H συζήτηση μεταξύ γενιών για το ποιά ακριβώς ευθύνεται για τον χαρακτήρα που απέκτησε η μεταπολίτευση έχει πάντοτε να αντιμετωπίσει επιχειρήματα και ιδεολογικές στρατηγικές που δε μπορούν εύκολα να εξαντληθούν σε μια πολιτική συζήτηση από την στιγμή που στη συζήτηση δε θα αποτυπωθεί ξεκάθαρα ο πυρήνας του πολιτικού περιεχομένου, το κέντρο βάρους γύρω απ' το οποίο η γενιά-θεατής μεταβλήθηκε σε γενιά-πρωταγωνιστής και ο τρόπος που η γενιά-κυρίαρχος πια χρησιμοποιεί τις σχέσεις εξουσίας δημιουργώντας νέα προβλήματα και αδιέξοδα στη θέση των παλιών.
Διαβάζοντας το άρθρο του Κώστα Ιορδανίδη για την γενιά του Πολυτεχνείου στη Καθημερινή και την υπερασπιστική "ανταπάντηση" του Νίκου Μπίστη στο Protagon δε μπόρεσα παρά να σκεφτώ πως η μεταπολίτευση βασισμένη σαφώς σε μια πιο προοδευτική θεώρηση επιχείρησε ως πολιτικό ρεύμα να ανασυνθέσει υλικά της πολιτικής επιχειρώντας μια βαθιά τομή απέναντι στις επεμβάσεις και τις συστηματικές προσπάθειες αποκλεισμού και ενώ στην αρχή υιοθέτησε μια στάση διαφορετική στη συνέχεια βούλιαξε μέσα στη μεταφυσική του λαϊκισμού και της καταναλωτικής ευμάρειας.
Δεν νομίζω πάντως πως πρόκειται απλώς για αδυναμία κάποιων από αυτούς που εγκαθίδρυσαν τις πολύ συγκεκριμένες συμπεριφορές και πρακτικές μόνο. Ο κόσμος αλλάζει άμα αλλάξει ο εαυτός μας και στην μεταπολιτευτική περίπτωση μια τέτοια αλλαγή υπήρξε αλλά με πρόσημο ατομικιστικό. Με βασικό άξονα την υλική βάση και το επιβιωτικό εποικοδόμημα η σχέση της πολιτικής με τους δέκτες της μετατράπηκε σε μια σχέση δημαγωγικού συναισθηματισμού. Και ακραίου ωφελιμισμού.
Τα προβλήματα που προέκυψαν από αυτή την σχέση δεν ήταν απλά γιατί εμπεριείχαν 2 σημαντικά στοιχεία: τη συστηματική πολιτική προσπάθεια να δωθεί ιδεολογικό περιεχόμενο σε πράγματα νεκρά και τη χρησιμοποίηση ανάλογα τις συνθήκες της πολιτικής ως δούρειου ίππου.
Η γενιά του Πολυτεχνείου μπορεί να κατοχύρωσε την ιστορική της θέση ως αρχικός κυμματοθραύστης στη συνέχεια όμως εξελίχθηκε ερχόμενη σε επαφή με το μεταπολιτευτικό εποικοδόμημα ως η γενιά που στελέχωσε τον εξουσιαστικό θίασο με ιζνογκούντ μοναδικής ιδεολογικής φρενίτιδας, αλλεπάλληλων ταξικών κόμπλεξ και συμπυκνωμένης αυτοαναίρεσης κάθε επιμέρους στοιχείου από αυτά που μεταχειρίστηκε στην αρχή της για να αντιπαρατεθεί με ότι θεωρούσε αντιθετό.
Βέβαια για να είμαστε κάπως δίκαιοι, μια γενιά δεν παίρνει καθ'ολοκληρίαν την ρετσινιά των χειροτέρων της εκπροσώπων ως δυσοίωνο τατουάζ το οποίο καλείται να το κουβαλάει αγόγγυστα. Παρολ΄αυτά στη συνείδηση των πολλών το αποτύπωμα εγγράφεται κάπως έτσι, συναισθηματικά, καναλιζαρισμένο μέσα από διάφορα μονοπάτια, ως φυσικό επακόλουθο της πλειοψηφικής επίγευσης που άφησε κάθε γενιά στα καθορισμένα χρονικά όρια που δραστηριοποιήθηκε.
Το οτι η γενιά του Πολυτεχνείου παρακμάζει καθώς αποσύρεται σταδιακά, σε συνθήκες πλήρους χρεωκοπίας επιτείνει ίσως την ένταση των αποχρώσεων μέσα από τις οποίες την εξετάζουμε και την αποτιμούμε. Εκείνο που ίσως παραμελούμε να σκεφτούμε είναι πως δεδομένων των συνθηκών και οι επόμενοι ίσως δε καταφέρουν να αλλάξουν τον κόσμο.
Γιατί το ν' αλλάξεις τον εαυτό σου δεν είναι καθόλου εύκολο.
σχόλια