Εγώ δεν πείθομαι εύκολα κι έτσι τους περνάω από ανάκριση, εκείνοι απτόητοι επιμένουν πως είναι κάτι σαν τρόπος ζωής και μου εξηγούν το γιατί. Τους συναντώ, λοιπόν, έξω από το Piraeus 117 Academy, έναν χώρο τον οποίο υπόσχονται να «κατεδαφίσουν» σε μια κοινή τους εμφάνιση, στις 8 του μήνα Δεκέμβρη, εν όψει του Prog Over Athens. Kι αφού αμφιταλαντευόμαστε για αρκετή ώρα για το αν θέλουμε να φάμε μακαρόνια, να πιούμε καφέ ή να πεθάνουμε στις μπίρες, καταλήγουμε σε έναν συνδυασμό και των τριών, εντάξει με τη διαφορά ότι τα μακαρόνια έγιναν club sandwich, αλλά οι μπίρες, μπίρες. Κάτσαμε σε ένα καφέ μπαρ λίγο πιο κάτω το Gasoline, το εσωτερικό του οποίου με ταξίδεψε προς στιγμήν σε ένα μπαράκι στη Νίκαια της Γαλλίας (εντάξει σταματώ το brainstorming). Ο χώρος επανέφερε στη μνήμη του Γιάννη όμορφες μουσικές αναμνήσεις και τον έπιασα για λίγο να χάνεται στις αφίσες που διακοσμούσαν από πάνω μέχρι κάτω τους τοίχους. Αναποφάσιστοι και για το πού θα κάτσουμε, τελικώς χωθήκαμε σε ένα γωνιακό καναπέ κι αρχίσαμε την κουβέντα.
— Πώς αρχίσατε να ασχoλείστε με τη μουσική;
Γιάννης (Need): Σε ηλικία δώδεκα χρονών, οι γονείς μου με πήγαν να μάθω πιάνο. Θυμάμαι δεν μου άρεσε κι εγώ τους έλεγα ότι θέλω να μάθω μπουζούκι.
Στέφανος (Tardive Dyskinesia): Εγώ έπαιζα ντραμς και αρμόνιο αρχικά. Στο γυμνάσιο ο διπλανός μου με το παιδί που καθόταν από πίσω μου είχαν φτιάξει ένα συγκρότημα τότε. Τους ρώτησα περαιτέρω για τη φάση, παίζαμε μαζί εκτός σχολείου. Μου δάνεισαν μια κιθάρα, μου έδειξαν κάποια πράγματα κι από τότε συνέχισα μόνος μου.
Σταύρος (Poem): Εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου από το δημοτικό να προσπαθώ να κρούσω τα τύμπανα.
σχόλια