Στη συναυλία των Keep Shelly in Athens στο Bios τον περασμένο Οκτώβριο είχα πάει από τους πρώτους, γιατί ανησυχούσα μήπως μείνω απέξω. Ένιωθα ένα περίεργο άγχος - συναίσθημα παρόμοιο με εκείνο που διακατείχε τον κόσμο στο Ρόδον πριν από τη συναυλία των Raining Pleasure το 2002,αμέσως μετά το Flood. Περιμέναμε την εμφάνιση που θ’ άλλαζε τη μουσική πραγματικότητα στην Ελλάδα, σημαίνοντας το τέλος του ελαφρολαϊκού. Μερικές ώρες αργότερα ψάχναμε δικαιολογίες.
Η συναυλία των KSIA, από την άλλη, δεν χρειαζόταν ν’ αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Μέσα σε λίγους μήνες η μπάντα βρίσκεται μια ανάσα μακριά απ’ αυτό που για τους υπόλοιπους παρέμεινε άπιαστο όνειρο. Περιοδεύουν στην Αμερική, παίζοντας σε μεγάλα φεστιβάλ και «θρυλικά» venues, τους εκθειάζουν έντυπα όπως η «Guardian», σάιτ όπως το Gorilla vs Bear και το Pitchfork, ενώ κυκλοφορούν δίσκο στη σπουδαία Planet Mu του Mike Paradinas.
Οι απίστευτες φήμες γι’ αυτά που πρόκειται ν’ ακολουθήσουν μοιάζουν να είναι βγαλμένες από τις εφηβικές φαντασιώσεις κάθε ελληνικής indie μπάντας (ό,τι κι αν σημαίνει indie) που εξαϋλώθηκαν μπροστά στις απαιτήσεις των ξεπουλημένων ομοεθνών ιδιοκτητών λάιβ μπαρ (πόσους φίλους σου θα φέρεις;) ή τα γραφικά standards των εκπροσώπων της εγχώριας μουσικής βιοτεχνίας. Δεν είμαι σίγουρος ότι μου άρεσε η συναυλία που παρακολούθησα στη συνέχεια. Ίσως γιατί ήταν το πρώτο λάιβ, ίσως γιατί η μουσική που παίζουν δεν αποδίδεται εύκολα όσο μαγικά ακούγεται στις ηχογραφήσεις. Δεν έχει σημασία. Αρκεί να καταφέρουν να σηκώσουν τελικά το μεσαίο δάχτυλο στην εδώ συντεχνία, που κατάφερε να τους φιμώσει πιο παλιά, όταν λέγονταν Bokomolech, Raining Pleasure και Closer, ή αργότερα που λέγονταν Mary and the Boy, Exposed by Observers και 2L8.
σχόλια