Η νέα ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη Jean-Pierre Améris, βασισμένη στον Άνθρωπο που Γελά του Β. Ουγκό βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες της Ελλάδας την Πρωτοχρονιά.
Με αυτή την αφορμή ρώτησα τον Améris για την καριέρα του και την ταινία.
- Κύριε Améris, δεν θα μπορούσα να μην ξεκινήσω με μια ερώτηση σχετική με το πρόσωπο των ημερών... Πώς βιώσατε τη συνεργασία σας με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ;
O Ζεράρ Ντεπαρντιέ ήθελε να παίξει στον "Ανθρωπο" πριν ακόμη κι από το "Σιρανό ντε Μπερζεράκ", αλλά η ταινία δεν έγινε τότε.
Ήταν πολύ χαρούμενος που αυτό το πρότζεκτ ξαναβρέθηκε στον δρόμο του.
Ήταν πολύ συγκεντρωμένος στα γυρίσματα της ταινίας και έβαλε κάτι πολύ προσωπικό, πολύ οικείο στον ρόλου του Ουρσούς, αυτού του καλού πατριού που δεν μπορεί να εμποδίσει το Κακό.
Για μένα ήταν πολύ συγκινητικό να σκηνοθετώ έναν τόσο μεγάλο ηθοποιό και να τον καθοδηγώ ως προς την αλήθεια του ρόλου.
.
- Πώς αποφασίσατε να σκηνοθετήσετε ένα μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκό;
Διάβασα το μυθιστόρημα όταν ήμουν ακόμη έφηβος και ταυτίστηκα με τον χαρακτήρα του Gwynplaine: με συνεπήρε η αίσθηση της διαφορετικότητάς του, η αναζήτηση της δικής του ταυτότητας, το γεγονός ότι βρίσκει τη θέση του στην κοινωνία ως ηθοποιός - όπως κι εγώ βρήκα τη δική μου θέση κάνοντας ταινίες.
Η αντίφαση ανάμεσα στον ιδεαλισμό του, την κοινωνική επανάσταση, και την ανάγκη του για αναγνώριση κι επιτυχία ήταν παρόμοια με δικά μου συναισθήματα.
Διασκευάζοντας αυτό το μυθιστόρημα έκανα μάλλον την πιο προσωπική μου ταινία.
- Τι μήνυμα θέλετε να δώσετε με το φιλμ;
Καταρχήν ήθελα να υπενθυμίσω την επαναστατική κραυγή του Βίκτωρος Ουγκό ενάντια στις κοινωνικές αδικίες. Τα θέματά του παραμένουν διαχρονικά, αφού θα μπορούσαμε να πούμε πως μιλάει για μια κοινωνία σε κρίση.
Το άλλο μήνυμα είναι ότι η μεγάλη επιτυχία και αναγνώριση είναι καταστάσεις επίφοβες: ρισκάρουμε μέσα σε αυτές να χάσουμε, όπως και ο ήρωας, τα αληθινά και πιο σημαντικά πράγματα - κατά βάση την αγάπη των κοντινών μας ανθρώπων - για να ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας.
.
- Πώς αποφασίσατε να γίνετε σκηνοθέτης;
Το σινεμά μου έσωσε τη ζωή όταν ήμουν ένας έφηβος πολύ προβληματισμένος, αδέξιος μέσα στην κοινωνία και μοναχικός. Αυτό προσπαθώ να μεταδώσω στους θεατές κάνοντας ταινίες: το συναίσθημα της επανένταξης, της παρηγοριάς.
Όπως έλεγε και ο Φρανσουά Τριφό, "αισθάνομαι πιο άνετα στο κινηματογραφικό πλατό απ' ότι στη ζωή".
.
- Τι σας ενθουσίαζε όταν ήσασταν μικρός;
Μου άρεσαν οι ιστορίες. Το να βουτάω στις ταινίες και τα βιβλία, που είναι πάντα καταφύγια από τις δυσκολίες της ζωής.
.
- Τι πιστεύετε για το σημερινό Γαλλικό σινεμά; Συμφωνείτε πως υπάρχει μια άνθηση;
Στη Γαλλία έχουμε την τύχη να διαθέτουμε ένα σύστημα το οποίο μας επιτρέπει να κάνουμε πολλές ταινίες κάθε χρόνο, τόσο ταινίες για το ευρύ κοινό όσο και ταινίες δημιουργών. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία στο γαλλικό σινεμά και οι συνθήκες είναι κατάλληλες για να δημιουργηθούν όμορφα έργα, όπως οι ταινίες του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν.
.
- Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία (όλων των εποχών);
Αν έπρεπε να επιλέξω θα ήμου ανάμεσα στον "Δεσμώτη του Ιλίγγου" του Χίτσκοκ, μάλλον την πιο ωραία ιστορία αγάπης του σινεμά, και στα "Φώτα της Ράμπας" του Τσάπλιν, όπου υπάρχουν όλα όσα έχουν σημασία για μένα: το θέαμα, η συγκίνηση, η πίστη στην τέχνη.
.
- Τι ετοιμάζετε τώρα;
Ετοιμάζω μία ταινία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Πρόκειται για την ιστορία της Μαρί Ερτίν, στα 1985: γεννήθηκε κωφάλαλη, αλλά σώθηκε από μία πιστή η οποία της έμαθε τη νοηματική. Πάντα αφηγούμαι ιστορίες ανθρώπων που είναι διαφορετικοί από τους άλλους, απροσάρμοστοι, περιθωριακοί ή ανάπηροι. Μου αρέσει να βάζω στη μεγάλη οθόνη ανθρώπους που η κοινωνία τοποθετεί στις άκρες της.
σχόλια