Τον Roberto τον γνωρίσαμε τυχαία, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου στο Θησείο.Κάναμε ένα ρεπορτάζ δρόμου εκείνη τη μέρα για το κατά πόσο πιστεύει ή όχι ο κόσμος σε αυτή τη γιορτή.Ο Roberto μας έκανε εντύπωση για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί ήταν ο μόνος που αγαπάει τόσο αυτή τη γιορτή.
Δεύτερον, γιατί μας είπε ότι είναι μόλις δεκαοχτώ ετών και έχει παρατήσει τη νομική και την καλοφτιαγμένη του ζωή στην Ολλανδία, για να έρθει να ζήσει στην Ελλάδα. Γιατί, «γιατί όχι;».
Ο Roberto μας περιμένει στο Θησείο με την κιθάρα του. Στην όψη θυμίζει μοντέλο και από μακριά μου φέρνει πολύ έντονα κάτι σε Elvis Presley. Αφήνει την κιθάρα στην άκρη, ανάβει ένα τσιγάρο και αρχίζει να μας αφηγείται πώς ξεκίνησαν όλα. Πέρσι τον Γενάρη, ήρθαν με τον πατέρα του στην Αθήνα για διακοπές. Στο τέλος των διακοπών τους, ο πατέρας του τού ανακοίνωσε ότι σταματάει τη δικηγορία και θα μείνει στην Ελλάδα για να κάνει life coaching.
«Και εσύ τι του είπες τότε;» τον ρωτάω. «Ότι –φυσικά- θα έμενα και εγώ μαζί του. Αγαπώ την Ελλάδα και με μάγεψε από την πρώτη στιγμή. Κάτι ο καιρός, κάτι η θάλασσα, κάτι η χωριάτικη σαλάτα –δεν θα σου πω το σουβλάκι γιατί αποφεύγω το κρέας- αποφάσισα ότι δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Άλλαξα παντελώς την ζωή μου, έκανα παύση στις σπουδές νομικής που έκανα στην Ολλανδία και έμεινα. Τον πρώτο καιρό πήγαινα σε πάρτι, γνώριζα κόσμο.
Μετά αποφάσισα να βρω δουλειά ως σερβιτόρος, κάτι που έκανα και στην Ολλανδία. Ήταν όμως μάταιο γιατί δεν ήξερα γρι ελληνικά. Έτσι, δυο μήνες μετά, αποφάσισα να μάθω κιθάρα –ενώ δεν είχα ξαναπαίξει ποτέ- και να βγω στο δρόμο να παίξω γιατί έπρεπε να βγάλω οπωσδήποτε χρήματα. Αγόρασα μια κιθάρα και άρχισα να πηγαίνω σε πάρκα μόνος μου, να κάθομαι στο γρασίδι και να παίζω. Έγραψα τα πρώτα μου τραγούδια και δυο μήνες μετά, πήγα κάτω από την Ακρόπολη και έπαιξα για πρώτη φορά σε κόσμο».
σχόλια