Ο πατέρας μου ξεχνάει. Όχι τώρα, εννοώ μια ζωή ξεχνούσε και ήταν λίγο αφηρημένος. Ξεχνούσε γενέθλια, γιορτές, επετείους και άλλα τέτοια. Άμα δεν υπήρχε η μάνα να τον σκουντάει κάθε τόσο για να μας πει χρόνια πολλά, δεν θα είχαμε σταυρώσει ούτε δώρο ούτε χαρτζιλίκι. Είμαστε και τέσσερα παιδιά θα μου πεις, που να συγκεντρώσει τόση πληροφορία. (Μπαμπά, αν διαβάζεις μη δίνεις σημασία). Φέτος λοιπόν, που ήταν η επέτειος των 40 χρόνων γάμου τους, σκεφτήκαμε με τις αδερφές μου (είμαι το μόνο αγόρι), να ρίξουμε εμείς τη σκουντιά στον πατέρα για να θυμηθεί εντελώς από μόνος του (!) την επέτειό τους και να κάνει επιτέλους κάτι γι' αυτό.
Συνοπτικά να σας πω για τους γονείς μου: γνωρίστηκαν στο εργοστάσιο της FIX όπου δούλευαν και οι δύο για μία περίοδο. Για εκείνους, το όνομα ΦΙΞ χτυπάει καμπανάκια. Είναι πχ όπως εμείς θα λέμε «γνωριστήκαμε στην Καρύτση». Τέλος πάντων, ο πατέρας μου την ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή που την είδε αλλά εκείνη του έφτυνε για τουλάχιστον 6 μήνες μέχρι να του πει «ναι» για να βγούνε ραντεβού (κάτι για το οποίο είναι ιδιαιτέρως περήφανη). Μετά από 1 χρόνο από εκείνο το ραντεβού παντρεύτηκαν (μα τι απλά ήταν τα πράγματα τότε) και μετά από 5 χρόνια έκαναν εμένα. Για την εποχή άργησαν κιόλας.
Και τώρα να σας πω και τι κάναμε με τις αδερφές μου για τα 40 χρόνια των γονιών.
Τον ντύσαμε, τον στολίσαμε και τον στείλαμε με το μετρό στο FIX. Η ώρα 5 το απόγευμα. Ταυτόχρονα, η Χριστιάννα η μικρότερη αδερφή μου, είχε κλείσει ραντεβού στο ίδιο σημείο με τη μαμά για να πάνε για ψώνια. Το πιάσατε ε; Ανεβαίνει η μάνα κουνιστή λυγιστή τα σκαλιά και βλέπει το μπαμπά να την περιμένει πάνω κρατώντας ηλιοτρόπια, τα αγαπημένα της. Ξέρω, ξέρω πολύ ροματζάδα, αλλά 40 χρόνια είναι αυτά. Η μάνα, που σε καμία περίπτωση δεν το περίμενε αυτό έβαλε τα κλάματα από τη συγκίνηση. Την πήρε αγκαζέ και περπάτησαν στην Αθήνα. Περπατώντας έφτασαν στο Θησείο. Εκεί ήμασταν εμείς και τους περιμέναμε να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Η μάνα μας είδε, και φυσικά ξανάβαλε τα κλάματα. Α ρε μανούλα.. «Μία μαύρη FIX για το κορίτσι μου!» είπε ο μπαμπάς γεμάτος περηφάνια που το «θυμήθηκε» και κάθισαν και οι δυο μαζί μας.
Έτσι λοιπόν, αν έτυχε να περάσετε Παρασκευή 7 Ιουνίου από Θησείο και να είδατε μία χαρωπή παρέα και μία κυρία που όλη την ώρα σκούπιζε τα δάκρυα από τα μάτια της, εμείς ήμασταν.
Χρόνια πολλά μαμά και μπαμπά. Σας αγαπάμε πολύ.
σχόλια