θάλασσα τους θαλασσινούς
θαλασσάκι μου
μη τους θαλασσοδέρνεις
Η θάλασσα δεν είναι υποχρεωτική, μια λεκανίτσα με αλάτι (κι αυτή) αν βρίσκεται πρόχειρη. Καναπέδες πίσω, σαν πάρτυ που ανοίγει πίστα. Μια σεζ λονγκ, ένα σκαμπουδάκι, ό,τι ξέμεινε. Εσύ είσαι το νησί, άλλωστε. Εσύ θα καθίσεις στη μέση με το προπέρσυνο ολόσωμο και κάτι ληγμένες φωτοβολίδες. Σε λένε νήσο Σάμερ Λαβ και φέτος δε θα επιτρέψεις τουρισμό. Όποιος πλησιάσει με βάρκα θα τρώει χαρτοπόλεμο και απειλές - μακριά απ'τον Ιούλιο μου μη σας μπουκώσω κοπερτί, πίσω και σας έφαγα παλιοεισβολείς με τις πρώτες βοήθειες. Θα μαζέψουν ιώδια, ξηρά τροφή, καρδιοτονωτικά και θα σ' αφήσουν να ξεκαλοκαιριάσεις.
Δε θα έχεις πολλά να κάνεις ως νήσος. Θα είσαι και νησοκράτωρ και αιγιαλός και πικροκυματούσα. Θα κεντάς αρχικά, θα ζωγραφίζεις βελοκαρδούλες, θα φυσάς αεράκια τυχαίας συνάντησης. Αυτή η κατασκευή είναι ακραία δραστηριότητα -βαρετή, μονόχνωτη, αδικαιολόγητη. Δεν έχει ζεστή άμμο, πλοία της γραμμής, ιδρωμένα σεντόνια, κόπερτον, προμελετημένες απροσεξίες. Δεν έχει Αιγαία και Ιόνια, Παναγιές Παντοχαρές, πρώρες και αφρούς. Έχει εσένα, ένα σπίτι θεόκλειστο κι έναν λυγμό που τον βάφτισες νησί.
Θα βγει ο Ιούλιος.
Θα κουτσοβγεί κι ο Αύγουστος.
Θα τελειώσει και επίσημα το καλοκαίρι.
Θα βάλεις τους καναπέδες στη θέση τους. Θα σκουπίσεις. Θα συγυρίσεις. Θα ανεβάσεις τα ρολά.
Το νησί θα ξαναμπεί σε κάτι κούτες νουνού.
Εσύ θα ξαναμπείς σε κάτι ζακετούλες Σεπτεμβρίου.
Μόνο κάτι παλιοί θαλασσόλυκοι θα μυρίσουν το αλάτι πίσω απ' τ' αυτί
και θα πέσουν να προσκυνήσουν.
σχόλια