«Η ελπίδα είναι το μεγαλύτερο βάσανο γιατί παρατείνει το μαρτύριο των ανθρώπων» Friedrich Nietzsche
Συναντιούνται σε ένα μπαρ ο θάνατος κι ο χωρισμός. Μέσα στο κέφι ο θάνατος καλεί το χωρισμό στο τραπέζι του. Και να οι μπύρες και να τα σφηνάκια και να τα κρασιά! Σε λίγο είναι κι οι δυο μεθυσμένοι.
Γυρνάει ο θάνατος, σηκώνει το ποτήρι και λέει του χωρισμού:
-Χαίρομαι να πίνω με το δεύτερο χειρότερο βάσανο του ανθρώπου!
-Κι εγώ, του αποκρίνεται χαμογελώντας ο χωρισμός!
Έξαλλος ο θάνατος χτυπάει το ποτήρι στο τραπέζι κι αρχίζει να φωνάζει κοκκινίζοντας απ’ το κακό του:
-Εγώ είμαι ο χειρότερος κι αυτό το ξέρουν όλοι! Είμαι αυτός που κλέβει τα αγαπημένα πρόσωπα και δεν τα φέρνει πίσω! Είμαι ο οριστικός, ο αμετάκλητος, είμαι αυτός που δεν μπορεί κανένας να νικήσει, ο αδιαμφισβήτητος! Ο μη αναστρέψιμος! Ο παντοτινός!
Ήρεμα φέρνει ο χωρισμός το ποτήρι στα χείλη και του λέει:
-Εγώ έχω βρει καλύτερους τρόπους να βασανίζω. Όποτε είμαι οριστικός το ξέρω, δεν το λέω. Ελπίδες ψεύτικες γεννώ στα δύστυχα μυαλά τους πως κάποια μέρα θα επιστρέψει ο άνθρωπός τους πίσω. Κι έτσι υποφέρουν πιο πολύ και πιο αργά αναρρώνουν. Κι έτσι αργά εξατμίζονται στου πόνου το καζάνι.
Κι ο θάνατος πληγώθηκε και του θανάτου πέφτει.
Πληρώνει όλα τα ποτά, σηκώνεται και φεύγει.
Ι: Ο Ορέστης Ντάντος είναι ένας τίμιος και ευγενικός γίγαντας. Και έχει και ελληνόφωνο στίχο.
σχόλια