Κάλια Παπαδάκη
Συγγραφέας
Ιούλιος στην Αθήνα με το θερμόμετρο να βαριανασαίνει ν' αγγίξει τους 40 και κάτι Κελσίου. Ανεβαίνουμε τον Ιερό Βράχο. Πέντε ζευγάρια πόδια ανάμεσα στα τόσα ημερεύουν τις σόλες που γλιστράνε ατίθασα στο λαξευμένο μάρμαρο. Το λευκό σε καθηλώνει. Η Ακρόπολη στέκεται μπροστά μας. Η σόλα γλιστράει και ο αστράγαλος υποκύπτει στο βάρος του σώματος: αντηχεί ένα σπαραχτικό κρακ. Σωριάζομαι στο έδαφος. Υπάρχουν όντως τουρίστες που κατεβαίνουν την Πλάκα ασθμαίνοντας και κουτσαίνοντας.
Θεοδόσης Μίχος
Δημοσιογράφος
Ανάβαση. Δύσκολη. Ιδρώτας. Πολύς. Το χέρι μου χωμένο μέσα σε ένα μεγαλύτερο χέρι. Να μη χαθώ μέσα στον κόσμο. Κόσμος. Μπόλικος. Φωτογραφικές μηχανές κρεμασμένες σε μουσκεμένους λαιμούς. «Φαλακρά» τζόκεϊ με πρασινοδιάφανο γείσο. «Οι αρχαίοι πρέπει να ήταν όλοι σαν τον Ηρακλή για να βάλουν τα μάρμαρα το ένα πάνω στο άλλο, μέχρι τόσο ψηλά» (ήμουν μικρός). «Γαμώ τους Σπαρτιάτες» (είχα διαλέξει το αθηναϊκό στρατόπεδο στην περίφημη κόντρα. Γύρευε γιατί). «Αυτός γιατί καπνίζει στη ζούλα, εκεί στη γωνία;» (είπαμε, ήμουν μικρός). Πριν από δεκαεφτά (μπορεί και δεκαοχτώ) χρόνια, οι δικοί μου με ανέβασαν, φυσικά με το ζόρι, για πρώτη φορά στην Ακρόπολη. Δεν μου άλλαξε τη ζωή.
Berlin Brides
Συγκρότημα
Πρώτη φορά στην Ακρόπολη πήγα με το σχολείο όταν ήμουν 9 χρονών. Ήταν η καθιερωμένη εκπαιδευτική εκδρομή στην Αθήνα και θυμάμαι ότι ανυπομονούσα υπερβολικά να φτάσουμε γιατί το μάθημα της ιστορίας μάς είχε κάνει «πλύση εγκεφάλου» για το μεγαλείο της Ακρόπολης. Πραγματικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό όταν πρωτοείδα τον Παρθενώνα και το Ερεχθείο με τις Καρυάτιδες! Εντυπωσιάστηκα και αυτό που ήθελα πιο πολύ να κάνω ήταν να κάτσω μέσα στο ναό και να τριγυρίζω ανάμεσα στις κολόνες, κάτι που δυστυχώς απαγορευόταν... Έμεινα τελικά με το ανικανοποίητο μέχρι τώρα!
Θανάσης Χειμωνάς
Συγγραφέας
Όταν ήμουν μικρός, με ενδιέφερε πάρα πολύ η αρχαία Ελλάδα (άλλοι το έπαθαν στα γεράματα...). Από το σπίτι που μέναμε, στην Κυψέλη, φαινόταν η Ακρόπολη και ζητούσα συνεχώς από τον πατέρα μου να με πάει εκεί. Κάποια στιγμή το έκανε - λίγο πριν πρωτοπάω σχολείο. Θυμάμαι πως είχα αγοράσει πολλά αγαλματάκια και μικρούς αμφορείς -φυσικά «μαϊμούδες»- καθώς και ότι είχα δει έναν τάφο ο οποίος έγραφε «Κάτω από εδώ κοιμάμαι» ή κάτι τέτοιο. Τη στιγμή που έγραφα το κείμενο αυτό, έψαξα στο Google για να βρω ποιανού ήταν ο τάφος, αλλά δεν κατάφερα τίποτα...
Ντόγια Καρολίνη
Δημοσιογράφος
Απρίλιος '93. Μένουμε στο Μοναστηράκι σε ένα βρόμικο ξενοδοχείο. Και την τρίτη μέρα μάς ανεβάζουν στην Ακρόπολη. Με πόλο σακίδια και γουόκμαν. Τόσες κεραίες. 360ο μοίρες κεραίες και πολυκατοικίες, απλωμένα ρούχα, «ατέλειωτη» σκέφτηκα, και δεν ξεχώριζαν άνθρωποι, ούτε αυτοκίνητα, σαν πόλη-φάντασμα, σαν να ήμασταν οι μόνοι επιζώντες εμείς εκεί πάνω και κάτι Γερμανοί, γκρι παντού. Και καταχνιά. Σαν ομίχλη. Έβγαζε ένα «ουφ». Όχι άσχημη ακριβώς, βαριά. Να φύγουμε, κοιταζόμασταν.
Michael Ochs
Creative Director π6
Η πρώτη μου φορά στην Ακρόπολη ήταν πριν από 30 χρόνια και ήμουν 7 χρονών. Δεν θυμάμαι πολλά. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση είναι ότι όταν ήμασταν εκεί ήταν πολύ ψηλά και ο Παρθενώνας φαινόταν πολύ μεγάλος. Επίσης κάτι άλλο που μου έχει μείνει στη μνήμη είναι πως, όταν κάποια στιγμή μου την έδειξαν οι γονείς μου από το αυτοκίνητο, δεν μπορούσα να τη δω γιατί την έκρυβαν τα κτίρια τριγύρω. Πάντα την έκρυβαν τα κτίρια.
Θανάσης Γκούγκλας
Εκπρόσωπος της G700
Την Ακρόπολη την επισκέφτηκα για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν ήμουν ακόμα στο δημοτικό. Με τον πατέρα μου, το θείο μου, τα αδέρφια και τα ξαδέρφια μου από την Αθήνα. Κανονική οικογενειακή εκδρομή. Για εμάς χριστουγεννιάτικη επίσκεψη από την επαρχία. Το τσουχτερό κρύο το θυμάμαι ακόμα, μαζί και το ολισθηρό μάρμαρο που καθιστούσε το τρέξιμο γύρω γύρω εξαιρετικά επικίνδυνο. Μου έμεινε από τότε η εικόνα των Καρυάτιδων στο μουσείο για να προστατευτούν από το νέφος, αλλά και της πόλης της Αθήνας όπως αυτή απλώνεται γύρω από το βράχο. Έκτοτε έχω επισκεφτεί την Ακρόπολη δεκάδες φορές. Με συγγενείς και φίλους. Έλληνες ή ξένους επισκέπτες. Περίπου δύο φορές κάθε καλοκαίρι τα τελευταία 10 χρόνια.
σχόλια