Μάθημα...ζωής!!!

Ένας χρόνος στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών, έναν χώρο όπου το να είσαι τυφλός δεν είναι πρόβλημα, ήταν αρκετός...Αρκετός για να ζήσω απο κοντά την περιπέτεια των τυφλών παιδιών. Κάθε μέρα αποτελούσε και μια καινούρια γνώση. Παιδιά που είτε ήταν εκ γενετής τυφλά, είτε έγιναν στην πορεία, έβρισκαν το δρόμο τους με άσπρα μπαστούνια ακολουθώντας τους ήχους και απολάμβαναν το κάθε λεπτό της ζωής με το πιο πλατύ χαμόγελο!! Έπαιζαν, χόρευαν, διάβαζαν, τραγουδούσαν, πείραζαν ο ένας τον άλλον, ερωτεύονταν... Τις πρώτες μέρες με κυρίευε ένα μείγμα οίκτου και ταραχής. Όσο περνούσαν οι μέρες, αναρωτιόμουν, πώς μπορούν και είναι τόσο χαρουμενα; Αφού δεν μπορούν να δουν τον ήλιο, τη θάλασσα, τον ουρανό, τις ομορφιές της καθημερινότητας, πώς μπορούν και γελάνε;; Στην πορεία όμως κατάλαβα πως όταν κάποιος έχει θέληση για ζωή, ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να τον σταματήσει. Η εικόνα γι αυτά τα παιδιά ήταν μια σειρά απο ήχους, μυρωδιές και φαντασία. Τον ελεύθερό τους χρόνο παρακολουθούσαν θεατρικές παραστάσεις, αθλούνταν, άκουγαν μουσική και έγραφαν τραγούδια. Το Απρίλιο  μάλιστα διοργάνωσαν μια συναυλία στο χώρο του ιδρύματος, όπου έπαιζαν και τραγουδούσαν οι ίδιοι τα τραγούδια που είχαν γράψει. Το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία και το ταλέντο τους αναδείχτηκε αφειδώς μέσα απο τη μουσική. Το χειροκρότημα όλων μας τους έκανε να δακρύσουν απο συγκίνηση γιατι έδειχναν στον εαυτό τους αλλά και σε όλους εμάς πόσο πολύ ήθελαν να ζήσουν. Μέσα απο τη μουσική και τη συγγραφή στίχων έβρισκαν τον τρόπο να ταξιδεύουν στα μαγευτικότερα μέρη του κόσμου και της ψυχής. Το πρόβλημα με την όρασή τους  δεν στάθηκε ούτε για μία στιγμή εμπόδιο, διδάσκοντας σε όλους εμάς πως ό,τι κι αν κάνουμε πρέπει να το κάνουμε καταβάλλοντας όλες μας τις δυνάμεις και ποτέ να μην το βάζουμε κάτω, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα κι όσο άσχημα μπορούνε να πάνε. Νιώθω πολύ τυχερή που εργάστηκα σε έναν τέτοιο χώρο, με τόσο ιδιαίτερους και χαρισματικούς ανθρώπους, με ανθρώπους που μου έμαθαν το σημαντικότερο πράγμα: πως τίποτα και ποτέ δεν έιναι ακατόρθωτο μπροστά στη δίψα για ζωή! Το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών είναι ένας χώρος που πάντα θα θυμάμαι με νοσταλγία, γιατί εκεί γνώρισα τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους!