Σ’ εμάς τους Έλληνες αρέσει να διαμαρτυρόμαστε. Δεν χρειάζεται να μπλοκριστείς στο κέντρο από μια διαδήλωση 30 ανθρώπων. Είμαστε ένας λαός που απολαμβάνει την γκρίνια. Επίσης τρελαινόμαστε να δίνουμε «λύσεις». Θεωρητικά, γιατί στην πράξη χωλαίνουμε. Οι λύσεις μας είναι συνήθως στο κουβεντιαστό. Ή στα κανάλια. Επίσης λατρεύουμε να ρίχνουμε την ευθύνη σε οποιονδήποτε εκτός από μας. Κυρίως στο κακό «κράτος», από το οποίο παραδόξως περιμένουμε να μας λύσει όλα μας τα προβλήματα.
Μήπως όμως πιστέψαμε ότι είμαστε έτσι, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει κάτι άλλο; Γιατί όλο και πιο συχνά μαθαίνουμε, διαβάζουμε για ομάδες πολιτών που δεν περιορίζονται στις γνωστές (και πολλές φορές, χρήσιμες) συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, αλλά πάνε ένα βήμα παραπέρα: παίρνουν την υπόθεση του δρόμου, της γειτονιάς, της πόλης στα χέρια τους. Και κάνουν πράγματα. Ανασταίνουν μια κλειστή αγορά (στην Κυψέλη), μεταμορφώνουν ένα ερημωμένο οικόπεδο σε ζωντανό κήπο (στα Εξάρχεια), μεταμορφώνουν το σκουπιδότοπο σε μποστάνι (στο Μεταξουργείο). Τα μεγάλα οράματα μάς τελείωσαν, ζήτω η πολιτική του εφικτού! Ή, διαφορετικά: την επόμενη φορά που θα στραβώσουμε με κάτι που είδαμε στην Αθήνα, ας σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς γι’ αυτό. Και όχι μόνοι μας. Μαζί με τους φίλους μας.
σχόλια