Ενώ οι περισσότεροι αναρωτιόνταν που θα μπορούσε να φτάσει ο εθισμένος στην καφεΐνη και τον διαλογισμό εγκέφαλός του, ο Lynch κατάφερε να θέσει τα όρια μακρύτερα. Η τρίωρη εξόρμηση σε ένα σουρεαλιστικό σύμπαν παραφορτωμένο με εκμετάλλευση ψυχαναλυτικών ορών, μαύρο χιούμορ, παραμορφωμένες μορφές και υποβόσκουσα ένταση εξακολουθούσε να είναι προκλητική.
Αν και το «Inland Empire» θεωρείται μία συνέχεια του «Mullholland Drive» και αρκετοί τον κατηγόρησαν για επανάληψη δοκιμασμένων μοτίβων και επιστροφή στα χαοτικά τρικ του, ένιωσα ότι προχώρησε καλλιτεχνικά ένα βήμα παραπέρα. Ψηφιακή κινηματογράφιση που δημιούργησε κακές εντυπώσεις αλλά και μεγαλύτερη ελευθερία επιλογών, αξιοθαύμαστες ερμηνείες, το «Black Tambourine» του Beck σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές και τα γνώριμα «διαδραστικά» παιχνίδια οδήγησαν σε μία έντονη εντύπωση εικόνων-αυτό που θα επιζητούσε δηλαδή κάθε σκηνοθέτης.
Κάποιοι έγραφαν πως η νέα του δουλειά θα θυμίζει το πρωτότοκο «Eraserhead» και ίσως είχαν δίκιο σε επίπεδο μεταφοράς μίας αποκρουστικής ατμόσφαιρας. Στα extras του δεύτερου υπάρχει μάλιστα μία εκτενή ομιλία του σκηνοθέτη για τις εξαντλητικές (low-budget) συνθήκες των γυρισμάτων. Εκεί περιγράφει και το ότι κοιμόνταν σε ένα θεοσκότεινο δωμάτιο χωρίς παράθυρα το οποίο προβάλλονταν στη ταινία ως αυτό του πρωταγωνιστή-cult icon (Jack Nance)!
σχόλια