Έντονη η ελληνική παρουσία στο Βερολίνο. Κατ' αρχήν, είναι το φεστιβάλ όπου θα δεις τους περισσότερους Έλληνες, διανομείς, δημοσιογράφους πολύ νέους και αρκετά αρχαίους, αιθουσάρχες, ανθρώπους του Κέντρου Κινηματογράφου, εμιγκρέδες και φοιτητές. Το Βερολίνο είναι οικονομικό, φιλικό στον χρήστη (εισιτήρια βρίσκεις σχετικά εύκολα, ακόμη κι αν δεν είσαι διαπιστευμένος), καλό για εμπορικές συμφωνίες και ιδανικό για συζητήσεις γύρω από ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδότησης, συμφωνίες και συμπαραγωγές. Να 'ταν καλύτερες και οι ταινίες, θα ήταν το τέλειο φεστιβάλ...
Είχαμε ήδη τις προβολές των ταινιών Να κάθεσαι και να κοιτάς του Γιώργου Σερβετά (που είχαμε δει στο Τορόντο) και του Αθανάσιου Καρανικόλα, Στο Σπίτι, με τη Μαρία Καλλιμάνη.
Ο Τζορτζ Κλούνι πήρε θετική θέση στο θέμα των Μαρμάρων του Παρθενώνα, και κάποιες αγγλικές εφημερίδες, οι γνωστές αντιδραστικές τύπου Daily Mail έσπευσαν να τον προσβάλουν, δημοσιεύοντας τα σχόλια του συντηρητικού Βρετανού βουλευτή για θέματα πολιτισμού και εκπρόσωπου του βρετανικού μουσείου. Η ουσία είναι οτι ο Κλούνι έφερε το αίτημα στο προσκήνιο και ίσως είναι αφορμή το δικό μας Υπουργείο Πολιτισμού να σκεφτεί να το κεφαλοποιήσει με νέο twist στην καμπάνια επιστροφής- γιατί όχι και με νέα καμπάνια.
Στο τμήμα Berlinale Special, είδαμε στο Two Faces of January, που πέρυσι γυριζόταν στην Ελλάδα, και όντως η παλιά Αθήνα και τα Χανιά πρωταγωνιστούν σε ένα εξαιρετικό, και πολύ κολακευτικό για τη χώρα μας, γύρισμα- η Ακρόπολη φαίνεται υπέροχη, ενώ το κομμάτι της Κνωσσού είναι μπερδεμένο και θαμμένο, μάλλον γιατί ποτέ δεν δόθηκε άδεια για ικανό χρονικό διάστημα.
Ο Χοσέϊν Αμέϊνι, γνωστός σεναριογράφος που σκηνοθέτησε, ηθελημένα επέμεινε στους ρυθμούς ενός παλιομοδίτικου, αναλογικού αστυνομικού θρίλερ, στο ύφος της Πατρίσια Χάϊσμιθ, που φυσικά είχε γράψει στο μυθιστόρημα το 1964, αλλά δεν εμβάθυνε στο πνεύμα της, όπως είχε κάνει ο Άντονι Μινγκέλα με τον Ρίπλεϊ. Η διαφορά της Χάϊσμιθ από την Άγκαθα Κρίστι είναι πως η πρώτη βάδιζε σε πιο μοντέρνα μονοπάτια, και έψαχνε τη δυαδικότητα των χαρακτήρων, ενώ η δεύτερη θεωρούσε κάποια πράγματα δεδομένα, και κολάκευε το κοινό της προσφέροντας αφειδώς πλοκή. Ο Αμέϊνι ποντάρει στην ατμόσφαιρα και δεν σκάβει πολύ την ψυχική συνάρτηση ανάμεσα στον Όσκαρ Άϊζακ και τον Βίγκο Μόρτενσεν- ο νέος θέλει να γκρεμίσει το πατρικό πρότυπο και να ξεδιψάσει τις τύψεις του, και ο μεγαλύτερος σε ηλικία, να βρει μια ζωντανή συνέχεια.
Αύριο θα τα πούμε για την ελληνική συμμετοχή στο επίσημο διαγωνιστικό, τον Γιάννη Οικονομίδη και το Μικρό Ψάρι, αμέσως μετά τη δημοσιογραφική προβολή
σχόλια