Η ιστορία του «Άλλου Ανθρώπου» είναι λίγο πολύ γνωστή. Τον Σεπτέμβριο του 2009, ύστερα από 25 χρόνια εργασίας στο χώρο της διαφήμισης και του μάρκετινγκ ως στέλεχος σε πολυεθνική εταιρεία, ο 47χρονος τότε Κώστας Πολυχρονόπουλος έμεινε χωρίς δουλειά. Οι οικονομικές δυσκολίες τον ανάγκασαν να επιστρέψει στο πατρικό του και για περίπου δύο χρόνια δεν μπορούσε να βρει κάποια απασχόληση. Ένα τυχαίο περιστατικό στο δρόμο τον ενέπνευσε να ξεκινήσει τη συλλογική κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος». Σήμερα, ταΐζει κάθε μήνα από το υστέρημα του 3.000 Αθηναίους που το έχουν ανάγκη, ενώ παράλληλα οργανώνει το «Σπίτι του Άλλου Ανθρώπου» στο Μεταξουργείο. Καλεσμένος της συζήτησης που διοργανώθηκε στο Free Thinking Zone με την υποστήριξη του ελληνικού καφέ Bravo, μίλησε στη LiFO για το πώς ξεκίνησαν όλα και αποκάλυψε τον τρόπο που μπορεί κάποιος να είναι πραγματικά ευτυχισμένος.
Πότε πήρατε την απόφαση να δημιουργήσετε την συλλογική κουζίνα;
Ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2011. Οι λόγοι ήταν καθαρά εγωιστικοί, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό. Δεν ήθελα να δεχτώ ότι μετά από δυόμιση χρόνια που έψαχνα να βρω δουλειά, ήμουν άχρηστος και δεν μπορούσα να προσφέρω στον εαυτό μου, στην κοινωνία, σε όλους. Ήταν σαν να ήθελαν να μου πουν ότι στα 47 μου χρόνια είχε τελειώσει η ζωή μου.
Και η αφορμή;
Περπατώντας στον δρόμο μία μέρα, είδα δυο παιδιά πάνω από έναν κάδο σκουπιδιών να τσακώνονται για κάτι σάπια φρούτα και λαχανικά που είχαν πετάξει οι άνθρωποι της λαϊκής. Και δεν με πείραξε αυτό, καθαυτό το γεγονός. Με πείραξε ότι περνούσε κόσμος με σακούλες τροφίμων και ήταν σαν να μην τα έβλεπε. Με πείραξε η αδιαφορία. Δεν ήταν δηλαδή μόνο η πείνα, αλλά και η «πείνα» της επικοινωνίας που υπάρχει μεταξύ μας. Οπότε έκανα το αυτονόητο, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Πήγα σπίτι έφτιαξα δέκα τοστ, πήρα την επόμενη μέρα τηλέφωνο μία φίλη και της λέω «θα πάω σε μία λαϊκή αγορά να μοιράσω φαγητό σε ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια. Θες να έρθεις;» Μου λέει «ναι, πάμε».
Πώς ήταν η πρώτη φορά;
Στην αρχή δεν το έπαιρναν το φαΐ. Θες φοβόντουσαν, θες ντρεπόντουσαν, θες ήταν θέμα αξιοπρέπειας, δεν ξέρω. Μετά από καμιά ώρα που προσπαθούσαμε αποφάσισα να πάρω ένα τοστ και να το φάω εγώ. Τότε ήταν που ήρθε ο πρώτος. Ήταν μια γιαγιά που την είχα δει νωρίτερα, της είχα πει να πάρει, αλλά δεν έπαιρνε. Από εκείνη την στιγμή μου καρφώθηκε η ιδέα να μαγειρεύω στο δρόμο και να τρώμε όλοι μαζί. Γιατί μπήκα στη θέση τους και σκέφθηκα ότι αν ερχόταν κάποιος να μου δώσει ένα πιάτο φαΐ, δεν θα το έπαιρνα. Αν όμως ήταν ένα γεύμα που θα τρώγαμε όλοι μαζί και θ' αρχίζαμε να μιλάμε όπως ακριβώς κάνουμε στις γιορτές στο σπίτι, θα μπορούσε να λειτουργήσει. Και αυτό έγινε. Μια κουζίνα για όλους. Χωρίς τάξη, χωρίς χρώμα, χωρίς θρησκεία, χωρίς τίποτα.
Είπατε στη συζήτηση ότι τώρα πια ζείτε ευτυχισμένα. Τελικά αυτό είναι το μυστικό για την ευτυχία που όλοι ψάχνουν; Η προσφορά προς τους άλλους;
Το μυστικό είναι αυτό ακριβώς. Να προσφέρεις και να κάνεις αυτό που αγαπάς. Γιατί αν προσφέρεις χωρίς να το αγαπάς, χωρίς να το θέλεις, επειδή σε αναγκάζουν, επειδή λυπάσαι τον άλλον ή επειδή δεν έχεις τι άλλο να κάνεις τότε δεν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος. Πραγματικά ευτυχισμένος είσαι όταν περπατάς στον δρόμο και συναντάς έναν άνθρωπο που σε βλέπει, χαμογελάει και σου λέει «γεια σου ρε φίλε».
Η δική σας περίπτωση, που αποφασίσατε στα 47 σας χρόνια ν' αλλάξετε τελείως τη ζωή σας θα θέλατε να λειτουργήσει και σαν ένα παράδειγμα ελπίδας για ανθρώπους ανάλογης ηλικίας που λόγω συνθηκών μπορεί σήμερα να δυσκολεύονται;
Αυτός είναι ο σκοπός της συλλογικής κουζίνας. Αυτό που κάνω εγώ να γίνει σε κάθε γειτονιά από ανθρώπους που έχουν μπει από μόνοι τους στο περιθώριο ή τους έχουμε βάλει εμείς εκεί. Αυτό επιδιώκουμε.
Η δική σας ιστορία πήρε γρήγορα δημοσιότητα. Σας πλησίασαν άνθρωποι που θέλησαν να βοηθήσουν, έχοντας ιδιοτελείς σκοπούς;
Πάντα υπάρχουν αυτοί. Φαίνονται. Δεν τους διώχνεις, απλά τους βάζεις στο «τρυπάκι» να σε ακολουθήσουν, να έρθουν μαζί σου. Τους λες «άμα δεν έρθεις μαζί στη δράση, δεν μπορώ να κάνω κάτι». Ε, αυτοί οι άνθρωποι δεν έρχονται στη δράση. Είναι τόσο απλό.
Πείτε μου δυο λόγια και για το «Σπίτι του Άλλου Ανθρώπου».
Το Σπίτι είναι ένα όνειρο δικό μου. Μου το έχει νοικιάσει ένας άνθρωπος που δεν θέλει να αποκαλυφτεί το όνομα του. Θέλουμε να το κάνουμε ένα κέντρο ημέρας. Να έρχονται μέσα οι άστεγοι να κάνουν μπάνιο, εθελοντές και όποιος άλλος θέλει, να καθόμαστε, να πίνουμε καφέ, να ασχολούμαστε με το ίντερνετ, να συζητάμε, να διαβάζουμε βιβλία, να γίνονται προβολές ταινιών, δρώμενα. Θέλουμε να κάνουμε και έναν κανονικό παιδότοπο, να βοηθάμε τα παιδιά του δημοτικού με δωρεάν φροντιστήρια. Ελπίζουμε να να φέρουμε και ένα γιατρό να κάνει προληπτικές εξετάσεις, χωρίς να δίνει φάρμακα και τέτοια.
Σε τι φάση βρίσκεται;
Στη μέση. Ήδη έχουμε φτιάξει το ένα μπάνιο, κουζίνα. Έχουμε κάμποσα βιβλία. Έχουμε και έναν παιδότοπο, όχι κανονικό ακόμη, αλλά εντάξει. Ε, από Σεπτέμβρη και με τη βοήθεια του κόσμου ελπίζουμε να τα καταφέρουμε. Όποιος θέλει να βοηθήσει, μπορεί να επικοινωνήσει μέσω του blog. Επίσης μπορεί να έρθει στο χώρο, να δει τι μπορεί να κάνει, πως μπορεί να βοηθήσει γιατί δεν χρειαζόμαστε μόνο υλικά. Χρειαζόμαστε τεχνήτες, ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, πατωματζήδες, μαραγκούς, καθηγητές, φοιτητές, φοιτήτριες που μπορούν να κάνουν μαθήματα στα παιδάκια του δημοτικού. Έτσι μ' αυτό τον τρόπο θα το αισθάνονται και δικό τους. Γιατί μπορεί να είναι στ' όνομα μου, αλλά συμμετέχουμε όλοι σ' αυτό. Όταν συνεισφέρεις λοιπόν σε κάτι, το νιώθεις δικό σου.
Πώς σας φάνηκε η συζήτηση;
Πολύ ενδιαφέρουσα. Έμαθα πράγματα που δεν τα γνώριζα όπως ο μαραθώνιος των Σπετσών και το Myrtillo cafe στο Νέο Ηράκλειο. Είναι ωραία πράγματα αυτά. Σημαντικά. Με χαροποιούν. Είναι δράσεις που γίνονται απ' τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Κάνουν τη ζωή πιο εύκολη.
Όσοι θέλουν να βοηθήσουν τη συλλογική κουζίνα «Ο Άλλος Άνθρωπος» μπορούν να επικοινωνήσουν μέσω του σχετικού blog: oallosanthropos.blogspot.gr ή να επισκεφθούν το «Σπίτι του Άλλου Ανθρώπου» που βρίσκεται Πλαταιών 55 και Παραμυθιάς στο Μεταξουργείο.
σχόλια