Σε όλο αυτό που ζούμε από τότε που η διάχυση της κρίσης από μακρινή αμερικάνικη φούσκα έγινε καιόμενη ελληνική πραγματικότητα έχω την αίσθηση πως η σημερινή μέρα θα αποτελέσει μια από τις κορυφώσεις του.
Μέσα μου, από τότε που άρχισε, έχουν συμβεί διάφορες μεταλλαγές, έχουν διανυθεί μικρές και μεγάλες διαδρομές ποτε από δω και πότε από κει, έχω απογοητευτεί, έχω θυμώσει, έχω πιάσει τον εαυτό μου να μην μπορεί να αποφασίσει ποιός και τι σε όλη αυτή την ιστορία λέει αλήθειες και ψέμματα, καταστάσεις που λίγο εως πολύ όλοι τις βιώσαμε.
Ενωμεταξύ η πορεία των γεγονότων όλο αυτό το καιρό μας έδειξε ανάγλυφα τον τραπεζοκρατικό μαξιμαλισμό, την κορπορατική απληστία, τα λάθη, τις ιδιοτέλειες, την ανικανότητα, την απροθυμία των πολιτικών, την απελπισία της μάζας αλλά και το επαναβαπτισμά της σε κάποιας μορφής πολιτική αυτοσυνειδησία παρ' όλες τις προφανείς αδυναμίες.
Απ΄την άλλη πάλι σκέφτομαι πως δεν ξέρω κάτα πόσο έχει νόημα αυτές τις στιγμές να υψώσεις δάχτυλα και να αρχίσεις τους θούριους σε ότι θεωρείς πως αντιμάχεται το προσωπικό ιδεολογικό σου πλέγμα. Μη ξεχνάμε άλλωστε πως η δημαγωγία για μια μερίδα δημοσιολογούντων είναι ένα αποδοτικό όχημα με φθηνό καύσιμο και άμεση εξαργύρωση. Αυτιά και μάτια (αυτή την ) εποχή υπάρχουν. Το θέμα είναι τι κάνεις με αυτά.
Αυτό που έχω καταλάβει με αρκετά σαφή τρόπο είναι πως συρόμαστε στο μεσοπρόθεσμο με αφορμή και σε συνδυασμό με την ανικανότητα και πασίδηλη απροθυμία του διεφθαρμένου πολιτικού προσωπικού να εφαρμόσει σωστά το πρώτο Μνημόνιο, σε μια μαύρη οικονομική τρύπα από την οποία θα κάνουμε πολύ καιρό να βγούμε. Και με όλο το σπίτι (ξε)πουλημένο βέβαια. Το μεσοπρόθεσμο στην ουσία δίνει χρόνο στους αναποφάσιστους και άτολμους εταίρους μας να θωρακιστούν απέναντι σε μελλοντική μας χρεωκοπία μέχρι το 2014 ενώ η ελληνική οικονομία και η κοινωνία θα βυθίζονται όλο και πιο βαθιά στην ύφεση.
Είναι σαφέστατο πως αν δεν υπάρξει πολιτική απόφαση κάποιου είδους αναδιάρθρωσης (ή κάποια άλλη ορολογία οικονομικού newspeak που δε θα τρομάξει τις περίφημες "αγορες") το πρόβλημα δε θα λυθεί αλλά θα επιδεινώνεται συνεχώς. Δεν ξέρω κατά πόσο η σημερινή συγκέντρωση του κόσμου μπορεί να αναχαιτίσει όλο αυτό που συμβαίνει.
Σκέφτομαι όμως πως το να κατέβουμε στον δρόμο -ασχέτως αποτελέσματος- και να συναντηθούμε είναι από τα ελάχιστα που μας έχουν απομείνει μέσα σε όλο αυτό το καταιγιστικό cloudbursting ως μια διαδικασία θωράκισης απέναντι σε αυτό το πολύ βίαιο και άδικο πράγμα που συμβαίνει. Δε θα σου κραυγάσω, ούτε θα σου προσπαθήσω να σε πείσω δημαγωγικά. Η δικιά μου ψυχική κατάσταση μου υπαγορεύει πως το μέρος που πρέπει να βρεθώ σήμερα είναι εκεί. Στη πλατεία. Τα άλλα θα τα συζητήσουμε εν καιρώ:-)
η Όλια Λαζαρίδου στον μονόλογο I Have A Dream που βασίζεται στον ομώνυμο μονόλογο του Martin Luther King και που παρουσιάστηκε στο Συμπόσιο για την επικοινωνία της κρίσης στη Ναύπακτο πριν λίγες μέρες σε σκηνοθεσια Δέσποινας Παναγιωτοπούλου
σχόλια