είμαστε όλοι φτωχοί
(απλώς μερικοί από εμάς κάνουν πως το ξεχνάνε;-)
Προτιμώ την αποδόμηση των συλλογικών φαντασιώσεων από την έντονη ανάγκη της ύπαρξης μια ιδεολογικής παντοδυναμίας, το προσωπικό όραμα από τις αυνανιστικές επιθυμίες του όχλου, το ουσιαστικό καθρέφτισμα αντί για τις θαμπές αντανακλάσεις.
Παρατηρώ με ανησυχία πως τώρα που βρισκόμαστε να έχουμε καταληφθεί από την μύηση στην άγρια έξαψη της παιδικής χαράς αρχίζουμε να ξεχνάμε πως η μετάβαση στο επόμενο στάδιο δε θα συμβεί αυτόματα. Τι θέλω να πώ;
Παλιά τα πράγματα ήταν πιο καθαρά. Ήξερες με τι έμοιαζαν, τι ήθελαν να πούν και τι εξέφραζαν πάνω κάτω και βολευόσουνα στα εκάστοτε ιδεολογικοπολιτικά σχήματα τα οποία επέλεγες να ακούσεις ή να ενταχθείς.
Τώρα που όλα έχουν καταρρεύσει και η ζαλάδα και ο φόβος μπροστά στο άγνωστο έχουν αντικαταστήσει τις παλιές βεβαιότητες, σε συνδυασμό με την αδυναμία διαχείρισης της κρίσης από το πολιτικό προσωπικό, η κατάσταση μοιάζει να έχει ξεφύγει από κάθε θετική προοπτική.
Σε κάνει να μελαγχολείς η διαπίστωση πως each and everyone από τους μεταπολιτευτικούς θύλακες συνεχίζει, με λίγο σκόντο στις αρχικές του βεβαιότητες, να επιμένει στις αυταπάτες της νιότης που μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν και να επιχειρεί να βγάλει τον εαυτό του και τα προνομία του έξω από το οποιοδήποτε πλάνο διόρθωσης.
Και πολλοί από αυτούς να κοιτάζουν αμήχανα, αν όχι να επιχειρούν να υποβιβάσουν αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες με την διόγκωση της αγανάκτησης και την μαζικότητα που έχει κατακτήσει χωρίς κομματική ποδηγέτηση. Ίσως έχει να κάνει με την έμφυτη τους τάση να θεωρούν πως ότι δεν έχει αναπτυχθεί περί τον αξονά τους μοιάζει να είναι καταδικασμένο. Λάθος οπτική.
Αν από κάτι κινδυνεύει όλο αυτό που συμβαίνει στις πλατείες είναι ο ίδιος του ο εαυτός και η αδυναμία του να δομήσει (πέρα από τη αδιαμφισβήτητη μαγνητική του δύναμη να ενώνει τα διασπασμένα και πολυπρισματικά κοινωνικά κομμάτια για μερικές ώρες στο ίδιο σημείο) λόγο και προτάγματα ρεαλιστικά, με συνείδηση της ρυμοτομίας της δίνης μέσα στη οποία βρισκόμαστε και χωρίς επαναστατικούς μαξιμαλισμούς και πόλιτικ βουγιουκλακισμούς για ένα ακροατήριο που η ψυχολογία του και η διαθεσή του είναι στα κόκκινα.
Όσο δεν παράγεται αξιόπιστος πολιτικός λόγος και όσο όλες οι πλεύρες εμμένουν σε ψυχωτικά προκάτ σχήματα ερμηνείας και αντιμετώπισης για μια κατάσταση που χρειάζεται απόλυτη διαύγεια και αποφασιστικότητα τόσο η προοπτική μιας διαφαινόμενης εναλλακτικής θα απομακρύνεται.
Ενώ δίπλα μας η ιστορία θα συνεχίσει να γράφεται με ταξικά κόμπλεξ, με ξεθωριασμένους υπαινιγμούς, με μια ψωραλέα γραμματική πολιτικής αγωγής, με ότι δηλαδή σουλουπώνει όπως όπως τα ραγισμένα εκμαγεία της ενήλικης αναπηρίας μας χωρίς να μπορέσουμε τελικά να δώσουμε απάντηση στο πως και αν θα καταφέρουμε να απαγκιστρωθούμε.
bonustrack1
Θα συμφωνήσω με τον @mao_tse_tung στα παρακάτω:
Η φτώχεια απόψεων του πολιτικού διαλόγου, η εμμονή σε ανατρεπτικά κλισέ που δεκαετίες τώρα δεν πέτυχαν τίποτα άλλο παρά να γίνουν τα σημεία αναφοράς ιδεολογικής και ιδεοληπτικής καθαρότητας, ο μαξιμαλισμός των αιτημάτων που περιφέρονται ως απαιτήσεις και η κουλτούρα της εσωστρέφειας που διατρέχει τη συμπεριφορά της συνέλευσης σε σχέση με τα Μέσα, οδηγούν μαθηματικά στο δημιουργικό ευνουχισμό, τον αποκλεισμό της κρίσιμης μάζας των νέων ανθρώπων που θα φέρουν με την παρουσία τους και το μη ιδεολογικά περιχαρακωμένο λόγο τους και τη δημιουργικότητας τους, περισσότερες αφορμές ανατροπής από όσο 1000 ψηφίσματα της συνέλευσης και 2000 μούτζες της Αμαλίας.
bonustrack2
Goodbye PrimeMinister PlayStation
20μήνες επιτυχίες ΠΑΣΟΚ μας υπόσχεται το νέο προπαγανδιστικό βιντεάκι. Ο ΓρΑΠ καθηλωμένος καθώς είναι στο δικό του σετ μεταφυσικών πεποιθήσεων για τον κόσμο, δεν ασχολήθηκε ποτέ με το να συμμαζέψει τα οικονομικά του κρατικού μαγαζιού μας. Η επικοινωνιακή εικόνα που προέβαλε λοιπόν, ήταν ακριβώς αντίθετη από αυτό που εφάρμοζε, επαναλαμβάνοντας το παραμύθι της επανίδρυσης του κυκλοφορούσε το 2004 από τον PMPS (PrimeMinister PlayStation)
σχόλια