναν τύπο που θέλει να λέγεται “άνθρωπος”.
Έναν άνθρωπο που θέλει να ακούει στο όνομα “πολίτης”.
Έναν πολίτη που γουστάρει να συνοδεύεται από το επίθετο “ενεργός”.
Ναι, αυτό που έγινε σήμερα ήταν σφαγή.
Αυτό που έγινε σήμερα ήταν ένα βαθύ, ίσως ανεπανόρθωτα τραυματικό, μαχαίρωμα στη Δημοκρατία.
Και δεν αναφέρομαι στη γενική και ιδανική έννοια της “δημοκρατίας”.
Αναφέρομαι σε αυτό το κακέκτυπο αστικής Δημοκρατίας που βιώνουμε κοντά 40 χρόνια.
Ναι, αυτό που έγινε σήμερα γέμισε με χημεία τον αέρα της πρωτεύουσας.
Αυτό που έγινε σήμερα φιλοδώρησε τα πνευμόνια μας με πολυάριθμους εκκολαπτόμενους καρκίνους.
Μα, κυρίως, γέμισε με καρκίνο τους πολίτες μέσα μας.
Κάθε έννοια δικαίου, δημοκρατίας και κοινωνικής ευαισθησίας πέθανε, μαζί με τα επιδερμικά μας κύτταρα.
Εκεί, στο Σύνταγμα.
Αν πας τώρα να περπατήσεις στην πλατεία, θα δεις μόνο αλλοτινές απόψεις καμένες και ποδοπατημένες.
Καλόπιστες θεωρήσεις στέκονται κάτω βουβές, ανίκανες να δικαιολογήσουν την πρότερη λογική τους.
Όχι, δεν είχαν λογική.
Δεν ήταν ποτέ λογικό να θεωρείς πως ζεις σε ένα κράτος δικαίου.
Δεν ήταν ποτέ λογικό να πιστεύεις πως μόνο οι ακρότητες αντιμετωπίζονται ακραία.
Μα, πάνω από λογικό, ποτέ δεν ήταν αληθινό.
Το διαπίστωσες τώρα μια και καλή.
Δεν είναι αληθινοί οι μύθοι περί σκληρής αντιμετώπισης μόνο των κουκουλοφόρων.
Μα, για ποιους κουκουλοφόρους μιλάμε;
Όλοι ήμαστε κουκουλοφόροι σήμερα.
Όποιος δε φορούσε μάσκα και δεν προστάτευε τα μάτια του ήταν ή ηλίθιος ή ακραιφνώς μαζοχιστής.
Πάτησες, λοιπόν, όσες καλόπιστες θεωρήσεις είχες. Και ο ήχος από τα αποκαΐδια ήταν πιο ανατριχιαστικός κι από το πάτημα ζουμερής κατσαρίδας.
Γιατί εκεί χάμω κείτονταν πράματα ζωντανά: όνειρα.
Μα και πράματα ψόφια : μύθοι.
Ένα θλιβερό συνονθύλευμα καλού και κακού, ελπιδοφόρου και ζοφερού.
Το τι θα κρατήσεις από όλα αυτά, είναι δικό σου -και μόνο- θέμα.
Ό,τι και να σου πουν, ότι και να ακούσεις, μόνο εσύ θα ορίσεις τα αυριανά σου όνειρα. Ή τις αυριανές σου αυταπάτες.
Όμως, τώρα δεν έχεις δικαιολογία για άλλες λάθος θεωρήσεις…
Τώρα ήσουν εκεί, τα είδες, κατέρρευσαν με πάταγο μπροστά σου.
Εγώ τι επιλέγω;
Δε σε ενδιαφέρει.
Αλλά θα με δεις να το δηλώνω και πάλι εκεί, στην πλατεία.
Γιατί πιστεύω πως η τοποθέτηση των εκρηκτικών στο προς κατεδάφιση οικοδόμημα της αστικής δημοκρατίας μόλις ξεκίνησε.
Θα είμαι εκεί για να επιβλέπω, για να γίνω εγώ ο εργάτης, να γίνω εγώ το εκρηκτικό.
Να έρθεις να γίνεις κι εσύ μαζί μου το κουμπί εκείνο.
Εκείνο το περιβόητο κόκκινο μπουτόν, που ορίζει κάθε τέλος και δημιουργεί άλλη μια βίαια γεννημένη αρχή.
Αν έρθεις, θα το ζήσεις από κοντά.
Αν πάλι θελήσεις να μείνεις μακριά, έχε στο νου σου ότι στα ερείπια που θα μείνουν, τα όνειρά σου θα σέρνονται εκεί ορφανά, χωρίς εσένα να τα αναστήσεις.
Και, τώρα, μόνο σε μια ανάσταση μπορείς να ελπίζεις. Ίσως και μιαν ανάταση.
Αλλά από παράταση δεν έχουμε πια. Ο χρόνος τελείωσε,το αντίστροφο μέτρημα ξεκινά.
Φόρα τη μάσκα σου…
Από το μπλογκ ΠαραλληλοΓράφος
σχόλια