Το μεσημέρι τελειώνει και ο ήλιος είναι έτοιμος να δύσει. Ανεβαίνω στο ποδήλατό μου και προχωράω προς την παραλία. Φτάνω στο αγαπημένο μου σημείο της πόλης και χαίρομαι το τοπίο. Μετά από μια μέρα μέσα στη σκληρή καθημερινότητα αισθάνομαι ανοικτή, ευαίσθητη και εύθραυστη -κάτι που λείπει από τους σημερινούς ανθρώπους-. Παντού βλέπω ποδήλατα και ανθρώπους που γελάνε, περπατούν η τρέχουν. Οικογένειες να κάνουνε βόλτες, παιδάκια να παίζουν και κυρίες που αποφάσισαν να βγάλουν για λίγο έξω τον σκύλο τους. Οι περισσότεροι έχουν μάθει πια τους κανόνες και μένουν μερικά μέτρα μακριά από τον ποδηλατόδρομο όπου βλέπω επιτέλους αρκετούς ποδηλάτες όλων των ηλικιών. Πολλοί απαθανατίζουν το πανέμορφο μέρος με μία φωτογραφική μηχανή - δημιουργούν. Κάθε μέρα έρχομαι εδώ. Τριγυρνώ με το ποδήλατο μου και προσπαθώ να αισθανθώ, να εκφραστώ και να αποβάλω ότι δυσάρεστο έχει συσσωρευτεί μέσα μου κατά τη διάρκεια της μέρας. Γιατί αυτό λείπει. Πολλές φορές, ξεχνώ να εγκαταλείψω τον ρόλο που με έχουν αναγκάσει να υποδυθώ ολόκληρη τη μέρα. Να αποτάξω το προσωπείο και να περάσω στο πρόσωπο. Μετά από την μικρή μου βόλτα στέκομαι για λίγο στα μεγάλα παγκάκια απολαμβάνοντας τη θέα. Και το λουτρό της ψυχής μου που δεσπόζει στη μέση, τη θάλασσα. Παρατηρώντας τους ερασιτέχνες μουσικούς που παίζουν δίπλα στους ψαράδες σκέφτομαι πως μου αρέσει εδώ που ζω. Τότε σκέφτομαι ότι αυτή η πόλη δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Δε με πειράζει που είμαι μακριά από τους μεγάλους κήπους του Μονάχου, την παραλία της Βαρκελώνης, η τα κανάλια της Βενετίας.
Δυστυχώς όμως τη μέρα διαδέχεται η νύχτα και εγώ πρέπει να φύγω. Έχοντας ακόμη στα αυτιά μου το κύμα, ανεβαίνω μία πολυσύχναστη οδό. Τα αυτοκίνητα πληθαίνουν, και κορνάρουν για να πάω γρηγορότερα. Εγώ όμως έχω κουραστεί. Από απέναντι, εκνευρισμένοι άνθρωποι βρίζονται βγάζοντας τα χέρια τους έξω από τα παράθυρα και προσπερνάνε -παρανόμως- ο ένας τον άλλον. Και τότε ακριβώς ανακαλύπτω πως οι χαρούμενοι οι άνθρωποι φεύγοντας γίνονται ζώα, και η πόλη μας υποδεέστερη από όλες τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Εύχομαι να φτάσω γρήγορα στον προορισμό μου και να μην υποστώ άλλο αυτήν την βαρβαρότητα. Ο δρόμος είναι για τα αυτοκίνητα, μου φωνάζουν και περνάνε με τη μουσική στη διαπασών τραγουδώντας. Αναρωτιέμαι πως γίνεται να οδηγούν και να ανέχονται το τελευταίο ελαφρολαϊκό τραγουδάκι, ενώ θα μπορούσαν λίγα μέτρα πιο πέρα να απολαύσουν τον φλοίσβο της θάλασσας. Και τότε θυμάμαι, πως δε ζω στο εξωτερικό παρά στη μικρή μου πόλη, πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και επικρατεί η ίδια βαρβαρότητα και κυρίως πως οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να ακούνε τον παφλασμό των κυμάτων.
σχόλια