Α, τέτοιους άθλους, τόσα κλέη,
δε γνώρισε ούτε ο Κάσιους Κλαίη
Mανούσος Φάσσης
Θα μπορούσε να είναι κάπου αλλού,με κάποιον άλλον,κάπως αλλιώς.
Να ζει την επαρχία της,ίσως. Να θρηνεί έναν μεγάλο έρωτα ή να χαίρεται έναν μικρότερο.
Να έχει φίλες,φίλους και μια όμορφη γάτα.Να περιμένει ένα δεκαήμερο τον αύγουστο για να ξεκουραστεί.Να εκτιμά τα σαββατοκύριακα.Να κατεβάζει τα σκουπίδια. Να καμαρώνει για τις ωραίες ρυτίδες .Να τον αγαπά που την αγαπά και για το πεσμένο στήθος.Να αγαπά ,γενικώς.
Να μπορεί να κλαίει με την επιτάχυνση της αναπνοής του.Να επιβιώνει στο κέντρο αυτής της πόλης.Να χαμογελά.Να είναι ευχαριστημένη ή να μην είναι.
Να νιώθει τη ζαλάδα. Να καταλαβαίνει την σουβλιά στο στομάχι. Να μπορεί να κάνει εμετό και ζεστές σούπες όταν πιάνουν κρύα.
Θα μπορούσε,αλλά δεν.
Διάλεξε να είναι κάπου πουθενά,με κανέναν άλλον,τόσο ανύπαρκτα αλλιώς. Διάλεξε να μην αγαπά,να μη χαίρεται,να μην ανάβει κερί σε κανέναν ΄Αγιο. Και τίποτε δεν έγινε ανεπαισθήτως-ακουγόταν απέξω τα γκάπα γκούπα ,ανέβαινε η λάσπη,φώναζε το συνεργείο,να κάτι ειδοποιητήρια γκουμούτσες με κεφαλαία και υπογραμμίσεις καρφωμένα στην πόρτα.
Δεν είδε,δεν άκουσε,δεν μύρισε καν.
Και τώρα δεν υπάρχει κανένα άλλοθι με 39 βαθμούς το καλοκαίρι.
σχόλια