Σ’ ένα σημείο του χρόνου όπου τα πράγματα ακολουθούσαν μια πολύ πιο αργή πορεία, ο Επιστημονικός Ορθολογισμός και η Τέχνη, δύο διαφορετικοί χαρακτήρες, μετά από χρόνια συμβίωσης παντρεύτηκαν και απέκτησαν ένα παιδί, τον Δυτικό Οικονομικό Κόσμο. Όμορφος και αισιόδοξος, φαινόταν ότι θα γλεντούσε τη ζωή του, ήθελε να ξεφύγει από το σφικτό εναγκαλισμό των γονιών του· ήταν εν ολίγοις ιδιαίτερα ατίθασος.
Τον έστειλαν εσώκλειστο σε συντηρητικό ιδιωτικό σχολείο, το οποίο διηύθυναν δύο γεροντοκόρες κοτσονάτες και παντοδύναμες στην επικράτειά τους: η Μοναρχία και η Εκκλησία. Εκεί ο Δυτικός Οικονομικός Κόσμος απέκτησε ιδανικά, όραμα για τα επερχόμενα χρόνια. Οργάνωσε τις ανάκατες σκέψεις του, κατάστρωσε σχέδια για το πώς θα κάνει τον (δικό του) κόσμο καλύτερο. Σαν αποφοίτησε, πήρε πρωτοβουλία και διάλεξε ένα φιλελεύθερο πανεπιστήμιο που πρόσφατα είχε ξανανοίξει, το πανεπιστήμιο της Δημοκρατίας. Ωστόσο, το νέο πανεπιστήμιο μόνο στο όνομα προσέγγιζε εκείνο που πολλά χρόνια πριν ήταν.
Από το πρώτο κιόλας έτος ο όμορφος και αισιόδοξος Δυτικός Οικονομικός Κόσμος απέκτησε μια φιλενάδα, τη Βιομηχανία. Δεν κατάφεραν να τελειώσουν τις σπουδές τους. Παντρεύτηκαν, έκαναν απογόνους: τον Τουρισμό, τη Σύγχρονη Τέχνη, το Χρηματιστήριο, την Κατανάλωση. Η συντηρητική παιδεία του Δυτικού Οικονομικού Κόσμου και η ανεξέλεγκτη ροπή της Βιομηχανίας για μια όλο και πιο κτητική σχέση, δημιούργησε ένταση στο γάμο τους. Οδηγήθηκαν σε μια αποβολή άκρως αιματηρή, την οποία αργότερα για να θυμούνται ονόμασαν Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μεταξύ τους κρίση οξύνθηκε και παραλίγο να χωρίσουν. Με τον χρόνο για σύμμαχο κατάφεραν να εξέλθουν από το αδιέξοδο. Όσοι παρακολουθούσαν με αγωνία την πορεία του ζευγαριού θέλησαν να σηματοδοτήσουν αυτή την καμπή στη πορεία τους δίνοντάς της ένα όνομα και την είπαν Οικονομικό Κραχ. Δεν πέρασε πολύς καιρός και είχαν άλλη μια αποβολή εξίσου αιματηρή, αυτή που αργότερα ονόμασαν, για να την ξεχωρίσουν από την πρώτη, Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατόπιν τούτων, η σχέση τους άρχισε να ανακάμπτει.
Εντωμεταξύ, ο γιος τους, ο Τουρισμός, είχε μεγαλώσει και είχε πολλές κατακτήσεις. Παρθένες υπάρξεις –με εξέχουσες περιπτώσεις τις πανέμορφες νεαρές κοπέλες από την οικογένεια του Περιβάλλοντος– έπεφταν στα πόδια του για να τις «εκμεταλλευθεί»· οι περιπέτειές του είχαν γίνει το αλατοπίπερο της ζωής όλου του κόσμου. Η Σύγχρονη Τέχνη, από την άλλη, δεν είχε καταφέρει να βρει την ταυτότητά της. Η βαριά κληρονομιά της γιαγιάς της ήταν ασήκωτη. Συνδεόταν συνήθως με αποτυχημένους, αλλά ακόμα και εάν καμιά φορά κατάφερνε να σταυρώσει κάποιον αξιόλογο, η ανισορροπία του χαρακτήρα της τον έδιωχνε από κοντά της. Ίσως την είχε σημαδέψει μια παιδική αγάπη, που τότε είχε ταράξει τον κόσμο της, αυτήν με τον νεαρό Ιμπρεσιονισμό. Αργότερα, υπήρξαν διάφοροι που ωστόσο εξαντλούνταν κι έφευγαν.
Με τα χρόνια μεγαλώνοντας, ο Δυτικός Οικονομικός Κόσμος είχε αρχίσει να κάνει απιστίες. Η πιο σοβαρή του σχέση ήταν με μια νεαρή, την Τεχνολογία, με την οποία από ένα σημείο και μετά περνούσε μεγάλο μέρος του ελεύθερού του χρόνου, χωρίς όμως να διαζευχθεί την πιστή του γυναίκα. Η μια του κόρη, η Κατανάλωση, ήταν πανευτυχής από αυτή την εξέλιξη: στο πρόσωπο της Τεχνολογίας είχε βρει μια καλή φίλη. Αλλά και το Χρηματιστήριο είδε την Τεχνολογία με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Ο Δυτικός Οικονομικός Κόσμος είχε ξανανιώσει, αισθανόταν δυνατός και ζωντανός. Μαζί με νεαρές φίλες της Κατανάλωσης και της Τεχνολογίας, την Αγορά Ακινήτων, την Κινητή Τηλεφωνία, την Ενέργεια, έκαναν εκδρομές και ξενυχτούσαν σχεδόν κάθε μέρα.
Αλλά ο Δυτικός Οικονομικός Κόσμος είχε αρχίσει να μεγαλώνει, δεν θα μπορούσε για πολύ ακόμα να κάνει αυτή τη έκκλητη ζωή. Άρχισε να παίρνει τονωτικά φάρμακα (διαφόρων ειδών Δάνεια και Φούσκες), ώστε να κρατιέται στα πόδια του, να αντέχει τις λίγες ώρες ύπνου, την κραιπάλη.
Κάποια στιγμή ο Δυτικός Οικονομικός Κόσμος έπεσε για τα καλά στο κρεβάτι. Τα παιδιά του, η γυναίκα του, οι φίλοι του, όλοι έτρεξαν στο προσκεφάλι του. Οι γιατροί συνταγογράφησαν περισσότερα φάρμακα. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως μετά από κάποιο καιρό δεν ήταν τόσο η σωματική ασθένεια που τον είχε καταβάλει, μια και αυτή μπορούσε με φάρμακα να την κουλαντρίζει. Αυτό που τον ανησυχούσε ήταν η ψυχική του υγεία, η κατάθλιψη που τον κυρίευε πολλές ώρες της ημέρας και της νύχτας, η οποία τον έκανε να μηδενίζει την προηγούμενη πορεία του, μη αντιλαμβανόμενος ότι αυτό που αποστρεφόταν περισσότερο ήταν ο αισιόδοξος χαρακτήρας του.
σχόλια