forthosewhowillsurvive

Νiquita baby, i know what you did

all your summers :-)

δεν χρειάζεται να είσαι κάτοικος του αθηναϊκού κέντρου για να καταλάβεις πως η κακ λα μαν δημαρχιακή τετραετία  υπήρξε εξόχως τοξική για την ήδη επιβαρυμένη αθηναϊκή πραγματικότητα μ΄ένα τρόπο δημαγωγικό, αριστοτεχνικά διαπλεγμένο με τους proθυμους δημοσιογραφικούς θύλακες, απόλυτα συγχυσμένη απέναντι στα διαρκώς διογκούμενα προβλήματα. μια κακομαθημένη παρωδία κακόγουστης και ανέμπνευστης μικροκομματίκ διοίκησης.

είχε θα μου πεις εξαιρετικούς δάσκαλους πάνω στα χνάρια τον οποίων βάδισε. την κατεργασμένη αβερωφική ραθυμία που με κρυφό ρίγος μετέλαβε στα εήτις, τον θεληματίκ χολυγουντιανό αβραμοπουλισμό με το επίχρισμα της αγαλματένιας απολιτικής αρμονίας που τόσο κάνει την εν υπνώσει ρεύση των α-δέξιων σιτεμένων  να ξαναζωντανεύει ,

το ντορόβιο αντισηπτικό χαμόγελο που όταν σε φτύνουν κατάμουτρα εσύ υφίστασαι με καρτερία και τηλεοπτικότητα την δοκιμασία, τη φλογώδη χαμέρπεια του πολιτικάντη ισορροπιστή που το βράδυ κοιμάται ντορικώς και την αυγή οσμίζει σαμαρικούς μίσχους (ενώ το ταμπούρλο παίζει αντιμνημονιακά).

όλα αυτά βέβαια δεν θα είχαν καμιά σημασία ή θα είχαν ελάχιστη αν δεν συνδυαζόντουσαν καταστροφικά με τον ζόφο της κακοδιαχείρισης και της απόλυτη ανικανότητα του να αντιμετωπίσει επαρκώς τον καταιγιστικό ορυμαγδό των προβλημάτων. ο Σταύρος Διοσκουρίδης τα καταγράφει υποδειγματικά στο τεύχος αυτής της βδομάδας.

σημασία δεν έχει να σου πω εγώ τι θα κάνεις στη κάλπη της Κυριακής. σιχαίνομαι άλλωστε τα ορθωμένα δάχτυλα και τα πολιτικά μανιπιουλαρίσματα. οπως και τις γλυκές σου αυταπάτες:-)

το θέμα  είναι (αν ξέρουμε) τι θέλουμε.

Αmy is back

και φωτογραφίζεται για το Ηarpers Bazaar

(για να δούμε πόσο θ' αντέξει)

σέκσυ απόσπασμα από την ταινία του μεγάλου Robert Oldrich (What ever happened at baby Jane?) Angry Hills με πρωταγωνιστή έναν Αμερικάνο που μπλέκεται στην αντίσταση (σε σενάριο του σημαντικού ομογενή σεναριογράφου Άλμπερτ Ισαάκ -`Buzz`- Μπεζερίδη )

(γιατί ότι και να σου λένε οι παπούδες σου για τους πα-λιούς κα-λούς και-ρούς δεν είναι παρά μια σκέτη συναισθηματολογία. ανήσυχοι καιροί ήταν πάντοτε. και αρκούντως σέκσυ βέβαια;-)

Έχω επιπλώσει το διαμέρισμά μου

Με ετοιμόρροπα ποιήματα

Διατηρώ ακόμα εκεί

Το μικρό τετράδιο

Που σημειώνω τις απουσίες σου

Επιμένω ακόμα να ξεγελάω εγκαύματα

Βλέπεις

Οι εραστές κατά την εκταφή

Δεν αναγνωρίζονται απ’ τα δαχτυλίδια

Αλλά από τα καμένα βλέμματα

Σταύρος Σταυρόπουλος Υπάρχει ένα νησί μέσ τη καρδιά μου