Το "εθνεγερτήριο" σαββατοκύριακο που μόλις τελείωσε είχε κάτι βαθιά φαρσικό μέσα στη μελαγχολία του.
Φαρσικό με τον τρόπο που οι σκηνοθέτες b-movies με ζόμπι χορογραφούν την επέλαση των συμπεριφορών, των επιθυμιών, των ήχων και των διαθέσεων των ηρώων. Ναι μεν με μια διεστραμμένη σαφήνεια αλλά και κάπως διακοσμητικά συγχρόνως.
Και οι 2 πλευρές γνώριζαν πως το σενάριο παρέλασης στο οποίο είχαν κληθεί να πρωταγωνιστήσουν έπασχε πολλαπλά. Αν η πρώτη του εκδοχή τον περασμένο Οκτώβριο θεωρήθηκε σχετικά αυθόρμητη αντανάκλαση των καλοκαιρινών συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα, η χθεσινή είχε καταστρωθεί (και από τις 2 πλευρές) ως προαναγγελθέν συμβάν.
Θα ήταν αφέλεια να πίστευε κάποιος πως η πλευρά της πολιτικής εξουσίας θα παρέδιδε τα ηνία της σκηνοθεσίας. Βέβαια η εμμονή της να χειριστεί τους συμβολισμούς ως άδειο -από τον τελικό αποδέκτη τους- κέλυφος στιγμάτισε για ακόμη μια φορά το ήδη πολυραγισμένο προσωπείο της.
Η εικόνα των αυνανιστικά θεσμολάγνων"επισήμων" να ατενίζουν τους μικροαστικούς, αποσυναρμολογημένους συμβολισμούς των παρελάσεων σε "κενό αέρος" στο πλαίσιο της πτωχευμένης αστυνομοκρατίας, σε έκανε παρακολουθώντας την να χαμογελάς πικρά.
Γιατί γνωρίζεις πως βυθιζόμενοι στην κρίση της κρίσης εκείνο που ακριβώς μας σφυρίζει στο αυτί είναι αυτό που είναι έτοιμο να καταναλωθεί ανώδυνα. Το μονότονο μουρμουρητό ενός βαλτωμένου ψιθύρου δηλαδή.
Αλλά και οι άναρθρες εκρήξεις που θα επακολουθήσουν αργά η γρήγορα.
σχόλια