Κυριακή, τρεις το μεσημέρι

Κυριακή, τρεις το μεσημέρι Facebook Twitter
3
Κυριακή, τρεις το μεσημέρι Facebook Twitter

Αυτή η καταραμένη η κρίση τα αλλάζει όλα σιγά-σιγά -«καταραμένη» επειδή η λέξη κρίση σημαίνει εξορισμού κάτι κακό («η περίοδος ανωμαλίας με δυσχέρειες και κινδύνους» λέει το λεξικό, όσο να ’ναι δεν της ταιριάζει τόσο το «ευλογημένη»).

Μένω από το 2006 στην ίδια πολυκατοικία, 7 χρόνια και κάτι μήνες, και μόλις σήμερα συνειδητοποίησα ότι στην απέναντι όλα τα διαμερίσματα που βλέπω από την μπαλκονόπορτα της κουζίνας -και ήταν ξενοίκιαστα εδώ και τρία χρόνια- έχουν νοικιαστεί. Στον πρώτο όροφο μένει πια ένας πολύ παχουλός μαλλιαρός κύριος που κυκλοφορούσε όλη μέρα ημίγυμνος κι έπαιζε μπιλιάρδο με κάποιον επίσης ημίγυμνο νεαρό, που τον πέρασα στην αρχή για γυναίκα γιατί έχει ένα μαλλί μέχρι τη μέση (δεν μοιάζουν με πατέρα και γιο, αλλά μπορεί και να είναι). Στον δεύτερο μένει ένα νεαρό ζευγάρι με το παιδάκι τους που μόλις έχει αρχίσει να περπατάει, ανοιχτόχρωμοι, ανατολικοευρωπαίοι και ευπαρουσίαστοι (δεν τους βλέπω πολύ καλά επειδή έχω λίγη μυωπία).

Ο άντρας καθόταν όλη μέρα σε μία καρέκλα κι αγνάντευε το μπαλκόνι μου (μάλλον ήρθε η ώρα να βάλω κουρτίνα) και η γυναίκα μπαινόβγαινε συνέχεια, πότε για να του φέρει το παιδί και πότε για να του το πάρει.

Στα υπόγεια τριγύρω έχουν μετακομίσει σκουρόχρωμοι σε κάθε απόχρωση, πολλοί, όχι οι συνηθισμένοι πέντε-έξι που συνωστίζονταν σε ένα διαμέρισμα τέρμα θεού που δεν το έβλεπε ποτέ ο ήλιος. Η γειτονιά έχει ζωντανέψει και το καταλαβαίνεις και από τις μυρωδιές και από την πολυχρωμία, αλλά πιο πολύ από τους μεσημεριάτικους ήχους που για μία γειτονιά σαν τα Εξάρχεια είναι πρωτόγνωροι. Δηλαδή, μέχρι τώρα, και στα 7 χρόνια που ζω εδώ, δεν είχε τύχει να ακούσω ανθρώπους να κάνουν σεξ στις τρεις το μεσημέρι [με κραυγές που ξεκινούν σαν κορώνα σε γκόσπελ χορωδία και καταλήγουν σαν πριμαντόνας στην κορύφωση άριας, όχι αστεία].

Η πρώτη φορά ήταν την προηγούμενη Κυριακή τα μεσημέρι και σήμερα [πάλι Κυριακή] ήταν η δεύτερη.

Κυριακή, τρεις το μεσημέρι Facebook Twitter

Δεν με ενόχλησαν οι άνθρωποι, ο καθένας μπορεί να κάνει σεξ όποια ώρα του αρέσει, απλά μου έκανε εντύπωση που οι κραυγές ξένισαν τόσο πολύ τη γειτονιά ώστε σχεδόν όλοι βγήκαν στο μπαλκόνι να δουν τι γίνεται -και φυσικά, ως διακριτικοί άνθρωποι, μπήκαν πάλι μέσα και συνέχισαν το φαγητό τους. Την πρώτη φορά, σήμερα δεν βγήκε κανείς.

Πριν συνεχίσω πρέπει να πω ότι από την εμπειρία μου έχω καταλήξει ότι είναι μεγάλος μύθος αυτός που περιφέρεται ότι τα Εξάρχεια είναι μία προοδευτική γειτονιά με ανθρώπους που είναι ανεκτικοί και ανοιχτόμυαλοι. Είναι κι απ’ αυτό φυσικά, και μερικές φορές νομίζεις ότι ζεις σε ένα αλλιώτικο, πολιτισμένο σύμπαν όπου σέβονται την διαφορετικότητα και την στηρίζουν [χθες το βράδυ είχε στην Τσαμαδού ένα φεστιβαλάκι λεσβιακών ταινιών με την αγάπη να ξεχειλίζει απ’ το υπαίθριο «θεατράκι», διότι αγάπη ως γνωστόν είναι μόνο μία, με όποιον τρόπο κι αν γουστάρεις να την εκδηλώνεις], αλλά γενικά, τα Εξάρχεια είναι γεμάτα από ρατσιστές μικροαστούς που μέχρι πολύ πρόσφατα προτιμούσαν να έχουν άδεια διαμερίσματα παρά να τα νοικιάσουν σε ξένους. Το 2006 που έψαχνα για διαμέρισμα, στις πιο πολλές πολυκατοικίες ήταν όρος το να είσαι Έλληνας για να σου δείξει ο διαχειριστής το μπουντρούμι και με όποιους ιδιοκτήτες είχα μιλήσει τηλεφωνικά, ήθελαν να με δουν για να αποφασίσουν [«οι ξένοι έχουν αρχίσει να μιλάνε πολύ καλά ελληνικά» μου είχε πει ένας σκατόγερος που μου έκανε ανάκριση κανονική για να διαπιστώσει αν ήμουν ξένος ή φοιτητής και ήθελε να του δείξω και ταυτότητα].

Τα Εξάρχεια μέχρι και τη δεκαετία του 80 ήταν περιοχή-λουκούμι της αστικής τάξης και όταν άρχισε να μην είναι, όσοι δεν πούλησαν τα σπίτια τους για να πάνε μόνιμα στα βόρεια προάστια, τα νοίκιασαν κυρίως σε φοιτητές και έφυγαν να σωθούν (νοικιάζοντας αλλού).

Κυριακή, τρεις το μεσημέρι Facebook Twitter

Την εποχή που ήρθα στα Εξάρχεια ήταν πολύ δύσκολο να βρεις διαμέρισμα της προκοπής, υπήρχε μεγάλη ζήτηση και τα ενοίκια ήταν στα ύψη, και να ήθελε ο καημένος ο μεροκαματιάρης αλλοδαπός να νοικιάσει, δεν το άντεχε η τσέπη του. Και οι ηλικιωμένοι ιδιοκτήτες που έπαιρναν συντάξεις της προκοπής, προτιμούσαν να έχουν το διαμέρισμα άδειο παρά να τους το μολύνει κάποιος ξένος. Σήμερα που το χαράτσι το πληρώνεις είτε άδειο το έχεις είτε νοικιασμένο και οι συντάξεις έχουν γίνει πείνας, αναγκάζονται να κάνουν πέτρα την καρδιά και να βάλουν αλλοδαπούς στο σπιτικό τους. Με ενοίκια λογικά, βρίσκεις τριάρι με 300 ευρώ και δυάρι με 200. Έτσι, μετά τους Κινέζους που νοίκιασαν το νεοκλασικό στον πεζόδρομο, άρχισαν να εμφανίζονται ινδοί, αφρικανοί, πακιστανοί και μεσανατολίτες, ολόκληρες οικογένειες, με γυναίκες με πολύχρωμα τσαντόρ που κάνουν τη γειτονιά σχεδόν κοσμοπολίτικη. Και όμορφη. Και το ότι ακούς ένα ζευγάρι αφρικανών να ερωτοτροπεί στις τρεις το μεσημέρι είναι ένδειξη χαράς, σου ανοίγει λίγο η ψυχή, το ίδιο και το πιάνο που παίζει ο απέναντι Ρώσος και οι μυρωδιές των Κινέζων. Αυτή η αλλαγή είναι ένα βήμα πιο μπροστά, όχι το σεξ και το πιάνο, αλλά το ότι η ανάγκη κάνει λιγότερο μίζερους τους ανθρώπους. Με το ζόρι.

Θα δείξει…

3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

3 σχόλια
τα πονεμένα εξάρχεια. Οι περισσότεροι είναι περαστικοί απο την γειτονιά και την αντιμετωπίζουν σαν ένα ενδιαφέρον φολκλορικό φαινόμενο. Η πλατεία έχει χωριστεί σε ζώνη αλβανών μικρο συμμορίτων και των παιδιών του "χώρου" ενώ ο "καλός" κόσμος του χώρου έχει τραβηχτεί στην Βαλτετσίου δίπλα απο το ριβιέρα. Τουλάχιστον όσο δεν κάνει κρύο. ¨και όλα αυτά ενώ στην Σολωμού (κοντά στο ύψος της Τζωρτζ) κυκλοφορούν τα πρεζάκια σαν ζόμπι. Κανείς δεν νοιάζεται και κανείς δεν θα νοιαστεί. Και το αποκορύφωμα? κάψιμο και σπάσιμο μαγαζιών απο ομάδες κρούσης (που δεν ξέρω τι σκατά είναι). Πρόσφατα παραδείγματα? Το καφέ Τσαμαδού και Στουρνάρη και το μπαρ Βαλτετσίου και Πλατεία. Το μεν στην Τσαμαδού κατακάηκε (και αναρωτιέμαι τι πάθανε αυτοί που μένουν στον πρώτο όροφο απο πάνω - αν μένουν) ενώ το άλλο μπαρ έκλεισε και στη θέση του άνοιξε κυριλέ σουβλατζίδικο. Απλά τα γράφω για να ξέρει ο κόσμος για ποια γειτονιά μιλάμε. Για μένα είναι μια απο τις πιο φασιστικές γειτονιές της Αθήνας. Που αλλού τρως ξύλο αν ξυρίσεις το κεφάλι σου και τύχει να φοράς μαύρα ρούχα (όχι δεν το έφαγα εγώ). Σόρυ για την γκρίνια απλά εκεί μεγάλωσα (απο νηπιαγωγείο μέχρι σήμερα που νοίκιασα το δικό μου διαμέρισμα) και χαλιέμαι όταν δίνεται μια ρόδινη εικόνα για την γειτονία. Είναι και τα καλά πράματα που γράφεις αλλά είναι και χίλια μύρια αρνητικά. Όσο πιο πολύ τα εκθέτουμε τόσο περισσότερο πιστεύω ότι θα μπορέσουμε να τα λύσουμε
Έμενα στα Εξάρχεια από το 2001 μέχρι το 2008. Τότε που ακόμα οι τιμές ήταν ακριβές σχετικά (για ένα τριάρι 4ου ορόφου πλήρωνα 500 ευρώ). Θυμάμαι μια κάπως σνομπ κυρία με ένα σκυλάκι που το φώναζε Puppy. Όταν η μπακάλισα το φώναζε "Μπάμπη" της ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι κι απαντούσε πάντοτε: -Puppy, όχι Μπάμπη! Φαντάζομαι η μπακάλισα θα σκεφτόταν απορημένη "μα ο Μπάμπης γράφεται με μπ"