Αν και δεν μπορώ να θυμηθώ και πολύ καλά, στα 4 χρόνια που έκανα σχολείο στο Άργος δεν θυμάμαι να ψωνίζω δίσκους από κάποιο τοπικό δισκάδικο της πόλης. Θυμάμαι βέβαια να αγοράζω κασσέτες από τον Καραμάνο που έγραφε ολόκληρους δίσκους κατόπιν πλούσιας ανταμοιβής, αλλά δίσκους νομίζω πως ποτέ δεν πήρα από κει. Εκτός ίσως από το βινύλιο του "Ντισκολάτα" των Στέρεο Νόβα αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.
Αντιθέτως θυμάμαι πολύ καλά να περνάω ώρες στον Μπάμπη που είχε το δισκάδικο στο Ναύπλιο, αν και αυτό πρέπει να έγινε αφού τελειώσα το σχολείο. Indie νομίζω το έλεγε. Φανατικός του Πετρίδη ο ίδιος, συλλέκτης δίσκων αδιακρίτως στυλ, φανατικός αναγνώστης του Ποπ&Ροκ, τον θυμάμαι να επηρρεάζεται πολύ από αυτά που διάβαζε και αντίστοιχα να φέρνει στο μαγαζί δίσκους που δεν υπήρχε περίπτωση να πουλήσει στο μικρό κοινό της πόλης. Από ένα σημείο και μετά ήταν ξεκάθαρο πως ζούσε πουλώντας Τερζή κτλ. Απογοητευμένος μου το έλεγε, ενώ μου έβγαζε ολόκληρες κούτες από δίσκους που συνήθως ήταν από τις εισαγωγές της Hitch Hyke και μου τους πουλούσε σε εξευτελιστικές τιμές.
Πέρασε ο καιρός, εγώ πηγαίνω στο χωριό ακόμα πιο σπάνια οπότε έχω πολλά χρόνια να περάσω απο κει. Στο ενδιάμεσο, εμφανίστηκε καινούργιο δισκάδικο, το High Fidelity που επισκέφθηκα μια μόλις φορά πριν κάποια χρόνια κατόπιν παράκλησης του Σ. του τελευταίου λυκειακού φίλου που παρέμεινε στο Άργος (Ο Σ. είναι σχεδόν μανιακός συλλέκτης δίσκων και ξέρει τι να προτείνει). Το αφεντικό, ο Γιώργος, με παρελθόν στα μουσικά πράγματα είναι ο κλασσικός δισκοπώλης της γειτονιάς. Ξέρει πολύ καλά τι να πουλήσει και σε ποιον, έχει εγκυκλοπαιδικές γνώσεις γύρω από το ροκ εν ρολ αλλά δυστυχώς για εμάς και ευτυχώς για τον ίδιο δεν υπάρχει περίπτωση να αγοράσεις δίσκο σε λάθος τιμή. Μπορεί να σου πει πόσο πουλιέται στο κόσμο κάθε βινύλιο που έχει στο μαγαζί του και φροντίζει να φτιάχνει το στοκ του, γνωρίζοντας ποιος δίσκος σε 2 χρόνια θα έχει αποκτήσει συλλεκτική αξία.
Ψάχνωντας για κάτι δίσκους στο ιντερνετ, ο Σ. μου πρότεινε να πάω σε αυτή τη σελίδα όπου ο Γιώργος συντηρεί μια online έκδοση του δισκοπωλείου του στο discogs. Χαζεύοντας για ώρα το υλικό του, κατέληξα σε μερικούς δίσκους (ανάμεσα τους ένα δύσκολο να βρεις σε τόσο καλή τιμή δίσκο του Keith Jarrett αλλά και το 45'' του "C'Mon Billy" της PJ Harvey στην έκδοση με το τεράστιο πόστερ) και δώσαμε ραντεβού για το Μ.Σάββατο όταν και θα κατέβαινα για το πασχαλινό δείπνο με τους γονείς. Είχε μετακομίσει από εκεί που τον είχα αφήσει την προηγούμενη φορά, προσπαθώντας και ο ίδιος να επιβιώσει από το ακριβό ενοίκιο και το συρρικνωμένο αγοραστικό κοινό του. Τον πέτυχα αραχτό σε ένα τραπεζάκι έξω από το μαγαζί εκμεταλλευόμενος την λιακάδα της ημέρας, να διαβάζει ένα μουσικό περιοδικό του 2006. Κόντευε να πεθάνει από την βαρεμάρα.
Μας σύστησε πάλι ο Σ. και αφού είπαμε τις βλακείες της μουσικής επικαιρότητας (στο ενδιάμεσο είχα βάλει στο cd player του μαγαζιού τον δίσκο των Gravitysays_I γιατί δεν το είχε ακούσει) περάσαμε στα ενδότερα για να χαζέψω την πραμάτεια του και να γυρίσω στα γρήγορα σπίτι.
Τελικά αυτό έγινε πολλές ώρες μετά. Αποδείχθηκε πως ο Γιώργος έχει πολλά πράγματα να πει ενώ είναι πρόθυμος να σου πει πολλά από τα μυστικά της δουλειάς. Πως βρίσκει δίσκους, για το λυπηρό γεγονός ότι ζει ουσιαστικά πουλώντας δίσκους στο ίντερνετ και όχι από πελάτες του μαγαζιού, ενώ στο ενδιάμεσο διηγείται ιστορίες με περιγραφικό τρόπο. Για τον πιστό του πελάτη από την Χίο (νομίζω) που παραγγέλνει μεγάλες ποσότητες δίσκων αλλά τον αναγκάζει να τις στέλνει σε μικρά πακέτα για να μην το πάρει χαμπάρι η οικογένεια, για τον Mark Ronson που επισκέφτηκε το μαγαζί του λέγοντας του απλά "γράφω και εγώ μουσική αν και τον τελευταίο καιρό κάνω παραγωγές". Υπενθυμίζω πως εκείνη την εποχή έκανε απλά την παραγωγή του "Back To Black" της Winehouse. Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η ιστορία με τον David Fricke, τον μυθικό γραφιά του Rolling Stone, όπου ο Γιώργος τον μύησε στην ελληνική ψυχεδέλεια, αφού του πούλησε Socrates Drank The Conium. Ντράπηκα να ρωτήσω αν τον λήστεψε αλλά κρίνοντας από την αφήγηση του Fricke μάλλον όλοι έμειναν ικανοποιημένοι.
Στην συλλογή του θα βρεις πολλά συλλέκτικα κομμάτια, όπως και μια μεγάλη κούτα με ελληνικά 45άρια, από αυτά που μαζεύει ο Mr. Z. και ποστάρει συχνά πυκνά εδώ. Κράτησα για τον εαυτό μου τις διαφωνίες μου για τους συλλέκτες δίσκων που είναι πρόθυμοι να δώσουν περιουσίες για πρώτες εκδόσεις παλαιότερων δίσκων (ή ακόμα χειρότερα για προβληματικές κυκλοφορίες που αποσύρθηκαν από την αγορά) αφού καταλαβαίνω πως αλλιώς δεν θα υπήρχε το High Fidelity. Δύο από τα πιο σπάνια κομμάτια που αντίκρυσα είναι αυτά της παρακάτω φωτογραφίας ενώ αν κοιτάξετε προσεκτικά την πρώτη φώτο θα δείτε μια τέλεια κόπια των Villa 21.
Εγώ πάλι έμεινα ικανοποιημένος αγοράζοντας την πρώτη έβερ κυκλοφορία του Coti K. το σινγκλ "Θέρος" που είχε κυκλοφορήσει το 1994 από την Fm Records. Δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια είχα να κάτσω σε δισκάδικο 5-6 ώρες και δεν ήξερα πως μου είχε λείψει. Γι'αυτό και μόνο τον ευχαριστώ.
Τρόποι επικοινωνίας:
Υ.Γ. Το blog προσπαθώντας να επανακάμψει θα επανέλθει άμεσα, αυτή την φορά με δριμύ κατηγορώ προς τα απανταχού δισκάδικα.
σχόλια