“Η κρίση του χρέους έχει δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον “φωτεινό σημείο”: μια έκρηξη της καλλιτεχνικής δραστηριότητας, ως απάντηση στις ερωτήσεις περί εθνικής ταυτότητας που έχει προκαλέσει αυτή η κρίση”, γράφουν οι www.nytimes.com σε δισέλιδο άρθρο τους με τίτλο “Το δράμα του χρέους, μούσα για τους καλλιτέχνες της Ελλάδας” .
Η εφημερίδα αναφέρει ότι “πέρα από τα καταθλιπτικά πρωτοσέλιδα, υπάρχει μια maniac πλευρά της Ελλάδας σήμερα, ειδικά στην Αθήνα η οποία έχει μια ενέργεια που δεν θα συναντήσετε αλλού στην αργή κίνηση της Μεσογείου” και στη συνέχεια ανακαλύπτει τους πλανόδιους καλλιτέχνες, “μικροσκοπικά διαμάντια που δίνουν χρώμα στο κέντρο της πόλης, εν μέσω της αυξανόμενης εξαθλίωσης”. “Μια νέα γενιά κινηματογραφιστών που μέσα στον αέρα της αβεβαιότητας κατάφερε να συλλάβει το “παράξενο”. Η Αθήνα-γράφουν οι NYT- είναι ένα αναρχικό, overcaffeinated χάος, γεμάτο με καυσαέρια και πικροδάφνες, γιασεμιά και αυτοκίνητα. “Κάτι μεταξύ Μιλάνου και Καράτσι, ένας παράξενος συνδυασμός ευρωπαϊκής εξέλιξης και τριτοκοσμικού χάους. Η οικονομική κρίση έχει αυξήσει το χάσμα'.
Οι New York Times φιλοξενούν και δηλώσεις Ελλήνων καλλιτεχνών, συγγραφέων κτλ όπως του Αλέξη Σταμάτη που λέει “Είναι σαν κάποιος να μας έχει ζητήσει να γίνουμε ένα διαφορετικό πρόσωπο αύριο. Κάθε καλλιτέχνης έχει ένα δίλημμα. Από τη μία πλευρά, είμαστε μάρτυρες της ιστορίας εν τω γίγνεσθαι. Από την άλλη, υποφέρουμε. "
«Η Αθήνα είναι σαν ένα ηφαίστειο. Μερικές φορές εκρήγνυται, και στη συνέχεια πηγαίνει πίσω στο φυσιολογικό», δηλώνει ο Κωστής Μαραβέγιας, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως “ ο 37χρονος, αστέρας της ποπ και συνθέτης που “παντρεύει” την ελληνική παραδοσιακή μουσική με άλλους μεσογειακούς ήχους”.
“Κατά την τελευταία δεκαετία το κέντρο της Αθήνας έχει καταστραφεί: μετανάστες καταλαμβάνουν ερειπωμένα κτήρια. Τοξικομανείς σπαρταρούν στα πεζοδρόμια? Οι τοίχοι των πολυκατοικιών είναι καλυμμένοι με γκράφιτι. Όμως, η τέχνη ανθίζει στα ερείπια”, γράφει η Αμερικανική εφημερίδα.
“Μια πρόσφατη νύχτα ο 30χρονος Bleeps.gr περιπλανήθηκε στη γειτονιά του Ψυρρή ασκώντας την τέχνη του δρόμου, έναν underworld “τουριστικό οδηγό” . Σε ένα κτήριο είχε ζωγραφίσει την εικόνα μιας γυναίκας που κρατούσε ένα τσουβάλι ευρώ, με ένα χρυσό φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι της, στο οποίο έγραφε «Σαράντα Χρόνια + Debtocracy ." Το έργο αναφέρεται στην αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα το 1974, μετά από μια επταετή στρατιωτική δικτατορία, με τη μεταπολιτευτική περίοδο κατά την οποία οι κυβερνήσεις προσέλαβαν χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους , τακτική που οδήγησε στο σημερινό δραματικό χρέος.
"Έχει να κάνει με την κρίση του χρέους», είπε ο καλλιτέχνης στην εφημερίδα, με έντονη βόρεια βρετανική προφορά. (Δήλωσε ότι είχε εργαστεί ως οδοντίατρος στο Μπρίστολ, την πατρίδα του Banksy και όπως και ο Βρετανός καλλιτέχνης γκράφιτι, δεν θα αποκαλύψει το πραγματικό του όνομα.)
“Είναι σαν όνειρο, αλλά δεν ξέρω τι πρόκειται να συμβεί", πρόσθεσε. Σε κοντινή απόσταση, ένα άλλο έργο έδειχνε ένα μοντέλο σε πασαρέλα σε γαλάζιο φόντο, που έγραφε, "Ελλάδα, το επόμενο οικονομικό μοντέλο."
“Τα τελευταία χρόνια, γκαλερί τέχνης έχουν φυτρώσει ανάμεσα στα κινεζικά καταστήματα και στα παζάρια με Πακιστανούς μετανάστες στο Μεταξουργείο ( σ.σ pronounced meh-TACK-soor-YEE-oh, γράφουν οι ΝΥΤ) . Μέσα από αυτό το μήνα, μια ντουζίνα γκαλερί συμμετέχουν στο ReMap , μια διεθνή πλατφόρμα σύγχρονης τεχνολογίας”.
“Στην Kunsthalle Athena , η έκθεση με τίτλο «Καλοκαίρι στην μέση του χειμώνα" γέμισε με ομορφιά ένα υποβαθμισμένο παλιό κτήριο...”, γράφει η αμερικανική εφημερίδα και περιπλανιέται στη συνέχεια στα έργα της έκθεσης.
“Το Μεταξουργείο είναι γεμάτο με καλλιτεχνική ζέση, αλλά και ανθρώπους που πουλάνε ναρκωτικά στο φως της ημέρας”. Και όμως τα πλήθη έρχονται για να δουν τέχνη”, δηλώνει η Ρεββέκα Καμχή. « Οι άνθρωποι αγοράζουν όλο και λιγότερο, για να είμαι ειλικρινής, αλλά υπάρχουν περισσότερους επισκέπτες"προσθέτει. Οι NYT περιπλανώνται και στα έργα αυτής της έκθεσης.
“Στην Ελλάδα, όλα δείχνουν να οδηγούνται πίσω στο οικογενειακό δράμα. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αληθινό στις ταινίες του σήμερα, όπου μια νέα γενιά σκηνοθετών έχει ωθήσει την ελληνική οικογένεια πέρα από τα κλισέ του "My Big Fat Greek Wedding”, χρησιμοποιώντας την ως φακό για να δείξει την περίεργη διάθεση σε μια χώρα που εξακολουθεί να αγωνίζεται με το παρελθόν της και το όλο και πιο αβέβαιο μέλλον της”.
“Στον « Κυνόδοντα», ταινία που ήταν υποψήφια για την καλύτερη ξενόγλωσση στα φετινά Όσκαρ ο σκηνοθέτης Γιώργος Λάνθιμος παρουσιάζει ένα ταμπλό μινιμαλιστικό και τραγελαφικό, με αιμομιξίες, παράξενους διαλόγους και ζωώδη ένστικτα”.
“Το « Attenberg », της Αθηνάς Τσαγγάρη, ταινία που η Ελλάδα θα υποβάλει ως υποψήφια για Όσκαρ φέτος, είναι στο ίδιο πνεύμα. Με αδέξιες σκηνές σεξ και επίπεδους διαλόγους, οδηγεί στα οικογενειακά συναισθήματα. Είναι όλες αυτές οι ταινίες, το ακριβώς αντίθετο από τις χαμηλού προϋπολογισμού σαπουνόπερες στην ελληνική τηλεόραση, με θυμωμένες γυναίκες που φωνάζουν εκσφενδονίζοντας πιατικά και τριχωτούς άντρες στο κρεβάτι με σαρκώδεις νεγκλιζέ γυναίκες που προφανώς δεν είναι οι γυναίκες τους”.
Η συντάκτρια Rachel Donadio αναφέρεται και στη σκηνή του Attenberg, στην οποία το γραφείο τελετών προτείνει στη Μαρίνα να στείλει τον σοσιαλιστή και άθεο νεκρό πατέρα της να αποτεφρωθεί στο Αμβούργο, επειδή εκεί οι υπηρεσίες έχουν προχωρήσει περισσότερο. Μέσα από τους διαλόγους και τις εικόνες η συντάκτρια του άρθρου συλλαμβάνει τη σκοτεινή διάθεση της Ελλάδας για τη Γερμανία, την ευρωπαϊκή υπερδύναμη που κρατάει στα χέρια της, την τύχη της χώρας.
Στη συνέχεια οι ΝΥΤ παρακολουθούν την παράσταση της “Αντιγόνης”, σε ένα υπαίθριο χώρο, μια σχισμή στα ψηλά ενός βραχώδους λόφου(Λυκαβηττός;). Είναι η εκδοχή του Μπρέχτ του 1948, όταν ο Μπρεχτ είχε κάνει την ηρωίδα να αψηφά το φασιστικό και ναζιστικό καθεστώς, για να καταφέρει να θάψει τον αδελφό της.
“Ακόμη και σε ένα θεατή που δεν γνώριζε Ελληνικά, το μήνυμα της παράστασης ήταν σαφές: Τι οφείλουμε στην οικογένεια, και τι χρωστάμε στο κράτος; Δεδομένου ότι η ελληνική κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη, αυτά τα αρχαία ερωτήματα γίνονται οδυνηρά νέα. Και μια άλλη γενιά των Ελλήνων καλλιτεχνών αναζητά απαντήσεις τώρα”.
